İsimler, yüzler falan tanıdık da, bir manası yok. Hayatın bir noktasında yollarımız kesişmiş insanlara bakıyorum şöyle; misal kimisini takip ediyorum sosyal medyada, o beni ediyor fakat ulan aslında anlamı falan yok yani anlıyor musun. O kişi için önem arz etmiyorsun, o senin için etmiyor, ki bunu da kötü bir şey diye söylemiyorum, sadece öyle işte.

Çok fena yabancılaşıyorum artık, o kadar anlamı yok ki kimsenin, kimseyle hiçbir şeyden tat alamamamı da buna bağlıyorum.

Hem ayrı dünyaların insanıyım herkesle, hem de koca dünyayı tek başıma üstlenemeyecek kadar şefkatli...

Kim ulan bunca insan diyorum bazen, kim kim yani. Yıllar sonra karşılaş falan, "Aa Alptuğ işte ben şuradan şu." Ee yani? Bir önemi mi var mesela bunun.

Dilim biraz kızgın gibi duruyor olabilir ama bir şeye kızgın değilim, sadece aslında hepimizin hep içinde olduğu bu durumu anlatamamak beni biraz strese sokuyor.

Dünyanın en aşağılık ilişkisi tanıdık olmaktır diye iddialı bir laf edesim var, bu tanıdıklık öyle bir şey ki insanın hiçbir boşluğunu doldurmaz, eğer yüzsüz biriyseniz maddi şeylerde işinize yarar anca. Neyse. Kim kim ki okuyucu? 

Yandı her şey, yakan temmuz değil; kötü şeyler hep kışın geldi başıma, bütün yazları da kafamdan onları atmak için bir sürü şey yaparak geçirdim, şimdi olduğu gibi. İşe yarıyor mu, hayır, zaten yarayacağını da hiç düşünmedim; sadece vakit geçiyor işte, yani bilirsin oyalanmak oyalanmak ve sonunda... Onu bekliyorum diye değil, hayatın gerçeği bu. 

Beklemek demişken, çok başka şeyleri beklediğim oluyor bazen; ulan diyorum bir şey olacak bu aralar, her şey değişecek, iyi bir şey olacak. Ne yalan söyleyeyim beni pek de doğrulamadı hislerim, hatta gel gelelim hiç hesapta olmayan bir sürü kötü şey bile oldu. 

Bilmiyorum okuyucu, galiba iyiden iyiye delirdim artık ha? Bunun en belirgin alameti: Garipsemiyorum. Yeterince deli olan kim bunu kabul eder ki? Herkes biraz biraz inanılmak, takdir edilmek, birileriyle bir biçimde birlikte yürüyor olmak ister aynı yöne; ben bunu yaşamasam da hevesimi aldım. 

O kadar başka bir yol çizdim ki, kimseye uymayacak en az bir yanı, kimse de kendisine uymayan yanlarını göze alacak kadar benimle çıkmak istemeyecek zaten yola, işin esprisi orda. En standardından marjinaline herkesin "bu ne be" diyeceği ölçüde bir hayatın tam ortasında olduğumu görebiliyorum artık, yalnızım ve beni acıtan bu değil. Beni acıtan, bambaşka daha iyi ihtimallerim varken, bana bunu bırakanlar. 

Yerimde olsan dayanamazdın, ha bok mu var diyeceksin afedersin, bunla övündüğüm yok yanlış anlama; dayanmıyorum artık yani, sen kuvvet gösterir ve kendi kuvvetini geri emredin belki her defasında ama ben artık sarılıyorum. Çünkü başka bir şeyim yok.

Artarak devam edecek bu başkalığım için kimseden özür dilemeyeceğimi peşin peşin bil sen de. Hadi Allah'a emanet. 

Öyle çok özlemini çekiyorum ki bazı şeylerin, artık iyiden iyiye eziliyorum altında, eziliyorum da görmüyorsunuz.

Birisi falan değil, kavramları özlüyorum. Hatalar yapasım geliyor yine, sonunu bildiğim ama yine de kızmanın da ayıp kaçacağı hatalar. O kadar yalnız hissediyorum ki bazen, sırf o boşluk diner gibi olsun diye razı olasım geliyor affetmeye bazılarını. Bunun adı avuntu işte, çaresizliğin batan iğnesi. 

Biliyorum ama tadı olmayacak eskisi gibi; konuşacak biri olsalar da tekrar, artık onlarla neden bu kadar arsız oldukları dışında bir şey konuşabileceğimi sanmıyorum.

Gördüler çünkü, kendi yaptıklarını, kendileri yapmadan önce başkası yaparken de gördüler ve yanımda gibiydiler ama elleri bile titremedi. Şimdi neyi baştan alayım.

Geçip gittim, hiçtim; insanlar ise böyle düşündüğüm için bana kızmakla meşguldü, düşündürenler hep kayıtsız, neşe dolu... Yansındı yangın yansın, lakin ben de içinde can vermeliydim madem, böyle daha mı iyi oldu gerçekten?

Çareli değilim okuyucu, hani başka açıdan bakmaya çalışıyorum mevzuya anlarsın ya; o kadar sıkılmış, bitmişim ki zira... Bir yük arıyorum atmaya. Kendime suç bulmaya çalışıyorum, elimin altındayım sonuçta ceza vermek ve bu olanları birer bedel görmek için; özür dilerim, mantıkla izahı yok ama, bir tür tersine mühendislik gibi, değsin diye başıma gelenler, bazen kötü biri oluyorum farkındayım.

Sen de ötekileştir şimdi beni, en azından bunu haklı bir kaygı ile yaparsın, sana kızmam. Ayrıca da kızsam ne olur, bugüne kadar kime kızmam neyi değiştirdi, zaten bu yüzden aksiyim ya bu denli... Sen veya herhangi başkası okuyucu, önce bir durabilseydi zaten, uzaktan da olsa bakabilseydi azıcık iyimserce...

Çarem yok okuyucu, yalnızım, eski tadı yok hiçbir şeyin; yalnız olmasam korkuluyum, sebebi haklı çıkan en kötü düşüncelerim. Ne yapalım beni söyle, bir şey söyle ama artık. Mesaj at, bir şey yap, orada olduğunu ve bu yazdıklarımı önemsediğini artık bilmem lazım okuyucu, hayat memat meselesi. Yetmiyor çünkü hiçbir şey, bari sen hayatıma değen farklı bir şey ol.

Faillerinin unuttuğu kimse. 

Uzun süren şeyleri özlediğimi fark ettim biliyor musun okuyucu? Bunu öyle alelade anlatamam sanırım, yani birliktelikler gibi, süreç denebilecek şeyleri kastediyorum. Bilmiyorum bir şeye süreç demek onu sonlu hale mi getirir. Şayet getiriyorsa ben yokum çünkü; hoş, diğer türlü de var sayılmam ya.

Eksik be okuyucu, ben binlerce farklı yazıyla aynı şeyi anlatmaya çalışırken sen de biliyorsun aslında bunu. Eksik. 

İstediğim şeyler oluyor, başarılıyım nispeten falan filan, bir sürü iyi madde sayabilirim buna benzer ama ulan eksik işte. Bir şeyin boşluğunu kendi cinsinden bir şey doldurur ancak, benimse başka her şeyim var. 

Ne eksik dediğini duyar gibiyim. En geniş anlamıyla sıcaklık diyebilirim, eminlik belki insanlardan, aidiyet belki, dostluk kesinlikle... Dostluk derken, dostum var, benim hep dostum olmuştur da; sadece, olanlar var da gidenlerin götürdüklerini değil sadece kendi yerlerini doldurabilirler. Beni anlıyor musun?

Bundan bahsediyorum işte mesela, senin bile beni anlayacağına ihtimal veremeyip sürekli içten içe bir korkuyla seni bile tenkit edecek hale geldim ya... Sanırım artık biliyorsun. 

Ben iyi biriyim di'mi okuyucu? En azından bir günde, zevk için ve öylesine kötü şeyler yapmadım hiç. 

En tepede bile bir şeylerin altında kaldığını hissetmek ne acı bazen.

Disoryantasyon diye bir kavram var mesela, şöyle ki diyelim sen bir pilotsun, başta denge merkezin olmak üzere tüm vücudun seni yanıltıyor, çok yukarıda olduğunu hissediyorsun mesela, önündeki onca ekran her şeyin normal olduğunu gösterse bile. Kendini belli etmeyen sinsi bir vertigo da denebilir...

O his o kadar bütün vücudunda, o kadar gerçek ki başka hiçbir şeye inanamadan aşağı kırıyorsun uçağın burnunu, düz gittiğini sanarak, yere çakılana dek. 

Hadi söyle kendine çok geç olmadan, hissettiğim bu aşırı gerçekçi ve rahatsız edici şey gerçek değil de, ikna et hadi! O kadar kolay değil bu, düşüyorken düşmediğine inanmak gibi. Kaldı ki pilotlar çok deneyimli iken bile bunun eğitimini alıp antrenmanını yapıyorlar.

Sen peki sade vatandaş? Gün gelip tüm vücudunda acısını hissederken nasıl hala inanasın birilerinin seninle olduklarına, seni sevdiklerine, dostun olduklarına? Daha da önemlisi, dedikleri gerçekse bile senin hissedemediğin gerçeğin ne önemi var, yere çakılmanda ise herkesin payı var.

Gel de bin şimdi o uçağa, aşık ol, dost ol, değer ver... Benim için bunlar imkansıza yakın, çünkü o uçak benim, daha kalkmadan düşmek üzere olan ama kimsenin görmediği. İnanamamak en son benim suçum, yine de özür dilerim.