Herkes biliyor sevgili, makbere döndüğünü kalbimin; beklemiyorum hayır, öylece duruyorum tane tane eksile eksile. Yok karaları bağlamadım da, ince bir rüzgarım hep vardır sen de bilirsin.
Deli doluyum bakma, dolu ama dosdoğruyum; meşgalelerle eyliyorum kendimi karamda, çok şiir okudum misal bu ara ama... Bir yangındır sönmeyi ihmal ediyor.

Neyim ben sen söyle, zır deli miyim, masum muyum, takıntılı mıyım... kaybolmuş muyum? Neden sadece kendi kabuğumda ıslanıyorum, tüm insanlarla aramdaki o kaskatı buzun bendeki sebebi ne?
Biliyorum güzellik ben hiç iç açıcı bir adam olamadım; çok kişiye derman da oldum doğru, şen şakrak bir manyak da oldum o da doğru ama... Yetiremedim, kalabalığa karışamayacak kadar eksi akıyor kanım.
Kendimden bile uzaklaşıyorum adım adım; hele ki bu pespaye çağda, bir şeyleri biraz fazla umursayan ve dikkate alanların sür'atle karalandıkları bu düzende kaba tabirle "haşarı" çocuk olmak, istemesem de mecbur hissettiriyor. Neyi yanlış yapıyorum bilmesem de bile bile lades. Olduğum gibi kabul edilmesem de buyum işte, bu kadar.

Nedirinden ziyade nasılına takıldım sevgili,
Nasıl olur o en sıkı bağlar, sonsuz yakınlıklar,
İnsanlarla insanlar ve benimleyse ancak siyah arasındaki.