Mezarlık

Bugün bayram arifesi.Çoğu aile gibi,biz de mezarlığa önceki kuşaklardaki akrabalarımızın naaşlarını ziyarete ve ruhları için dua etmeye gittik.Bilmiyorum hiç dikkatinizi çekti mi,mezarlıklar.Benim dikkatimi çeken;Mezarlık bana beni hatırlatıyordu.Issızdı ve belkide başka hiç bir yerde duyamayacağınız mezarlıklara has bir uğultu.Mevsim yaz fakat yine her gittiğimizdeki gibi üşüyoruz,ama yaşadığımız o sıcak yerden o kadar da uzak değil.Ruhunuzla etrafı inceleyince adeta hissediyorsunuz oradaki insanları.Sanırım sessizlikten olsa gerek;Çok huzurlu bir yer.Nedendir bilmem ama gidince hep uykum gelir.Çünki orası(açık hava ve köy yaşantısının çarpması da olabilir)insanı çarpıyordu sanki.Çarpmak dediysem cin çarpması falan değil,bitkin düşmek gibi.Öncelikle dualar edildi çiçekler sulandı vb.Sonra düşündüm iyice;Ne olursak olalım hepimizin sonu kara toprak.Burada yatan nice insanın daha yapacak birçok şeyleri vardı belkide.Belki bazıları mutlu kavuştu,bazıları da mutsuz.Bir an için düşünmedim değil;''Ulan şu dünyada tek bir şeyi bu kadar gönülden istemiştim,neden bunun kahrını çekmek yerine serin toprağa uzanmıyorum!'' diye.Ama sonra hesaba katmadığım bir şeyi hatırladım;Biri gider,bini kalır.Ben gidersem daha mutlu olurum(sanmıyorum pek ama)peki arkamda bıraktıklarım ne olacak?Belki sen beni sevmedin.Peki ya arkadaşlarım,ailem ve diğer sevenler?Sonra dedim kendime''Kendini kurtarmak için bu kadar insanı ateşe atamazsın!''diye...