Alptuğ'un Mekanı

17 Temmuz 2014

Ben Olsay-dım

Aklıma ne geldi biliyor musun,kendiminkinden çok senin hüznünün canımı acıttlığı.Başkalarının sana söyleyip de gerçekleştirmediği sözlerden acı çekiyordun sen,biliyordum ve hissediyordum da.Ama bunun ikimiz için de trajikomik bir tarafı vardı ve o da onların sana söylediği tüm bunları benim zaten hali hazırda yapmış olduğumdu.Bu gerçek,yalan söylemek,seni etkilemek ya da pişman etmek için söylediğim birşey yok.Ben zaten tek birşey söylemiştim sana,hep geçerli olacak birşey;''Birgün olur da gelirsen hani,ben hep burada seni bekliyor olacağım...''

Ben hep vardım ve hala varım.İnsanlar yıllardır sanıyor ki ben kendi derdime yanıyorum,kendi acımı çekiyorum;hayır efendim,ben hep sana yandım,bu da böyle bilinecek...
Ama nasıl oldu bir türlü anlayamadım biliyor musun,nasıl oldu da tüm bunlara rağmen ben böyle bir adamdım...

Nasıl oluyordu,tamamen senin için yaşayan ben,ona değer veren insanları seven sana göre,kendini bile düşünmekten eksik olan kişilerden sonra geliyordum.Bunu sen de biliyorsun,onların böyle oldukarını;ama eminim ki,sen beni bilmiyordun ve bilemiyorsun...

Tavan

Yine bakınıyorum boş tavanlara,hayat kadar renksiz tavanlara.Trajediler ve depresyonlarla yüklü bitmek bilmeyen bir yaşamın içinde daracık odalara kapalı bir dizi düşüncem var benim.Bazenleri oturur seyrederim tavanı,bana sırf boyum ona yetişmiyor diye sonsuz olduğunu sanmamamı öğütler göğün.Hayat hakkında bir fikrim yok,üzerine yorum yapılabilecek birşeyim yok;söyleyecek birşeyim de yok,belki küçücük bir''Keşke''diyebilirim...Gidenlerin karşısında gelenler ve gelmeyenler,ama en sonunda yine bizi boğan onların bu hayatlarda bıraktıkları izler.Yalan söylemiyorum,şaka da yapmıyorum.İnanmak istediğine inanacak kadar saçma değildir insan,ama gerçeğe sırt çevirip b*ktan yere direnip bekleyebilecek kadar umutludur...

Şu bulunduğumuz noktada hangimiz yaptıklarımızdan pişmanız.Kimimiz sevdiğine kavuşamıyor,kimimiz sevdiği gibi hatta hiç sevilmiyor,kimimiz ise seveceği insanı bulamıyor.Lakin hiçbirimiz de sevmemeye çalışmıyoruz,aksine diretiyoruz olmayan ve olmayacak için.Çünkü olanlar bizi bıktırdı da ondan.Her yanda binbir ayrılık,mutsuzluk ve yalnızlık vardı ve bunlara gerçek deniyordu,tabi tabi gerçek...(!)

13 Temmuz 2014

Ruh Eşime Mektup

Sana sesleniyorum gönül ve ruh eşim, her kimsen. Bir yerlerde benim yaptığımı yapıyor olduğunu bilmek hoş, lakin ayıp bu senin yaptığın; ben seni beklerken, sen gönül besliyorsun başkalarına.
Bekle o günü, ikimizin de tesadüf olmadığını bildiği o tanışma, karşılaşma anını bekle. Bekle ki tarihimiz yazılsın, sen ve ben olmanın yanı sıra bizliği yansıtalım birbirimizin gözlerinde ve sözlerinde.

Senin ve benim yaşadığımız her şey "bizim" için aslında; bir gün karşılaşacağımızı bilerekten birbirimizi aramakla, başkalarında bulmak ile kül etmeyelim hayatımızı. En sonunda da Allah'ın buyurduğu "kaza"mız gerçekleşerek birleşelim, bir olalım.

Kim bilir belki sen de bir yerlere yazıyorsundur bu gibi satırları, belki de bu sayede buluruz birbirimizi.

"Birbirimizi bulduğumuzu nereden anlayacağız?" deme bana; nereden olduğunu bilmiyorum ama anlayacağız. Birbirimizden öncekileri anladığımızı sanmıştık; oysa birbirimizi gerçekten bulduğumuzda zaten birlikte olup, ayrılamayacağız.

Bekle beni, çok yakınım sana; hissediyorum seni, biliyorum senin de beni hissettiğini.

12 Temmuz 2014

En Başındayız

Yine en başındayız değerli okuyucularım,geçen sene bu aylardaki yazılarımda saklı ben ile bu ben aynıyız.Yine bir dizi yalnızız,bol bol;ama bir fark var,o da ben artık sevmek istemiyorum,artık tek bir kişiye hitap etmiyorum.Bir arpa boyu yol gitmemişim meğersem,yine bir başıma bekler olmuşum ölümü,yine bir o kadar umutsuz ve sadist takılıyorum,yine içimde bir bıkmışlık ve suratımda haddini bilmez bir somurtkanlık...

Bende kalınca elimde bomba gibi patlayan o şey,yanlış kişiye gidince yine bana patlayıp doğru kişiye ulaşınca bütününü birden sarıyor yaralarımın.Aşkım o kadar büyüktü ki benim,her defasına beni hedef seçti,çünkü rastlantılarım o kadar iç yakıcı tesadüflerdi ki hep en yanlış ve olmayacak kişilerde düğümlenmişti...

11 Temmuz 2014

Değişti ''Keşke''ler

Keşkelerim bile değişti artık,''Keşke sevseydi!''demek yerine''Keşke sevmeseydim!''diyebiliyorum.Ama yine aynı vaziyet.Yine yok gibi hissetmeye başladım,yokmuşum gibi.Yine en karanlık çağıma en baştan bir dönüş yapıyorum,yine aralıksız olarak düşüyorum ve en önemlisi de ben yine ölüyorum.İşin en kötü yanı ise,bitmek bilmeyen bir ölüş benimkisi,öl Allah öl...

Aşırı derecede saçmalıyor olabileceğimin farkındayım ancak üstelemiyorum.Çünkü muhtemelen şu an bir tramvanın tam ortasındayım ve bunu atlatmak için neye ihtiyacım olduğundan ise zerre habersizim.Birileriyle muhabbet etsem diyordum,gecenin bilmem kaçında bile su gibi muhabbetin dibine vurduğumuz insanlar dertleşmeye gelince yoklar...

Yani yine sizlerle başbaşayız,kim olduğunu bilmediğim onbinlerce okuyucum.Yine başladı benim için aynı şizofreni maratonu,yine başladık saçma sapan ayrılık ve hüzün dolu bir takım yazıp çiziştirmelere...

Bildiğin Ama...

Ben de olsam aynı şeyi yapardım galiba,bu yüzden kendim hariç kimseye söyleyecek en ufak lafım da yok,kendime söyleyeeğimi de hergün söylüyorum zaten.Her gün bir şiir,bir yazı yazlısa size,isminiz geçmiyor fakat size olduğunu biliyorsunuz,çünkü o kişi başka kimseyi sevmedi ve sevmeyecek bunu da biliyorsunuz.Bu durumda siz de aynı şeyi yaparsınız;neyi mi?boşverin gitsin...

Bazen kendime bela okuduğum bile olur,yakın dostlarım şahit olmuştur bazenleri.Kaderime değil ama,yalnızca kendime,mecbur hissederek yaptığım seçimler ile kaderimi şekillendiren bana bela okurum.Beladan iyisi mi var,o da çabucak gelir maşallah...

Kimler neler yaptı,ben hala buradayım;hala buradayım ve birini bekliyorum,kimi diye sorsan gelmeyecek birisini diye cevap veriyorum.Acaba diyorum imkansızı mı seviyorum,ya da beklemeyi,özlemeyi,acı çekmeyi falan?Çünkü tüm bunları o kadar büyük bir maharet ile yapıyorum ki görenlerin ağzı bir karış havada kalıyor...

Anka Kuşu

Anka kuşu gibidir aşk.Hani siz böyle unutamadınız,vazgeçemediniz falan zannedersiniz.Oysa ki cidden unutmuş ve vazgeçmişsinizdir,ancak sonrasında bir daha hatırlamış ve tekrardan aşık olmuşsunuzdur.O yüzden''Unutamıyorum!''yerine''Hatırlamadan duramıyorum''demelisiniz...
Ya da aslında kabullendiniz meseleyi,çoktan aştınız;sonra tekrardan ve tekrardan böylece sürüp gitti,son olarak da en büyük hamleyi yapıp sizi asla olmadığı ve olmayacağına her türlü inandırdı...

Aşk ile başa çıkamıyor oluşumuzun en az lakin en belirgin sebeplerinden biri de aşkın ölümsüz,daha doğrusu yeniden doğan birşey oluşu.Evet daha önceleri aşkın sonsuzluğundan bahsetmiştim,''Öyleyse ne demeye ölüp tekrar canlanıyor''derseniz ona da bir cevabım var elbet;

Ölümü ölüm olarak düşünmeyiniz,etkisini kaybetmek falan da değil;aşkın tek bir ölümü vardır,o da başka bir aşk.Aşktan başka bir aşka geçebilmek mümkün değildir aslında,tabi ikisi de eşit durumdaysa...
Şöyle anlatayım;
Birisinin aşık olduğu kişi ölüyor ve o da bir başkasına aşık oluyor,bu gayet normal bir durum;ancak o kişi aslında ölene de o kişiye de aşık.Aynı anda iki aşk mümkün müdür diyenlere de bir cevap çıktı bakın,işte tam da bu gibi mümkündür...

Daha Yeni Kayıtlar Önceki Kayıtlar Ana Sayfa

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )