Önce o sırtını döndü, sonra sırtı onu

Benim gibi bir şeydi, öncesi kırık 

Birkaç ışığın kapandığını bildi, içindendi

Sebepler artık, sebepler bile üzgün birer kişiydi.

Ölüm sizin için anca yaşandıktan sonra hüzünlü

Uzun bir ölmekteliği küçümsüyorsunuz insanlar

Üzülmek değil benim için,  acımak içinizdeki

Kırılsın istemem, aramızdaki utanç duvarı.

Bitiyorum insanlık, az kaldım, duy, var ise önemi

Önüne dön, işine bak, hepki gibi

Üzülerek belirtmeliyim, ölüyorsam bile;

Henüz sana somut, reel bir ceset vermeyeceğim.

Daha değil, daha çook burdayım

Kendim için değil ama... Keşke öyle olsaydı.

Laf kalabalığı geliyor sana,

Keşke kötü bir insan olsaydım diyorum bazen

Ya duyduklarına mecbur kalır ya haklı çıkardın

Kötü bir şey yapmış iyi biri,

Kötü bir şey olmuş iyi biri, 

Sadece biri olmak... Yoruyor. 

Biri için bile birinden öte olamadan,

Önce sırtımı dönüyorum, sırtım beni sonra

Önce kırılıyorum, sonra diye bir şey hiç olmadı

Canının yanacağı yeri önceden görmeyi öğrendi artık kalbim, bakıyor ve "Şimdi tatlı geliyor ama şu şu sebepten bir gün böyle sürmeyecek" diyor; canının yanacağı yerde kalmamayı bile öğrendi, "Şimdi iyi geliyor ama boşlukları doldurduğu yok, aksine yenilerini açacak" diyor ve alıp ceketini çıkıyor.

Peşin hüküm değil bu, benim gözardı ettiğim, o umutlu halle halı altına süpürdüğüm kabulü zor apaçıkları, beni kırmadan ama kendini kırarak o bağırıyor bana. 

Bana kızıyor artık, sen de öğren diyor, öyle olmasını istediğin ile gördüğünü karıştırma, kendi umudunu gerçeğe yorma diyor; iyi biliyor, nasıl oyun oynar kendine insan, nasıl kaybeder. 

Tek bir soru soruyorum, hiç cevap vermiyor. Diyorum "Ey kalbim, nereye, kime gitmeyeceğini iyi biliyorsun artık, anladım da... Nereye gideceksin peki?"

Sanki yine yollar bana bakıyor

Her şey ucundan gözüme batıyor uzun zamandır

Dönmeyen bir şeyler var, sen çark de ben geçmiş

Yollar bana kızgın bakmıyor, hayır yargılamıyor

Anlamanın akıttığı suskunlukta buluyor

Çağırmasa bile, hep gözümün içine bakıyor

Gidelim desem ama altımdan siz kaysanız yollar

Adım neydi iz neydi unuttum,

Nereye varmalıyım bilmiyorum

Gelesim bile yok artık benim

Kayın altımdan, düşeyim yaşamdan. 

Hırçın rüzgarlar içinde ruhum, kalbim

Derin bir nefes gibi gömülüyorum bazen

Dolmayan boşluklarım hüzne yuva

Bazen de bir güneş sızıyor bulutlardan

Adı bende saklı, gizli gizli söylüyorum

Ensemde kaçtığım, burnumun ucunda tutunduğum

Küçücük bir gri alanda kapana kısılmışım

Esasında siyahken, bir ihtimal gri tutuyor

Bir ihtimal, gerçekleşse ruhum beyazını bulacak

Sevgi gelecek üstesinden geçmişin, aşk öldürecek

Düşündüğünde güç bulduğun bir şey, biri

Hani değmek denir ya, değen işte belki

Yüzünü güneşe dönmek bazen değer, 

Zor da olsa sırtında ağır hatıralarla

Biri çıkar, kolay olur onla bakmak güneşe

Şarkıdaki gibi küçük bir öykü bu

"Küçük bir herkesin başından geçen"

Bir gün yeni bir öykü doğar, 

Nefes alışın değişir, sen değişirsin

Ardına bakmadan artık, iyi hissedersin

Belki de ikimiz, kış güneşinde bile erimeye mahkum iki kar tanesiyiz ayrı düşmüş.

Düşmek de denemez, demek öyleymiş belki

Yine de ister miydim, evet;

Mavisinde bitmesini ufkumun gözlerinin

"Bizden olmaz" gibi aptal peşin hükümleri öldürdüm

Bir yanım keşke, bir yanım neyse şimdi

Kendimden geçsem sen de kalsan, "bizim" hikayemiz olur gibi

Bir erdem olarak, savaş kanına bulaşmadan vazgeçmek. 

Sensizliği de kabul ettim seninle göğsümde

Yazma der aklım bu hikayeyi daha, bitir der diğeri

Bırakacak olurum kalem ağlar, mavi mavi

Kalbimde de aynı öyle akan, büyük bir mavi

Bir yanım kabulgen küskün, bir yanımda umudun

Tutuldu köşeler, çekildi tetik

Tutuldum belki ben de, geri dönüş benim değil

Bir bahane altında uyudum, bir bahane kapı güneşe

Bilmiyorum değen değsin, değsin çaba, ellerimiz

Değer buna, bazı şeylere, değersin, içime

Bilsen ne hissederdin, bilebilseydim

Buna değerdim, güneşe değer, yanmaz ısınırdım

Keşke yetsem okuyucu, kendime yetemiyorum bunu kabul ettim ama herkese yetebilsem; insan hem kendisine hem başkasına yetemez belki ama kendinden geçince aynı anda herkese yetebiliyor biraz, yeter ki kendini kenarda unutmayı bil.

Herkesin yanında olabilmek aynı anda, herkesin yasını, yarasını karşılayabilmek, ne bileyim en azından orda öylece var olarak bile olsa...

Kabul ediyorum ben bir melek değilim, benim de üzdüğüm, kırdığım, ezip geçtiğim insanlar oldu, hatta açık söyleyeyim hala da bazısının yapılması gerektiğini düşünüyorum ama... Aması, belki de her insan gibi bir yanım küsken dünyaya, ona sarılan yanımı daha büyük tutmaya çalışıyorum, hepsi bu. 

Ben ki yirmi ikimden sonra, güç bela da olsa başka biri olmaya çalışıyorum; daha iyimser, daha güler yüzlü, sevecen... Öyle şeylere rağmen ki bu üstelik.

Olmayıp da ne yapacağım çünkü, seviyorum, iyi bir ihtimal olmayı en azından, çok seviyorum. 

Çoğu şeyi affedemeyeceğim evet, içimde bir yerlerde o öfke dolu yanım hep duracak ben de farkındayım; neyse ki şundan da eminim, o bile, öfke duyarken bile anlayacak da bir yandan diğer yanımı. Peki sen? Sen beni anlıyor musun? 

Yeniden kalk kalbim, bırak değsin güneş tekrar yüzüne, dene işte; hoşlanıyorsun biliyorum, bizim için durdurma kendini, deneme durdurmayı; eğer yine kötü olacaksa bu sen durmadın diye olmayacak ki.

Zor biliyorum, korkuların var, ağrıların var, çok geldi başımıza bir sürü şey ama... İçten içe hep seversin sen ihtimallerin esintisini, bir şey beni çekiştire çekiştire inandırsın kendine diye beklersin, artık gözünü kapatabilmek için. 

Bizim ikiye bölünmüşlüğümüz iyi bir şey, böyle kalsın bırak; toprağın altında geçmişimiz tüm insanlarıyla ve hüznüyle, güneşe dönsün diğer yüzümüz bırak, korkma sevmekten, dünsüz ama yarını olan, gülümseyebilen biri yap bizi, eskisi gibi.

Şans ver insanlara, bak aynılarına ikinci şansı ver demiyorum ama o yeni insanlara ilk şansı ver. Biliyorum sen de içten içe merak ediyorsun verirsen nasıl olacağını ve korkuyorsun vermeyince meğer bir fırsatı tepmiş olmaktan. Ben kendime karşı hep dürüst oldum kalbim, kusura bakma, kendine söz geçiremeyeceksin.

Uyan artık kalbim, biz burdayız seninle; o ölümden farksız, acı, mutlulukları bile buruk kılan günler izleri silinmese bile uzaktalar, hatırlayıp nefesimiz kesilse bile geliriz üstesinden... Önümüzde başka ihtimaller var, korkma yinelenmesinden. Sen çoktan hak ettin, bırak kendini biraz artık, bırak sevgiye, serbest bırak.

Tanımadığın insanlara sırt çevirme kalbim, belki onlar öyle çıkmaz, belki yeniden atarsın, güvenle.