Senin olanı nasıl tanırsın okuyucu? Ya da hadi biz ona seninle olan diyelim; galiba ben artık tanıyamıyorum uzunca zamandır veyahutta zaten benim olan birileri yok.

Garanti edemediğimi biliyorum ya artık hiçbir dostluğu ve ilişkiyi onca olay üzerine, bilmem kim yıllardır bir şeyim diye inkar edemiyorum ya ihanet ihtimalini... Hal böyle olunca sanki herkes dolabıma kilitlenmiş ve bir gün geri vermek haricinde etkileşime geçmeyeceğim emanetler gibi hayatımda.

Ben soğuk biri değilim, sadece bir gün geri vereceğini bildiğin bir şeyi hiç kullanıp ona alışmak fikri kaosumu oluşturuyor. Günümüz insanlarının yargısına çok müsait tabii bu halim, evet evet çoğunuz için her şeyi ve daha da önemlisi herkesi bırakabilir oluşunuz birer güç ve farkında olmasanız bile her aklınıza geldiğinde ilk ve sadece bu silaha davranıyorsunuz; ne tesadüf ki menzilde hep ben varım, kalbimin ortasında bir çiçek gibi açıyor fakat can vererek aslında neyim olmadığınız gerçeği...

Önümde uçsuz deniz, ben bundan altı sene önce de aynı denizin önünde aynı yerde aynı düşünceyle boğuluyordum, en güzide dostlarımın ve sevdiğim kadının benim yahut benimle olmayışını onları haklı kılacak kılıflarla sanki benim bir tür yanılgımmış gibi yutturmaya çalışıyordum kendime. Bugün o aynı denize bakarken dalgaların bana birer piç gibi güldüğünü hissettim, en klasik felsefe öğretileri yalanlandı çünkü; bir nehirde ikinci defa da yıkanırdın, deniz de bıraktığım denizdi, göz yaşım da. Asıl mesele, kaç defa yıkanırsan yıkan bir kere sevgi duyduysan henüz kır olduklarını bilmeden dahi insanlara, temizlik asla kabul etmiyordu seni.

Ben artık her denize uzaktan bakacağım anlaşıldı,

İnsanlar gibi. (Her anlamda)

Artık bilmediğim ama bir zamanlar biliyor olduğumu bildiğim

Bir şeyin acısı yokluyor ceplerimi, biraz daha zorlasa dökülür

Başka birinden duymak istemediğim onca boktan işim

Derken anın içi bölünür, en az benile birlikte 

Penceremin acikadak bir yanı yok artık küçük kız;

Taş atılsa kırılmaz korur da, gördüğüne dökülüyor dışarıda

Olmadığm her şeyinize selam olsun insanlar

Siz de ben de çözülür gideriz bir gün,

Tek fark kaygan bir kader kadar kaçınılmaz, biliyor olurum

Dahil olmadığım sizlerin de yapayalnız olduğunu, birlikte

İşte gün işte gece 

Bir yalnızı ben olsam keşke 

Değilsiniz farkında ve ciddiyetinde

Bana tercih edip seviyor sandığınız her kimde

Daha kere daha benden yalnız olduğunuzu.

Ben durdum ve bir tren indi içimden.

Neyin üstünü neyle örttüğüm değil 

Üşümemek ilgilendiriyor beni

Değişir sandım zamanla bir şeyler ama

En eski yerinden kanıyor hatırladığım...

İnsan unutur mu üstüne az basıyor diye ayağını

Daha kötüsü ayağının insanı yok sayması

Saatte yüz seksenle gidiyorum ta kendime

Boktan bir karartı önümde, gelen kim giden ne

Çek ellerimi üzerimden!

Uğruna öleceğim on kişi sayardım eskiden olsa 

Bir yerden tanımıyorum şimdi hayır

Kim onlar, kimin bu esen yel

Yaz geldi ben üşüyorum, affet yalnızlık 

Ben insanlara alışamıyorum artık

Bundan kelli ne ait olurum ne benimdir birileri

Eş, dost hepsinden geçtim 

Kurşun gibi ağır ve üzerime düşüyor

Ne bir tutam sevgi ne yakınlık

Gitme çanlarım çalıyor artık

Her kimi benim için - benimle görsem

Zannetme korkusu başka, ağır basıyor

Eskisi gibi değilim biliyorum

Buncadır kaça kaça hakikatleşmiş yaradan

Şimdi uzaklardayım işte, flu ve koyu

Tam geçti gibi olunca bir kabus basar

Kendimi oyalarım sabahına

Adını anmadım diye bitti sanırsın

Burda işte budala

Sen ne anlarsın

Sevgi neydi? Galiba artık bana içten duyulmamış olandı

“İyi çocuk ya” düşüncesinden öte gitmeyen

Ben madem iyiyim bu kadar, kötüler nerde

Bir başına iyi olmak da diyorum sahi iyi mi

İyi değilim, istediğin gibi anla iyisi

Gelmezsin nasılsa, kim geldi ki

Gözlerinde bir un tanesi etmediğim dostların

Gerçek olduğuna inandığım hatıralarıyla yaşıyorum

Şimdi çok uzaklardayım

Ben bile göremiyorum 

Hüzünlenme o yüzden bırak, evet dostun değillermiş, evet o kız da seni hiç sevmemiş; kötü olan her boka evet, çevir başını devam et. Sen de bir avuntu bul kendine, ya ben gibi parayla yat kalk ya başka bir halt et; bir çaresine bak ama çok geçmeden, yoksa unuttun sandığın bir günün gecesinde yahut abuk bir salisesinde eski güzel günleri hatırlıyorsun.

Ben mesela zenginlik peşinde koşturuyorum, olunca bir şey değişeceğinden mi dersin? Yoo, oyalanıyorum işte, aha dilimle söylüyorum daha ne.

Ben yokum bu kanlı paravanın ardında

Hesap-kitaplar, değilmeyen ama değişen dostlar

Dersen bana gel sen de dahli ol bu bağsız ilişiğin

Ben yokum riyanın mezarında

Meşgulüm eski dost, sana ayıracak vaktim yok

Evet yalnız sana, heptir kuru bir dal olan sana

Hak ettiğini vereceğim deli arasam da geçmişi

Yaşımı da yakacağım kurun yanında

Bir ben düşünüyorum durup ince şeyleri

Bir ben sevgi duyuyorum

Bir ben özlüyorum 

Her zamanki gibi 

Her gece üçte aklına birileri gelen olmak değil

Kendiliğinden gelebileceğim akıllar istiyorum

Bir bağ bitiyor, yalnız ben hatırlıyorum,

Yalnız benim göğsüm değer vermiş belli ki

Yazık günüm yazık, akla gelecek kadar yokum

Boktan bir an gelirsem aklına yıllar sonra

Bir sigara söndür bileğinde

İşte hep yanacak bir sigarasın sen de

Ne kadar bastırsam da benliğime

Ah o benim kalın, kırmızı çizgilerim

Geriye sade kırmızı kaldı şimdi

Kanımmış meğer

İltimasımın finali oynandı çoktan

O kadar tek başımaydım ki 

Berabere kaldım. 

Acıyorum hedef kitlesi ben olan

Cümlelere, gözlere, insanlara

İyi niyetlerine dahi çarpmadan aralarından

Geçip gidiyorum ki geçmek çoğu zaman

Kalmaktan pahalıya patlıyor dikiz aynasında

Belki de taksimetresi aynasında olan taksiciler

Sadece kaçmanın bedelini alıyor

Şaka bir yana keşke para etse geçmişten kaçmak

Onu (geçmişi) paraya boğup... Öldürsem!

Bak şimdi geçmiyor hiç

Ne bir ihtimal ihtimali, ne kabul içimden

Zira kalbimin ışıkları epeydir kırmızı yanıyor

Taksimetre devam etse de ben durmuşken

Gülüp geçerim en ciddi sevgiye dahi

Üç veriyorum kendime zira, üstü kalsın