Suyumdandır. Geçip gidenleri diyorum, kayıtsız kalan ve kaydı tutulamayacak kadar çok olanları, sevse bile bağrına basmamıș, öylece ve öylesine hayatında bulunduklarımı. Hani tekler ya insan zaman zaman...

İş mi kana dokunması, abartı mı yoksa sahiden? Değil gibi, olduğuna itimat etmeye her an hazır olsan da önceden haklı çıkmış korkulu hisler keser nefesini. Benden cehennemi mi istiyorsun? Kendini sevdiğin birinin zorunluluğu hissetmek. Korkarım sana muhtaç gibi değil de daha çok seninle mecburen birlikteymiș gibi. Cenneti sorarsan, o da yine kimselerin değmediği suyumdan.

Benim bu bir şey ifade etmezliğim dillere destandır,
Ölürsem şu sıra, bilin ki suyumdandır.

Sorarlarsa suyumdandır, şifa da olsa boz bulanık suyumdan, tertemiz olsa da kopkoyu suyumdan; çünkü bazen en büyük masumiyetler siyah görünür, başka çaresi yoktur da ondan.

Herkes biliyor sevgili, makbere döndüğünü kalbimin; beklemiyorum hayır, öylece duruyorum tane tane eksile eksile. Yok karaları bağlamadım da, ince bir rüzgarım hep vardır sen de bilirsin.
Deli doluyum bakma, dolu ama dosdoğruyum; meşgalelerle eyliyorum kendimi karamda, çok şiir okudum misal bu ara ama... Bir yangındır sönmeyi ihmal ediyor.

Neyim ben sen söyle, zır deli miyim, masum muyum, takıntılı mıyım... kaybolmuş muyum? Neden sadece kendi kabuğumda ıslanıyorum, tüm insanlarla aramdaki o kaskatı buzun bendeki sebebi ne?
Biliyorum güzellik ben hiç iç açıcı bir adam olamadım; çok kişiye derman da oldum doğru, şen şakrak bir manyak da oldum o da doğru ama... Yetiremedim, kalabalığa karışamayacak kadar eksi akıyor kanım.
Kendimden bile uzaklaşıyorum adım adım; hele ki bu pespaye çağda, bir şeyleri biraz fazla umursayan ve dikkate alanların sür'atle karalandıkları bu düzende kaba tabirle "haşarı" çocuk olmak, istemesem de mecbur hissettiriyor. Neyi yanlış yapıyorum bilmesem de bile bile lades. Olduğum gibi kabul edilmesem de buyum işte, bu kadar.

Nedirinden ziyade nasılına takıldım sevgili,
Nasıl olur o en sıkı bağlar, sonsuz yakınlıklar,
İnsanlarla insanlar ve benimleyse ancak siyah arasındaki.

Hiç cesur olmadım,
Seni kaybedecek kadar,
Alelade de olsa varsın şimdi
Bilsen ihtimalin mi kalır

Hiç güçlü olmadım,
Seni kaybetmeyi sıradanlaştıracak kadar
Görmediğin, bilmediğin kaldım
Orda bir yerde olsan da yeter

Yalan söyledim yetmez,
Ama bilirim kaybeder yetinemeyen
Bir ihtimalin daha var, kalman mı dersin
Emin olsam çoktan seviyorum derdim

Yangına sardı iklimim
Yok gibi varlığın yetmedi söndürmeye
Hiç iyi olmadım, kaybedecek denli seni
Bil ve kal isterdim, seni nasıl sevdiğimi

Fanustaki balıksın benim için sevgilim; dokunamam sana, alamam avucuma, duyamam sesini, fanusu kırıp atamam... Ölür gidersin yoksa. Sadece bakabilirim, sen sadece bakabildiğim kadar benimsin...

Seni vurdum hatırladıkça kendime,

Büyük adamları tanımak için evvela küçüklerden başlamak gerekir.

Küçük adamlar düşünmez, sadece yaparlar, bu yüzden de tek varlıkları -ki onun da varlığı meçhuldür- fiziksel güçleridir. Genelde bu küçük adamlar birbirlerini eyler, birbirlerini gaza getirirler hatta gaza gelmeye yer ararlar; sadece hedef odaklı olduklarından, kestirmeden gelip önlerini kesebilecek şeylerden de her daim bihaberlerdir.
Küçük adamları haklamanın en kolay yolu, onları gaza getirip hata yapmalarına sebep olmak ama asla onların gazına gelmemektir. Bu küçükler karşılarındakini kendilerinden küçük görmeye bayılırlar, onlara korktuğunuzu düşündürttüğünüzde sizi hafife alıp bir gıdım olan gardlarını da öylece indiriverirler, burada asıl mesele uzun vadeli düşünüp böyle ufak detaylardan gocunmamaktır.

En büyük adamlar en silahsız "görünenlerdir", öfkeyle hareket etmez, on hamle ötesini düşünüp hamlelerini en sona saklar ve düşmanın kendilerini yeterince küçük görmesini beklerler; bekleyip unuttururlar kendilerini ki küçükler hedef şaşırsın, zira küçük adamların hiçbir zaman tek düşmanı yoktur. Büyük adamların oyunu da büyüklük icap eder, sözgelimi bir kavga halinde büyük adamlar ellerini kana bulamaz, yakışmaz; bunun yerine ya maşalarına paslarlar ya da karşı tarafa hamle yaptırıp kendileri yapmayarak onu cümle aleme suçlu gösterdikten sonra şovlarını yaparlar.
Büyük adamların derdi kahramanlık değildir, o yüzden sonunu düşünürler, kanı kaynayan yeni yetmelerden onları ayıran budur; büyük adamlar bilir, biri onlara küfrettiği an değil de zaman içinde yavaş yavaş ve hissettirmeden onu eritmenin daha evla hatta zevkli olduğunu... Büyük adamların cezası büyük olur, şiddetten ziyade ömrü kaplayacak pişmanlıklar bırakırlar küçüklerde.

Büyük adam olmanın en iyi yanı pratikte masum teorikte ise haklı olmalarıdır, onları cahillerden ayıran ellerine toz bile değmeden iş bitirmeleridir; çakallık bu değildir, arkadan vurmazlar, sadece sağ bile göstermeden sol vururlar. Büyük adamların en büyük numarası legalden şaşmamak ama karşıyı da illegalden çıkarmamaktır. Fani dünya neticede, itibar önemlidir.
Büyük resimle meşgul olur büyük adamlar, küçüklerin büyük gördüğü ve bahsine doyamayıp karşıdakini çıldırtmaya çalıştığı küçük galibiyetleri onları alakadar etmez, mühim olan etapları kazanmak değil bitiş çizgisini ilk geçen olmaktır.
Büyük adamların en büyük özelliği: Kendi zaaflarını bile artı olarak kullanacak bir yol bulurlar; küçükleri ise ilkel dürtüleriyle hareket etmeye iterler ama onlar zaten buna dünden razıdır... Taa ki sonunda hangi hamlenin nereden geldiğini bilemez ve kendi kendilerine tuş olurlar, büyükler yürümeye devam eder.

Tek bir şey gerçektir; büyükler küçülebilir ama küçükler büyüyemez.

Senle ben artık birbirini bulmaya dahi utanan iki yorgunuz belki sevgili, gündelik koşturmalarımız diri bıraksa da bizi azıcık... Biliriz, aynı damla üzerimize düşen yalnızlıktan.
Nasılından geçtim artık yaşamanın, orada bir yerlerde daha evvel hiç duymadığım sesinin anlattıklarına bunca yıl geç kalmış olmanın niyesi üstümde daha çok.

Gerçi sanırım sen beni aramıyorsundur, muhtemelen başka birini ben sanıp ona hayran hayran bir bakışın vardır... Kızma ama öyledir bilirim, kadınlar öyle yapar; ha ben hiç yapmadım mı, haklısın belki de en çok ben yaptım ama hodri meydan sevgili: Senin yokluğun mu daha ağır benimki mi?

Ben hadi neyse de seni de ezdiler belki, ben sandığın tüm o insanlar benden inancını da yitirtti hayatına girebilecek herhangi kimseye duyacağın güveni de; bir ellerin bir ellerim yeterdi oysa ki şairin dediği gibi, belleyelim yetsin.

Kanıma karışmış ihtimalin,
Su gibi nefes gibi.