Zoraki bir aradalıkların oluşturamadığı
Modern düzlemin yüz karası Mutlulukarından
Kaçın kurası olursan ol yalnızca tek mevsim
Saklanmana yetecek bir takım parmak
Uçlarından uçuşur zamanın medeniyet

Asılı durduğun sadakate bir bak
Kan değil bok kokar ihanet
Desem şimdi aynı oranda sabret
Tükürürsün köprücük kemiğime
Unutulmayı sen hesap et

Edinemediğin o bir türlü sevgiden
Bir bakıma bedelen beklemelerin sadakat
Suyun kaldırma kuvveti kedere yetmese gerek
Derindesin kardeşim, boğuluyorsun affet
Adalet su yüzünde huzur toprak altına

Kibritliğine soyunduğun şu dostluk
Denen yokvari marifetin
Gölgesinde ne demeye
Umarsın karşılığından sadakat,
Hele sevgi şu logar kapağı hayatta

Doğurduğunda nefes ki
Özengeç bir ihmal gibi
Düşer yapraklarından
Son bir giyotin.

Perdelerimin arkasından delicesine az mı çabaladım dersiniz nefese uzanmaya; hep akşam oldu, hep karanlıkta kaldım ve kimse yoktu. Ben istemedim mi sanıyorsunuz? Sonsuza dek bir derine gömüp unutmayı pençelerimi. Hep söylüyorum ve anlaşılan susmayacağım bu gidişle ama ben de bu hale kendi kendime gelmedim be cancağızım... Şimdi siz yanılıyorsunuz tabii, hoşnutum gibi geliyor; hem insanlardan kaçıp hem de insan arıyormuşum gibi falan geliyor, halbuki size müstesna bir örnek vereyim; en saldırgan köpek bunun için eğitilmiş köpektir.

Çok sevdim ben insanları, hep sevdim, yer yer gösterdim yer yer belli etmedim ama vallahi billahi tillahi pek sevdim! Galiba bir yerden sonra evliya dahi olsan yetmezmiş tek taraflı sevgi, dostluk vesaire; gün be gün aşındım, her gidenin ardından kendi selamı anımsadım; zira ne yaptımsa, yemin olsun zerre gözetmeden kendimi, yalnız onlar içindi...
Kaç gece düşündüm, kaç gece ağladım, kaç gündüze zar zor çıktım, kaç ay sanki her şey yolundaymış gibi yaptım bir Allah bilir. Resmini her görüşümde duygulanışım yüzünden numarasını silip silip, tek kelime etmese de kıyamayıp geri eklediğimi bilmez de beni tribe girdi sanır eski "can dostum". Kimse nedenini sorgulamaz da agresifliğime takılır, yahut kimse durup sarılmaz da hep bir ağızdan şikayet ederler durgun halimden, asık suratımdan...

Ne diyeyim ben size be, kendim adına ne söyleyeyim de, bir defalığına başkalarına sonsuz sunduğunuz o sevgilerden, dostluklardan, değerlerden nemalanayım... Yok ben kızgınmışım, hırçınmışım, yıkıp döküyormuşum, insanları kırıyormuşum da ondanmış, YALAN! Bolca kırgınım ben olsa olsa! Kaldı ki böyle düşünme yetkisini kendinde görenlerin bir kere dahi benim için, beni gözeterek bana gelmemiş olmaları ayrı ironik.
Çocuk mu kandırıyorsunuz terbiyesizler, merhamet yoksunları, insaniyetten nasibini almamışlar!Ben bilmiyor muyum sanki kim ameliyat dönemi yanımdaydı, kim en güvendiğim insanların hiçbirinin telefonumu açmadığı gün benimle konuştu; kim ben sorduğum için değil, karşılık olarak için değil de kendiliğinden beni merak etti. HEPSİNİ BİLİYORUM -BURADAN SONRASI ÖNEMLİ!-  ne yazık ki her kötü anı ve sonrasını...
M**ay gittiğinde Eda'nın binbir yoğunluk arasında benim için kısa süre de olsa kafeye gelişini ve söylediği "Eğer o gerçek dostun olsaydı, sen ona bir sorununu anlattığında sana söylediklerini hatırlardın." sözünü de; Beyza'nın o aptal ağlayan sesime rağmen sabırla benimle uzun uzun konuştuğu günü de; Emir'in sırf benim derdimi dinlemek için en iyi arkadaşlarını ekip benimle Dicle Kebap'a geldiği günü de, İlyas'ın ben koltuk değnekleri ile iken gerçekleştirdiği moral ziyaretini de dün gibi hatırlıyorum ve ANT İÇERİM BUNLARIN HİÇ BİRİNİ KARŞILIKSIZ BIRAKMAYACAĞIM!

İşte tam olarak buydu bir zamanlar, nasıl da özledim o geçmişi, kendimi, eski hiçbir şeyden habersiz ve kendini dostlarıyla güvende, sırtı yere gelmez zanneden hallerimi... Anlamıyor insan, iinsanın nasıl değiştiğini de nedenini de; dost dediğin tanıdık halini alıp tanıdık da günden güne başkalaştıkça düşünmekten alıkoyamıyorum kendimi artık, benden geriye ne kaldı diye... Koca bir hiçin karşılığını edindiğim fikrine alışmak elbet güç, haşa sitemim Allah'a değil lakin hiçbir şey de asla kolay olmadı ki; zaman zaman kolayı aradım ama hep de korktum açıkçası kolaydan, ne zaman ki bir şey çabucak olsa yahut olmaya çokça yaklaşsa asla olmadı, yahut oldu ama beraberinde ne hüzünleri de getirdi.
Neticede suçladığınız tüm bu özelliklere sahip bir alptuğ hayat buldu; agresif, güvensiz, umutsuz, küfürbaz ve vesaire. Çok kolay olduy üstelik, tek celsede hayatımdan dünden razı göçenler sayesinde. Bu yazyılar durduk yere kazınmadı, düştü ama damdan değil göz pınarımdan...

Yanisi olurdum, cıvıl cıvıl olurdum, bende o potansiyel, o kafa hep vardı; bilinenin aksine hep bir yanım delicesine ve bugün çocukça olduğu söylenen herkesinkinden daha çocuktu. Yalnızca bir şans kafiydi arkadaş, bir parça hakiki değer, Aile harici gerçekten sıkı birkaç bağ yeter artardı. Çok farklı olabilirdik ulan insanlık senle ben; bakma şimdi de oluruz ama... Yenisi bol olsa da göz gideni sorar illa, "Kabahatin çoğu senin canım kardeşim."

İster beğenin, ister beğenmeyin, ister bilmem ne... Yine de bu yazı dünyanın en gerçek yazısı olacak, ben daha gerçeğini yazana kadar tabii.

Bu adam var ya bu adam; bu dışarıdan gördüğünüz paspal, nispeten konuşkan, tuhaf tuhaf hareketleri olan, zıpır sayılabilecek; bazen de put gibi bir yere gözünü dikip uzunca kalabilen, çoğu zaman neye güldüğünü anlamadığınız... O iş öyle değil işte. Değil siz burayı okuyanlar, biraz olsun hayatında bulunanlar bile hakkında çoğu şeyi bildiği yanılgısına düşüyor rahatça; onlar da haklı, adam anlatmayı seviyor zira, oysa ne kadar haklı olurlarsa olsunlar bilmedikleri, sizin bile bilmediğiniz şeyler var, can sıkıcı, belki can alıcı; akıl eden nasıl çıksın tabii, bu adam bizi koruyor, bu bunun acitasyonsuz hali diye...

Ulan bu adam herkesin gözünün içine baktı hep be, ağzından çıkacak lafa göre konuşlandı; hiçbiriniz de bilmediniz, anlamadınız, cesaret edemediniz. Bu adam o kadar it gibi yalnız kaldı ki abuk subuk uygulamalar indirip yabancı ülkelerden insanlarla diyalog kurmaya başladı, ingilizcesi gelişti; siz bu adamı o kadar yalnız bıraktınız ki bu adam, küçük kuzeni gördüğü çocuklarla oyun oynayıp onlara her "arkadaşım" diye hitap ettiğinde gözleri sulanan bir adam. Bunda ailesi hariç hepinizin payı dağlar kadar var, istisnasız hepinizin, en basitinden yeni insanları ona tercih eden hepinizin mesela. N'aptı lan size bu adam bu kadar, çok samimi ve ciddi soruyorum ne yaptı? Bilsin ki cezasını çeksin! Bana bir tane şey söyleyin yaptığı da sizin kötülüğünüze olsun, bana bu adamın kötü olduğunu kanıtlayacak bir şey söyleyin yoksa ben burada yavaş yavaş, harf harf delireceğim.
Hiç öyle gözlerinizi belertmeyin, siz bu hale getirdiniz bu adamı, siz alıştırdınız onu bu kadar rahat küfretmeye. herkes köşesine çekildiğinde, herkes kendi has dostunun yanına sığınabildiğinde, çıkan en ufak tartışmada karşısındaki arkadaşlarıyla birlikte ona saldırırken o her tek kaldığında bunu siz becerdiniz. Ve -burası önemli- bu onun susmuş hali, her gün balyozla bir yerleri yıkmak, değdi mi ulan diye milletin suratına tükürerek ve boyun damarları şişmiş, suratı kızarmış bir şekilde bağırmak gibi hayaller kurdu, hadi balyoz neyse de diğerini kesin yapardı bu adam ama durdu işte, çünkü onu hakikaten yordunuz, öyle sandığınız gibi edebi yorgunluklar değil, canını çıkardınız.
O ne yaptı, gidin bakın bakalım okulda çok zorunlu olduğu anlar dışında kulağında kulaklıksız geziyor mu, gidin sırasına bakın Ali Lidar yahut bir sinema kitabı duruyor mu diye. Bunlardan ibaret bıraktığınız bu adamı ne diye suçlarsınız siz?

Ne yazığınız, ne günahınız, ne ayıbınız, ne hatır duygunuz, ne minnetiniz... Hiçbirinizin hiçbir şeyi yok biliyor musunuz? Bir dizi sessizliksiniz ama o konuda bile onun kadar edemiyorsunuz; düşünün, adam öylesine sessiz ki gidiyor birinin yanına oturuyor, kişi en az on dakika sonra fark edip "Aa sen ne ara geldin buraya?" diye saçmalıyor. Hayalet ettiğiniz bu adam, ne melankolikliğini ne bilmem nesini bırakmadığınız bu adam bu kadar işte; kurun anca siz arkasından, deliymiş de ondan her gün merdivende oturup şarkı söylüyormuş, haklısınız bu herif deli, hem de delinin dik alası çok doğru, lakin bunu siz yaptınız.
Onun karamsar falan da olduğu yok tamam mı, egoist falan da değil,
hele hele insanları tanımaya çalışmayıp uzaktan uzağa nefret duyan fakat bir yandan da delicesine sevilmeyi arzulayan biri ASLA DEĞİL. Bazılarınız çok yanlış anlamış bu konuyu, tam aksi aslında, o kadar aksi ki; sadece dayanılmaz bir korku ve güvensizlik var, bilmem kaç senelik arkadaşlıkların ne hale geldiğini siz de yaşasanız, siz de daha burada anlatmadığım pek çok şeyi yaşasanız öyle olma ihtiyacını boynunuzda taşırsınız bundan şüpheniz olmasın. Bu adam bugün herkese kötü diyebilir, bu adam bugün bütün kadınların kötü olduğunu iddia edebilir, bu adam her türlü yargıda bulunma hakkına da son derece sahiptir; biriniz bu adamı aksi yönde bir yargıya ikna etmeye çalıştı mı? Çalışmadıysa hayıflanmayın boşuna, bu sizin eseriniz. Polyanna olmaya kendini zorladığı günlerde bile en olmayacak türlü ihanetin, satışın alayına denk düşmüş bu adama dünya, Ray-ban'dan bakıyormuşçasına kara artık.

Bu adam en çok da şeye yanıyor şeye, içindekinin, dışına öfke ve şiddet olarak çıkması muhtemel olan o şeyin aslında safi kırgınlıktan ibaret olduğunu bilememenize. Bir yandan da işine geliyor, zira es kaza sarılıverseniz o adam oracıkta dökülecek; kimsenin de onu bu derece güçsüzken görmesini istemiyor, bilmelerini istediği halde, çünkü bu dünyada yarayı saran beşse kanatan elliye denk düşüyor. Bu adamın kendinde kabahat aradığının onda biri kadar ne onu düşündünüz ne de aynaya baktınız yazıklar olsun .Derken bu yazı burada bitiyor, devamı var da boşverin, içim üşüyor...

Ayıp ettiler bana be, yüzümde yazığın- günahın bini bir para. Ama inanın çok çalıştım, çok direndim böyle olmamsı için; ben bunu kendi kendime, öyle durup dururken olmadım, hobi olsun diye başlamadım mesela küfre, bilakis kendimden nefret ede ede. Biliyorum ben bağırırken bana dönmemiş tüm yüzler, artık birer namlu halinde bana doğrulacak ama ne yapalım; biraz sinema okusalar, psikoloji bilseler anlarlardı davranışın hiçbir zaman yalnızca davranış olmadığını ama işte. Bu boku kaldıracak hücre yok bende, o eski Düş Sokağı Sakinleri şarkıları da memnun etmiyor artık anlasanıza. Neslimi öldüresim var büsbütün ve bana aksi karar alma şansı tanımıyor iç dış bütün mihraklar.

Gariptir, biri gelir seni sevdiğini söyler inanmazsın -ki eğer Alptuğ Dağ isen bu yerinde olur- ama o diretir, çok seviyordur falandır fişmekandır... Hala inanmazsın. Haftalarca her gün buna çabalar, iddialıdır; sense ısrarla tekrar edersin onun seni sevemeyeceğini, öyle sandığını... Yine de devam eder, ona bir başkasını sevdiğini endirekt söylemene rağmen senden vazgeçmediğini söylemeyi sürdürür; kıskanmalar, bilmem neler derken iş ileri gidince sanki bi'böyle inanacak gibi olursun anlatabiliyor muyum, böyle bi"lan yoksa?" topuna girecek olursun. Gerçi eğer öyleyse daha üzücü olacaktır, zira sen onu sevmiyorsundur ve sevmediğin birinin seni sevmesi, ucunda da muhtemelen üzülmesi gibi can sıkıcı ihtimallerle baş başa kalacaksındır çünkü; neyse ki sana doğuştan geçilmiş bir kıyak vardır, o da kötü mevzularda muhakkak haklılık yeteneği...
Günler günleri kovalarken yine bu insandan bi'mesaj, hani o seni güya çok seven, sana bunu kanıtlamak isteyen, iki sene de olsa seni bekleyecek olan güya... Der ki, "Sevemiyorum, özür dilerim." O vakit haklı çıkarsın işte belki hayatında trilyarıncı defa; haklısındır abi, o da sevememiştir diğerleri gibi, o da bir başkasını unutmaya çalışmak için gelmiştir sana fakat anlaşılan bu konuda dahi işe yaramamışsındır.

Üzülmezsin nedense, en ufak üzülmezsin; sadece haklılığın biraz tarumar edebilir ciğerlerini, köpek gibi haklı olmuşsundur çünkü bu gibi her olayda, çok değil sadece br defacık olsun yanılmayı istemişsindir fakat yine ne yazık ki doksana çakmışsındır... Çok demişsindir ona, herkes gider -hatta herkes gitti- demişsindir, kimseye güvenemem sen de gidersin demişsindir; o da kalacağım demiştir haliyle, sana bir umut aşılamaya, kendi rüzgarına kaptırmaya çabalamıştır, neyse ki senin derin kalındır, şırınga içeride kırılır da yine o umut ulaşmaz damarına.

Sonuç? Hayatta kalırsın, tamam yine yaralısındır belki ama bu yeni bir yara değildir ki, yalnızca eski yaraların kabuğuna darbe inmiştir.
Hafiften sevinir gibi olursun dediklerinin çıktığına ama nafile, kabul etmek zor olsa da sen de istemişsindir aslında yanılmayı, sevmeyi, sevememişsindir, iyi ki sevememişsindir; her işte bir hayır, bu işte hiçbiri sensindir.
Zaten garipti abi, aklı başında birinin seve seve seni sevmesi; haklıydın, öyle biri gelecek de birden, seni sevecek falan da... Bu anca ya senin yazılarında ya senin çekeceğin filmlerde olurdu. Nasıl da bildin yine, nereden bildin herkesin gideceğini bu kadar, E-Devlet'te soyunu sorguladın da müneccimlere mi dayandı nedir? Neyse biladerim ucuz atlattın, unutma ki bu devirde senden hariç sevi, kıymet hak getire... Kitaplar ve sinema, bu dünya bu kadar işte.

İşte bu çok sinirime dokunuyor sayın okuyucum, yaşandığından haddi olmayacak biçimde daha rahat telaffuz edilebilen her şey karnıma kramp olarak iniyor.

"Gitti" dersin mesela, ne basit ve ne boktan şey, gitti işte; bu belki onun gidişini yansıtır ama senin kalışını, senin onsuz kalışını, göz yaşlarını, bi'haltını yansıtmaz. Daha da fenası, bunu sana bir başkasının -iyiliğin maksatlı dahi olsa- söyleyebilmesidir, farkında olmadan da delip geçmesi.
Ne kadar da kolay çıkar ağızdan ya o sözler, işin bertaraf eden asıl yanı ise hiç şüphesiz giden için de bu kadar kolay oluyorluğudur gidişin.

Şey var bir de, "Demek ki sevmiyormuş." Bunu duyunca ister istemez düşünüyor insan, aynen o kadar kolaymış diye; seneleri, yaşamları, karşıdakinin sevgisini falan olduğu gibi çöpe atmak kolaymış diye.
Yanlış anlama ama bu kadar kolay olamaz ya, olmasın; sanki yemek yemek veya sıçmak ile eşdeğer oldu kalp kırmalar, çekip gitmeler, sevgisi tükenmeler... Ulan sanırsın gündelik, herkesin yerine getirmesi gereken bir farz bu, özellikle de bana karşı. İşte bu üzüyor beni sayın okuyucu, yıpratan beni bu, yerden yere bu vuruyor AĞLASANA! Biraz da bana ağla bugün be okuyucu, bu yazıda edebi bir nitelik gözetme, küfür var bu yazıda, kin var anladın mı? ve bunların hiçbirinin sorumlusu da ben falan değilim. Beni ağlamayı öğrenin azıcık be.

Sıradan çinko karbon pil gibiyim anlıyor musun okuyucu, hiçbir zaman işe yaramayan D&R kartının o Allah'ın belası cüzdanda oluşturduğu fazlalığım, rehberdeki o asla aranmayan/mesaj atılmayan numaraların tümü benim... Eskiden anlaşılmak için -affınıza sığınıyorum- buralarda bi'çare kıçını yırtan o ben var ya o batasıca ben, işte o bile artık hatırlanmaya razı bir hal aldı.

Hayır inciniz mi dökülürdü; iki kişi arasında bu kadar kolay seçim yapamasaydınız, çekip gitmeyi bu kadar çabuk benimseyemeseydiniz. Biraz da, o ucubeleşmiş ama güya sevgi dolu hayatçıklarınızda bir kere olsun da benim varlığım için bir tereddüt yahut üzerlik tohumu kadar olsun çaba göstermenizi, canınızın acımasını değilse de vicdanınızın sızlamasını beklemiştim.
Çok mu yani bu, hele de ben kimsecikleri, kimsenin hatrını, iyiliğini bir an dahi unutmamış ama kötülüklerin üstüne her fırsatta ısrarla tekrar tekrar örtmeye çabalamışken? Doğru ya, bu soruyu sormam mantıksız, her zaman ilk gözden çıkarılacak Alptuğ Dağ'dır çünkü, neyini sorguluyorsam işte, kanunu bu doğanın; herkes ama iyi kötü baştan sona herkes birer altın fakat Alptuğ Dağ tunç dahi edemez, en çok da bu kadar önemsediği için.

Neymiş, her şeye çok anlam yüklüyormuşum, yok efendim her ilişkiye mümkün olduğunca derin yaklaşıyormuşum da bilmem ne... Benim dünyamda, benim ailemde, benim dinimde dost için can verilir, aşk için de öyle; sizinki nasılsa lütfen onu bana bulaştırmayın, yeterince bokunuza bastım da geçtim bu yolları, dişimle tırnağımla kazırım hala tünellerimi daha iyi bir hayata, hiçbir şeyin bir anlam ifade etmediği kolay harcanır hayatlarınızın altından büyük bir sabır ve de ne yazık ki ÖFKEYLE!
El insaf! Ey okuyucu senyap muhakemeyi, ideal olan benim benimsediklerim değil de ne; bana yapılan gibi her fırsatta yüzüstü bırakmak mı, kendi çıkarı gördüğü ama aslında kuyusunu kazacak şeyleri bana tercih etmek mi, ne? Şimdi bunu dediğim için bile birileri kendimi çağdan soyutladığım iddiasıyla beni suçlayacak, namussuzluğu ben mi yarattım?

İnsanların acıma duygusu olmayışını sabaha kadar konuşsak bitmez bu yazı, o yüzden son bir telaffuz kolaylığını piç edip çekiliyorum:
Özür dilerim diyip gidenler mesela, ha özür diledin her şey tamam oldu zaten, her şey düzeldi, sen gittin ama özür diledin ya o bombok düzende birden kelebekler uçmaya başladı inanır mısın? İnanma da zaten, çünkü ne vakit bu hayattan biri özür dileyerek s*kt*r olup gitse (Bu lafım M'e kesinlikle değildir) o özür kimsenin bi tarafına girmez bile!
Gidenlerin kafasını çok merak ediyorum açıkçası, bu zamana kadar Allah'ıma bin şükür kimseyi arkamda bir başına bırakmadım ben kendim gibi; şey mi sanıyorlar acaba, "Nasılsa geçer, nasılsa unutur, nasılsa her şey hallolur, nasılsa bir başkası toparlar" falan? Zira bu hain oğlu hainler her şeyden bi'haberler ya hani dedim belki onu da arada şey etmişlerdir.

Neyse asla bu yazının sonuna varmayacak okuyucu, yine de sayfayı açmaya tenezzül ettiğin için kucak dolusu teşekkür, sevgi ile kal.

Alptuğ da zor telaffuz edilir bu arada,
Yoksa ne diye kimse seslenmesin?

Beş yüz altmış iki mevsim dönüklüğünde kiraz çiçeğiyle
Kaldıktan sonra baş başa saadet ve ürperti makamı bir uğultuyla ellerimi
Titreyen tan vaktine doğru uzattığımda gözlerin tereddütsüz
Daima terli ve unutulmuşken böylesine bariz ve aynı oranda sessiz
İlintili iniltilerinin vaka gibi ördüğü ilmek duvarından
Atlamazlar sarılacak dahi olsan, içeride teksindir bilirsin
Ve mıh gibi süzgecinde hayatın bir yerlerine üşüşen o dev vurgun kiri soğuk kılarken benzini
Dersini almış ezberden kalmışçasına, kabullenemezsin geç sevgisizliği

Bu sanki üstünün açılması gibi, kış ortası ücra yatakta çırılçıplak batarken
Anlamak hep sonradan, anlaşmazlığı da bu işte sıradan kılan
Zamanı değillerden bir değil beğenen yorgunlardan öte bir şey ayırmalıydı bizi ki tabuttakinden
Bir çift gözce bakılmak ve aranmak gibi zarif farklara kalalım
Halbuki yeterince indirgenmiş onca şey ama illa çatışır reelle aeanma umudu ve açılmayan telin
Sonsuz bip sesinin arkasında; ağlamayan, hayır hayır kesinlikle ağlamayan ve yalnızca gözüne
Bir şeyler kaçırılmış olan telesektererin muhattapsızlığıdır yalnızlık.

Buradan Kars'a dokunan en uzun trenin raylarının satır aralarına
Kadar yazdıkça, yeter anlattıkça, unutur uzaklaştıkça, hep ve "yalnız bizi"
Dikelen son raddede gülüşler kemiklere batar, insomnialılar bile yalnız uyurlar
Ki buna dayanır icadı turşunun ve öksürten renklerin
Her şey "yollu" ve yolundayken pasif mutsuzluk ve hakiki yalnızlık delerse gövdeni
Önce kus, sonra ağla, en son da hatırla beni, hatırla ve bas bağrına
Bas bağır, tiz gül, zerre ağlama; sakın kendine bu çağı yakıştırma

Yaklaşan karpuz kırmızısı belalardan ben buradayım diye bağıra bağıra
Kaçarken kovalanmayı ihmal edecek denli mağrur ve kaçmak adına
Kovalanmaya ihtiyaç hissetmeyecek denli kova kova
Başından aşağı dökülür balina ağzının almayacağı umutlar bir gün
Elbet unut şemsiyeni, beni hatırla; ıslan kimsesizliğimize, kamufle ol
Hatrımdaki bant izlerine tercüme icabı adi bir yosundan becer
Sesimi çıkarmayı tercih et nefesimi kesmeye kaos hücrelerimi
Dolduran baskıngelim, deforme etmeden kendini vaki

Hecece dimağına ser hezeyanları, ben sırtımı çiğneyeyim
Numaramı duvarlara "Gönül fıtığı" işle metruk dünyanda
Beni unut gülüşünü unutturma
Hatalıysam ara, özlersen dön arkadaşım.