Sorma beni güzel kız, 

Bir iz, bir güz, bir unutum

Bilemeyeceğin bir yerdeyim

Eski, eksik, suskun

Değmez ihtimalim

Kayba karışıyorum

Beni çekiştirme hayatın içine

Biraz geçmiş biraz hiç kalsın

Güler yüzüm, sevecenliğim yetsin

Mutlu edeyim amenna, olmamı bekleme

Beni böyle sev derindeki gizimle,

Değmeden sakın, bilmeden yaşa

Yetsin ne olur sahte de görünse

Sana olan sıcaklığım, mutluluğum, enerjim

Bekleme kendime vurmasını

İsteme beni benim iyiliğim için bile olsa

Başka biri yapmayı

Ben çok denedim, sen hiç girme

Budalaca bir inatla içime göğüs germe

Beni çıkaracağım diye sakın içime düşme

Bak ölürsün; ben bilirim bunu, sana tatlı gelir

Her seyimle iyi olamayacak kadar yaşlandım ben

Yani yeteri kadar. Elleme işte. 

Zar zor senin için aydınlık tutmuşum bir yanımı

Dahasını bekleme, çabalayıp olmayınca üzülme

Yarın ya bana ya kendine kızarsın, 

İlla benim canım yanar, senin değil.

Önce çok üzülürsün, sonra yapamıyorum der gidersin.

Sanki ben söylememişim gibi.

Demedi deme. Severdim seni, herkesi, bir zamanlar olsaydı. 

Yaktım gidiciyim elde ne varsa, an geliyor bomboş geliyor bütün tanıdıklar, yaşantılar, münasebetler... Hani diyorum ufka dönük duran biri olsam bomboş bir kumsalda, kendini unutmuş bir alzheimer olsam ne eksilir şimdimden.

Bir sabah uzun bir yola çıksam, metafor değil sahi yol; bildiğim hiç kimseyle, hiçbir şeyle karşılaşmayacağım bir yere varsam. Annemler dayımlar hariç kimse bana ulaşamasa, bambaşka bir telefon, bambaşka bir sosyal medya, hatta belki hiç yok.

Biliyorum bu az da olsa bazı insanları yüz üstü bırakmak, farkındayım, bunu en iyi ben bilirim zaten. Diyeceksiniz ki e neden o zaman?

Sanki aradığım bir şey varmış da kimsede olmadığı ve olmayacağı kesinmiş gibi, aynada gördüğümden dahası -hatta o bile doğrusu- fazlalıkmış gibi.

İyisiyle kötüsüyle kimseyi tanımamış olsaydım diyebiliyor muyum diye soruyorum kendime bazen, canımı yakanlara karşılık en iyi dostları da tanımamış olmayı... Galiba bunu göze alabiliyorum. Hiçbir sebepten olmasa bile bu yüzden kötü biriyim işte, bunun son sebebi ben bile olsam. 

Bir gün gitsem, o kadar anlaşılmaz ki, belki çoktan gitmişimdir

Ne de meyilliyiz bazı şeyleri silemezken bazılarını unutmaya, insan daha en başından unutuveriyor ancak elinden gelen kadarını yapabileceğini, her şeyin elimizden gelmesini bekliyoruz kendimizden. Suçluyu kendin bilmek kolay çünkü, o hep elinin altında ve ne etsen razı. 

Ben? Ben kolaya kaçıyorum. 

Kendimden kolaya kaçarken düşüp ölmüşüm gibi sanki; çok iyi biliyorum çünkü elimden geleceği, her bir kabusta başa döndüğümü, yolunda giden onca şeyin temelinin çatlak olduğunu.

Ben elimden geldiği kadar onarırım, sanki sahilde kumdan kaleymişçesine bir dalgalanmaya bakar ihtimalim, kalp atışı gibi, bir atıştan sonraki boşluk bitecek mi bilemezsin ya hani, müsaittir ya her atış son olmaya...

Denemedi demezsiniz en azından diye, inandığımdan değil asla ama bir garip belki diye işte, yine de hep yeniden denerim kalkmayı. 

Bilmediğiniz şu, benim bu zar zor geldiğim "bir yere kadar"daki yer var ya, o bana yetmiyor işte. Araba itmek gibi de değilmiş üstelik, insan artınca yük azalmıyormuş. Başka insanlarla bir ilgisi var illa ama sayı değilmiş bu. Belki özel biri gibi, koşulsuz şartsız biri gibi, biraz beni itecek biri gibi. Kendimi biliyorum çünkü çabuk koyveririm duygusal şeylerde, ufacık bir engele bakarım pes edip döneyim diye epey uzun süredir. Çünkü artık denemek istemiyorum, kaldırabileceksem bile kaldıramayacağım ihtimaliyle yan yana gelmek istemiyorum. 

Keşke yolumdan koyverip dönmeme izin vermeyecek ve o bunu yaptığında kızamayacağım, başkalarına yaptığım gibi hüznümden etkilenmesin diye bile isteye küstürüp kaçıramayacağım çünkü bunu bu yüzden yaptığımı bilecek, benim iyiliğim için bana benim kadar inat olabilecek sabırlı biri olsaydı. Kolaya kaçmak tam da bu işte. 

Ben de kabul ettim bir süredir, iyi adamım ben, iyiyim olmasına da başkalarına ne kadar sevgi, değer, önem atfetsem de onlar iyi birer insan olarak onlara sunduğum bu şeyleri kendime sunamayışımdan mutsuzlar, onlar mutsuz ise ben zaten... Onları anlıyorum ama ellerimin yetmediğini bir türlü öğretemedim işte, her insan o kadar da kendi yapamıyor her şeyi ve bu sanılanın aksine öyle normal ki. Neyse. Neyse okuyucu, güneş doğdu ve uyku vakti.

Her istememek hakikaten istememek olsa keşke okuyucu. Yani o bazı şeyler bizi üzer eder diye çekinişimizi istememek olarak yutturmak zorunda kalmasak keşke kendimize...

Hele ki insan okuyucu, insan nasıl başka insan istemez.

Her koşulda biraz yalnız, biraz eksik olduğumu, çivinin çiviyi sökeceğini bilsem de; o başımdan hiçbir an ayrılmamış korkuları var ya aynı şeyleri tekrar yaşamanın, hani düşünmemek adına bana sürekli bir şeyler yaptırıp bir anlamda aktif ve ayakta tutarken bir yandan mezarımı çoktan kazan.

Bilmiyorum okuyucu, insan onun için elzem olan bir şeyden, onun yoksunluğundan daha büyük bir acı ile nasıl kaçınır, bunu yaşarken bile bilmiyorum ben.

İtsen olmaz çeksen olmaz, oturup bir şeylerin kendiliğindenliğini beklesen ona da güvenemezsin. Galiba yaşım geçti benim, son çıkışı geçtim farkında olmadan.

Niye biliyor musun? Tut ki ben yanıldım ve her şey çok güzel olacak; bunu hayatta en güvendiğim on insanın onu da söylese bana, ben yine de inanmanın kendisinden korkacağım, daha doğrusu yeniden inanmanın.

Kaldı ki bilirsin, yaşamadığın şeyden korkmanın on katına bedeldir tekrar yaşama korkusu. Öbürü belki o kadar kötü değildir bilmiyorsun ama bunu biliyorsun işte, nr yaşadınsa en az o kadar kötü. 

İster aşk ister dost fark etmez, bir değil birkaç kez mağaramdan çıkarıldım Oğuz Atay'ın söz ettiği. Ayaz ben oldum. Ne kadar ısınsam, hatıram, hayatımın çoğu soğuk. Bugün ben tüm canımla istesem bile, hiçbir insanla, hiçbir sıfatla kavuşup bir olamam artık. Benden aldıkları buydu işte. 

Toparlanıp gideyim derken kendimi mi düşürdüm yolda yoksa? Eski ben olduğumu iddia etmiyorum da, farkında olmadan çok büyük bir şeyi kaybetmişim gibi, belki birileri yüzünden ama kendi kendime. Burada uğruna satırlar dolusu yazdığım bir meçhul kadın vardı, bir beklentim bir rengim vardı bir yerlerde. Beni ben yapan tuhaf bir şey vardı. Şimdi de beni ben yapan her şey var, o her neyse yok. Ben peki var mıyım hala? Keşke. Sanki o Alptuğ değil gibi, bir yabancı soğuk suret aynadaki. 

Bazı şeyler diğerlerine kıyasla biraz pistir okuyucu, yine de birilerinin onu yapması gerekir. Gel gör ki insanlar bunu görmez çoğu zaman, görmemeyi tercih ederler doğrusu; tabii sizin elinizi taşın altına koyuşunuzu da bundan memnuniyet olarak değerlendirirler, beyinleri böylesine sığdır fakat bunun farkında olmadıkları için sizi değerlendirme lüksünü her daim kendilerine hak görürler, varsın görsünler.

Alptuğ'un artık yeterince sert olması gerekiyordu anlıyor musun okuyucu, öyle göstermelik falan da değil. Hani o ona sürekli "Değişeceksin." diyenlere artık "Eserinizle övünme vakti" demesi gerekiyordu; hep alttan aldığı, tartışma çıkmasın diye yerli yersiz özür dileyip kendini de hep suçlu hissettiği o tiplere artık onu sindiremeyeceklerini ve üzerinde baskı kuramayacaklarını göstermesi gerekiyordu. Alptuğ'un inan bana bütün bunları gerçekten sert, gerçekten kararlı yapması gerekiyordu ki... Birazcık da o önemsensin, onun dediğinin de bir kıymeti olsun. Çünkü girdiği tartışmalarda hep empati yaparken o, karşı tarafın haklılık uğruna onu yok sayışını yeni yeni fark etmişti...

Bu zamana kadarki aşırı yapıcılığının etkilerini ancak aşırı gaddarlıkla silebilirdi.

Alptuğ en ufak kötü bir şey yapmaya görsün, herkes "Hani şöyle iyi böyle kibar biriydin?" diye yaftalar, kimse durup "öyle bir adamı bu hale kim, ne getirdi?" sorgulamaz. İşin kötüsü bu sadece benimle ilgili değil, herkes yaşıyor bunu, herkes eziliyor hep, sadece bir deli ben oturup bunu mesele ediyorum, haliyle oklar da bana dönüyor.

Alptuğ sevgileri yarınlara bıraktı, yarısı da dünde kaldı ama dün öldü artık. Ne acı ki gerektiğinde kötü olamadan var olamadığımızı öğrendim, ancak birileriyle sert tartışmalara girip kafa tutunca "Dur biraz, bunun da bir benliği varmış." oluyor. Çünkü onlar kendilerinden hiç taviz vermedi bugüne dek, hep sen ben verdik, hem de öyle verdik ki haberleri bile olmadı. Haksız mıyım?

Dengeyi korumakta bütün mesele, kimseye diş göstermeden ilerlemiyor ne yazık ki hayat, ayrıca görmesi gerekenler dışında tek bir kişiye bile gösterirseniz o dişi. Sonrası kötülük işte. Gerçekten salt kötülük, üzerinde tartışılamayacak kadar kötülük.

Ben Alptuğ, bazı insanlara karşı, mümkün olduğu kadar az da olsa kötüyü ve kötülüğü üstlendim; durduk yere değildi bu ve inanın bana ileride hiç kötülük olmasın diye yaptım. Çirkindi, yanlıştı, benim de içime sinmemişti belki ama olabilecek şeylerin en mantıklısı denli gerekliydi elimi taşın altına koymak, hatta taşı unutmak. 

Tam her şeyi yoluna koymuşum, iyi kötü bir iş güç de tutturmuşum, okul desen iyi, yanımda iki üç aziz dost... (Doğrusu iki üç bile fazla geldi ama alışırız zamanla) İlla burnumun dibinde bitecek geçmiş di'mi? Hayır bir de beni takılı kalmakla suçlarlar.

Hep aynı şey: Vakti zamanında beni bir başına, yalnız, acılar içinde, kapana kısılmış bırakanlar -ki inanın abartmıyorum- pat diye çıkar gelir aylar sonra. Artık yalnız mı kaldılar, dur yine şu çocuğun saf sevgisiyle oynayayım da moralim düzelsin mi dediler onu bilemem, bilmek de istemem. O kadar ama o kadar yalnızdım ki, o kadar tırnaklarımla geldim ki her nereye geldiysem, her kim olduysam bunda kimilerinin kötülüğü öyle çok ki okuyucu... Vallahi sen biliyorsun kaç kez eşiğine gelmedim mi bazı şeylerin. Neyse, yeri değil. Yalnız kaldılar ve yalnızlığı en iyi öğrettikleri insana geldiler.

Onlar sandı ki ben yine kapımı açarım, bağrıma basarım; salak olduğumdan da değil, bile bile bir daha gideceklerini, yine de bir süre olsun yanıma alıp deneyecek kadar yalnız olduğumu düşündükleri için hala. Ki kıymeti yok artık insanlılığın, bir önceki yazımda da dediğim gibi, sadece iş var artık; bu da yalnızım demek değil, o aziz dostlar... Onlar bana öğrettiler alttan almamayı, biri sırf kalsın diye sineye çekmemeyi; kabul ben de belki biraz kaçırdım dozunu, oysa içime sorsan hala az bile biliyor musun okuyucu?

O kadar isterdim ki kapılarımı açmayı. Her defasında içimden delice bağırdım, kendi boğazımı sıktım kaç kere "YAPMAYACAKSIN" diye, "BİR DAHA İNANMAYACAKSIN" diye. Sonrasını da gördün, yeni gelen kimseden sevgimi şefkatimi esirgemedim, esirgemem, hala pamuk gibi, peluş ayı gibi bir adamım. Ama bir 5-10 kişi için cehennem olsam az gelir, bunca şeyin üstüne bunu da bana çok görmeyiniz oldu mu? Eylül'le tartışıyoruz bazen iyi nedir diye, hani herkes kendince iyi falan filan; ben de iyiyim işte, beni rahat bıraksanız, canımı yakmasanız herkese de öyle iyiyim ki, anlatmama da gerek yok, görüyorsunuz işte.

Neymiş, yeniden Twitter'a döndüğümde ilk iş birilerini engellemişim, sonra da tweet atmışım: "Geri dönüşüm iki türlü zor: "Beni bu hale sokan ***larını bulup engellemek ve iyi dostları bulup kavuşmak" falan tarzında. Sen bu cümleye alınıyorsan demek ki bir şey yaptığını kabul ediyorsun bana, et; etmesen bile aylar sonra profilime girişinden belli, artık azap mı duydun yoksa canın can yakmak mı istedi o sana kalmış. 

Hepinizin yolu açık olsun, çünkü artık benim bir yola bile ihtiyacım yok. Eyvallah.