Belirip belirip kayboluyorum kendi hayatımda

İhtimaller uydurarak... Anca öyle uyanıyorum

Gidiyorum gün be gün, baksana, ben miyim sahi?

Vazgeçtim, baksan utanırım yeni gözlerime, bulamasan ne beni ne kendini.

Alptuğ olmanın adı kaldı sadece, bir numarası yok çoktandır, albenisi yok. 

Hevesim, nefesim, sıcak hislerim, o dünkü güvenim, kırık da olsa sevgilerim;

Bir karton kutuya konulduğunda görüldü en son

Şimdi nerde kim bilir, epeydir soğuk burası. 

Hiçbir zaman bulamayacağım kadar kaybettim aradığım onca şeyin tarifini, geç kalınmış bir bulma bile benim değil artık. Savruldum, iş işten geçti.

Sanırım ben korka korka

Gözlerimle gördüm

Geri dönüşüm olmadığını 

Ey dünya beni de affedersin bir şekilde

Senden olamadım ama yine de biliyorum 

Bir zamanlar en çok bana yakışırdın. 

Şimdi ben; kötü, karanlık, çirkin

Her şey önemsiz, birden bırakmak tatlı. 

Ait değilim, ait olamıyorum

Kimseyi, hiçbir yeri evim gibi hissedemiyorum

Çoğu zaman bir rüya sanki,

Yanımdakilerleyim ama orda değilim

Dostlar, binbir iyi insanlar, bunu değiştiremiyor

Ait değilim, her şey yabancı geliyor

En iyi arkadaşları bile benden hissedemiyorum

Ki bu onlardan bağımsız, suçları eksikleri yok

Ev gibi gelmiyor hiçbir kavram. 

Meğer benim derdim dediğim şeyin adı

Aidiyetsizlikmiş yalnızlık değil,

Bir yabancı gibiyim, misafir

Eğreti duruyorum, ek, sonradan gelen bir şey

Kendi hayatımın davetsiz misafiriyim, 

Binbir izzeti ikram görüp el üstünde tutulsan da

Bilirsin ya senin değildir, rahat edemezsin. 

İşte o his uzun zamandır hayatımın kendisi

Ben eksik değilim sanki de,

Tek eksiğin ben olduğum bir dünya var bir yerde

Ama bulamıyorum sanki, iş işten geçmiş belki

Mahsur kalmışım kendi hayatımda

Asla ısınamayacak gibi tam olarak, 

Ne bir kadına, ne bir aziz dosta, ne kendime. 

Her an diken üstü, her an ölmek üzere. 

Önce o sırtını döndü, sonra sırtı onu

Benim gibi bir şeydi, öncesi kırık 

Birkaç ışığın kapandığını bildi, içindendi

Sebepler artık, sebepler bile üzgün birer kişiydi.

Ölüm sizin için anca yaşandıktan sonra hüzünlü

Uzun bir ölmekteliği küçümsüyorsunuz insanlar

Üzülmek değil benim için,  acımak içinizdeki

Kırılsın istemem, aramızdaki utanç duvarı.

Bitiyorum insanlık, az kaldım, duy, var ise önemi

Önüne dön, işine bak, hepki gibi

Üzülerek belirtmeliyim, ölüyorsam bile;

Henüz sana somut, reel bir ceset vermeyeceğim.

Daha değil, daha çook burdayım

Kendim için değil ama... Keşke öyle olsaydı.

Laf kalabalığı geliyor sana,

Keşke kötü bir insan olsaydım diyorum bazen

Ya duyduklarına mecbur kalır ya haklı çıkardın

Kötü bir şey yapmış iyi biri,

Kötü bir şey olmuş iyi biri, 

Sadece biri olmak... Yoruyor. 

Biri için bile birinden öte olamadan,

Önce sırtımı dönüyorum, sırtım beni sonra

Önce kırılıyorum, sonra diye bir şey hiç olmadı

Canının yanacağı yeri önceden görmeyi öğrendi artık kalbim, bakıyor ve "Şimdi tatlı geliyor ama şu şu sebepten bir gün böyle sürmeyecek" diyor; canının yanacağı yerde kalmamayı bile öğrendi, "Şimdi iyi geliyor ama boşlukları doldurduğu yok, aksine yenilerini açacak" diyor ve alıp ceketini çıkıyor.

Peşin hüküm değil bu, benim gözardı ettiğim, o umutlu halle halı altına süpürdüğüm kabulü zor apaçıkları, beni kırmadan ama kendini kırarak o bağırıyor bana. 

Bana kızıyor artık, sen de öğren diyor, öyle olmasını istediğin ile gördüğünü karıştırma, kendi umudunu gerçeğe yorma diyor; iyi biliyor, nasıl oyun oynar kendine insan, nasıl kaybeder. 

Tek bir soru soruyorum, hiç cevap vermiyor. Diyorum "Ey kalbim, nereye, kime gitmeyeceğini iyi biliyorsun artık, anladım da... Nereye gideceksin peki?"

Sanki yine yollar bana bakıyor

Her şey ucundan gözüme batıyor uzun zamandır

Dönmeyen bir şeyler var, sen çark de ben geçmiş

Yollar bana kızgın bakmıyor, hayır yargılamıyor

Anlamanın akıttığı suskunlukta buluyor

Çağırmasa bile, hep gözümün içine bakıyor

Gidelim desem ama altımdan siz kaysanız yollar

Adım neydi iz neydi unuttum,

Nereye varmalıyım bilmiyorum

Gelesim bile yok artık benim

Kayın altımdan, düşeyim yaşamdan. 

Hırçın rüzgarlar içinde ruhum, kalbim

Derin bir nefes gibi gömülüyorum bazen

Dolmayan boşluklarım hüzne yuva

Bazen de bir güneş sızıyor bulutlardan

Adı bende saklı, gizli gizli söylüyorum

Ensemde kaçtığım, burnumun ucunda tutunduğum

Küçücük bir gri alanda kapana kısılmışım

Esasında siyahken, bir ihtimal gri tutuyor

Bir ihtimal, gerçekleşse ruhum beyazını bulacak

Sevgi gelecek üstesinden geçmişin, aşk öldürecek

Düşündüğünde güç bulduğun bir şey, biri

Hani değmek denir ya, değen işte belki

Yüzünü güneşe dönmek bazen değer, 

Zor da olsa sırtında ağır hatıralarla

Biri çıkar, kolay olur onla bakmak güneşe

Şarkıdaki gibi küçük bir öykü bu

"Küçük bir herkesin başından geçen"

Bir gün yeni bir öykü doğar, 

Nefes alışın değişir, sen değişirsin

Ardına bakmadan artık, iyi hissedersin

Belki de ikimiz, kış güneşinde bile erimeye mahkum iki kar tanesiyiz ayrı düşmüş.

Düşmek de denemez, demek öyleymiş belki

Yine de ister miydim, evet;

Mavisinde bitmesini ufkumun gözlerinin

"Bizden olmaz" gibi aptal peşin hükümleri öldürdüm

Bir yanım keşke, bir yanım neyse şimdi

Kendimden geçsem sen de kalsan, "bizim" hikayemiz olur gibi

Bir erdem olarak, savaş kanına bulaşmadan vazgeçmek. 

Sensizliği de kabul ettim seninle göğsümde

Yazma der aklım bu hikayeyi daha, bitir der diğeri

Bırakacak olurum kalem ağlar, mavi mavi

Kalbimde de aynı öyle akan, büyük bir mavi

Bir yanım kabulgen küskün, bir yanımda umudun

Tutuldu köşeler, çekildi tetik

Tutuldum belki ben de, geri dönüş benim değil

Bir bahane altında uyudum, bir bahane kapı güneşe

Bilmiyorum değen değsin, değsin çaba, ellerimiz

Değer buna, bazı şeylere, değersin, içime

Bilsen ne hissederdin, bilebilseydim

Buna değerdim, güneşe değer, yanmaz ısınırdım