Aile
Herkeste olduğu gibi benim de aileme söylemeye çekindiklerim var,tıpkı burada yazanlar gibi.Utanmak değil de,kendimleşmek benimkisi.Onca insan var hayatımda ama ben kendimi tercih ediyorum,neden mi?Çünki yalnızlık benlik olan.Neden yalnızlığı tercih ediyorsun diyor ailem,dönüp de diyemiyorum ki''Ben tercih etmedim,o beni yalnız kıldı.Çünki birtek o,bütün insanlara bedel!''diye.Onların beni sandıkları normal ben,ama ben normal benden geçeli o kadar uzun zaman oldu ki unuttum kendimi.Tek bir ümidim var;Ben kendimi unuttum,dostlar beni hatırlasın.Ben kimseye anlatamadım kendimi,yazılarım anlatsın.Hatta bir kitap olsun bunlar,film de olur.Adı da:Alptuğ mesela.Bir SENim vardı benim,o da gitti,kaldı kara topraklar.Deyin dostlar ne yapayım,nasıl kurtulayım?Ne oldu Allah'ım ne oldu,arayıp beni buldu.O da senin kulundu,yaktı beni.
Fakat kararlıyım,bundan sonra dünyayı s.tret diyeceğim ama diyemiyorum,çünki lanet kişiliğim vazgeçirmiyor beni.Sanırım öncelikle kendimle yüzleşerek başlamalıyım işe ama nasıl?Ya da boşverin gitsin,Sago'nun da dediği gibi''Ben hüsrana komşuyum!''Yanarım yanarım sonra da ölürüm en kötüsü...
Fakat kararlıyım,bundan sonra dünyayı s.tret diyeceğim ama diyemiyorum,çünki lanet kişiliğim vazgeçirmiyor beni.Sanırım öncelikle kendimle yüzleşerek başlamalıyım işe ama nasıl?Ya da boşverin gitsin,Sago'nun da dediği gibi''Ben hüsrana komşuyum!''Yanarım yanarım sonra da ölürüm en kötüsü...