Biri var ki beklediğim, bilmeden her kimBelki o gelmeden öleceğim bir gece, belki bu...Dişi ağrıyan birine unut diyemezken,Ne rahat kızıyorsunuz hala ağrımamaBende mi suç üzende mi, belki sizdeEtmiyor mu kalbim bir 20'lik bileHiçbir gelen hiçbir şeyi düzeltmez biliyorumSevgi tamir değil karşılık bulmak benceBir kitapta ilk defa altı çizilen cümle gibiDönüp "Değmiş" desem yeter, bunca şeye...Aynımı aramıyorum, bana katılanı

Bir yılı daha ardımda bırakıyorum. Bu yıl nasıl mıydı? Dur hemen anlatıyorum.En eski dostumun onca sene sonra dostum olmadığını öğrendim, daha doğrusu ben onun değilmişim. Hatayı kendimde aradım, bazı şeyleri başa döndürmeye çalıştım başında bile güzel olmadığını anlamaksızın. Gençliğimdeki hiçbir şey yaşanmamış gibi şimdi, bomboş, iki yıldan daha uzun süredir tanıdığım ve bana zarar vermeyen ya iki ya

Tutunamadığım bir şeyler var okuyucu, hüsrana uğramışken yatıya kalıyorum içten içe; kimsesiz gibiyim, kendimden başka bir el olsun hissedememenin yokuşu hakim düşüşüme. Yalnızlığın başka bir evresi bu, kimsenin o kadar da içime dokunmayışı, belki de hep dışarıda kalmışlığım, ıslak betona oturup insanlığını unutmak gibi soğuktan.Anlaşılmak, hak verilmek manasında anlaşılmak isterdim okuyucu. "Seni anlıyorum"lardan sonra yükselen ama'lar soğuttu beni

Gitmesem de görmesem de, orada bir yerde canımın yangısıKaderimi ıslatır omzumdaki dudağın, dönme yüzüme ağlarsınSana duvar sırtım, bana ağır; göğsüm mermi dolu, sevgi mezarlığıİyiyim bil beni göstermesem de, benden bile korusun gövdem seniEn güzel halimi benden değil senden çaldılarİçimdeki sevgileri, hevesi kazıyıp attılarBana bile çok gördüler benden bir parçayıHerkes yabancı, korkum müzelik, ilk sana yönelikYa pay alırsan hüznümden,

Geçmişten kaçarken kendime çarpmışım gibi bir his, kırılan kemik olsaydı keşke ama kalbim işte. Geçiştirilmiş özürler gibi gözlerimin içine bakıyor, canım acıyor; beni burada bırakma dercesine son kez tutuyor elimi, bizim için olduğunu söyleyemeden ölüyorum onun oradalığıyla.Hala rüya görmeseydim belki yeni insanların ellerini tutabilirdim, birilerine güvenip kalbimi açabilirdim ama bu kırgınlık boyu aştı...Bilmiyorsunuz ama nasıl mahçubum, hem kendime

Kaybedecek bir şeyim kalmadığına göre, korkum kalmadığına göre, yalnız kalmamak adına alttan alamayacak kadar yalnız kaldığıma göre "nihayet" okuyucu... Artık baştan başlayabiliriz. Kızma bana n'olur, ben bir gecede bu tahammülsüz, insanlıktan nefret eden adam olmadım; sen de biliyorsun ben her şeyi hep sevdim ve herkes için her şeyi denedim. Ama bu noktadan sonrası benim suçum değil. Artık geç. Dostluk yere

 Hani çantanda bir şey ararsın, bulamayınca tepetaklak edip içindeki her şeyi bir kenara atarsın; ben de öyle yapım işte, ne acı ki tek bir tanesinin bile aradığım şey olmadığını gözlerimle görmüş oldum. Kızan kızsın, ne yazık ki benim için bile önemi yok artık; kim geride kalmış, kimle ne yaşanmış... O kadar da mühim değil, çünkü ben de değildim,

Benim insanlarım nerede?Bunlar mı? Hadi oradan, söyle neredelerYediğim yemek değil, içtiğim su değilKaldıramıyorum bu yabancılığıSokulup sarsanız da,siz değilsiniz Söyleyin, benim insanlarım neredeHafızasının son yıllarını yitirmiş biri gibiArkama bakıyorum boş, önüm dolu anlamı yokNerde benim insanlarım, yanında gözümü kapatabildiklerim, ısındıklarım. Nerde söylesene, hiç var olmamışlarım.Ölümü bile kabulleniyor insan da, olmayışı kendine bağlı olan geri döndürülemez şeyleri özlemek...Çok özlüyorum her şeyi, burda

 Kendimi unutmaya başladım okuyucu, bazen sanki başka bir yerde, başka insanlarla başka bir hayatım varmış da unutmuşum, burada öylece oyalanıyormuş gibi hissediyorum.Çok uzaklardan gelmişim de sıcacık bir çorbaymış gibi bel bağladığım ufak, hakikaten ufacık şeylerin suyunu bile sıksam tadı gelmiyor artık. Serdiğim kılıflar fayda etmiyor artık, ben de görüyorum çoğu kimse de, gözlerime batıyor kendi çırpınışım.En uzun yollar

Realizm kisvesi altında kafama sıkıyorumMeydanı boşaltıyorum, her şeyi kaldırıyorumUcunda hayatımsa bile, artık dönüp bakmıyorumOlamadım ve gidiyorum, üstüm bari bana kalsınTenhaya astım cekedimi, yaslandım bekliyorumGerekenin çok üstünde alıştım geçmesini beklerkenAtıl kaldım kendi gözümde bile, düştüm düşeceğimSarılasım dahi gelmiyor kimseye,Anca kadere, anca kadere... Bakıyorum amaNasıl yabancı, nasıl uzaktan, nasıl da özenerek.Tanıdığı her şey, herkes, her yer uzakta olan gurbetçiyimŞimdi gurbetim,

Birden başımı alıp gidersem affedin beni dostlarım, gerçi siz söyleyin bilhassa son dört aydır var gibi miyim ki de gitmeyeyim? Hiçbir şey hissedemiyorum, size bile sıcak hissedemiyorum, bunun farkında olduğunuzu biliyorum, ki bu tamamen benim suçum.İçimden gelmiyor hiçbirinizle konuşmak aslında, tamamen kaybolmak, yitmek istiyorum, kimseyle hiçbir manada alakam, ilişkim olmasın istiyorum. Bu sizi incitmeden olmaz farkındayım ama zaten

Çok fırsatım oldu mahrum bırakıldığım şeyleri ezberlemeye şu son dört ayda.Artık haddinden iyi biliyorum seven, önemseyen, değer veren, dost gören insan ne yapar, ne yapmaz, nasıl bakar, hangi durumda ne der...Yalan yok, aslında bolca da soğudum insanlardan, keşke diyorum gündelik gereklilikler yahut okul gibi vazifeler olmasa da ağzımı bile açmasam.Kırıldığım zaman kendimden saklamıyorum artık, yanlış anladığımı düşünmeye çalışmıyorum,

Bir şey, olması gereken düzeyin altındaysa ne yazık ki çok büyük ihtimalle ne kadar olduğunun bir önemi yoktur; ister miktarca ister biçimce olsun, bir şey yetmediği vakit, yetinemeyen kişiye buna dair kızmak da hayli manasız.Dolmayacak boşluklara içreyim, her gelen ne yaparsa yapsın yeni bir yeri doldurmakla mükellef çünkü, eski boşluklar hala öyle. Hadi diyelim birilerinin boşluğunu doldurmak istedi

Başlığı görsen şaşırır kızarsın galiba, "olmayan birine de kırılınır mı be adam?" diyebilirsin, bunu anlarım; ben sevdiklerimi hep anlarım zaten bir şekilde, beni sevmeyişlerini bile... Sen? Sen beni severdin belki sevgili ruh eşim ama konumuz bu değil. "Belki" demem acıttı di'mi canını, yani benim gibiysen acıtmıştır, özür dilerim. Kırgın olan ben, özür dileyen ben, Alptuğ Dağ olmak bu

Bazı insanlara hep gıpta ile baktım okuyucu, onlardan biri olmak istedim, delice saygı duydum.Hani görür görmez iyi hissettiğin, enerjini yükselten, kişisel olarak bir sevgi hissetmesen hatta tanımasan bile etkisine girip mutlu olduğun, çabucak ısındığın insanlar olur ya onlardan bahsediyorum. Sürekli gülümserler, için açılır, nütkedandırlar, bilhassa hanımlara edecek iltifatları vardır hep ama öyle çapkın gibi değil, tonton ve neşeli

Niyesi nasılı sormayacaksan şayet, devamsızlık ediyor okuyucu. Sen diyeceksin ki şimdi ne devam ediyor; hayat da dahil iyi kötü her şey, hayat hangi tarafa dahil sen seç.Tek eşyası bir küçük sırt çantası olan çok kırgın insanlar gibiyim, artık gitmem için tek gereken istemem; beni tutan bir şey yok çünkü bazen bir an oluyor herkes benim bildiğimden çok daha

Bir başımayım okuyucu, görmüyorum deme n'olurKendimi mutlu olmak için adeta sıktığımı ve bunun zoraki çaba olduğunu fark etmediğiniBinbir bahane, espri üretip altında milim milim ezilmediğimiHer gün her gece aklıma her şeyin gelmediğini söyleme yalvarırım.Sevgilerimin içimde kanayarak yandığını, eski yeni her şeye korkum başladığını bilmiyorum deme n'olursun.Uzaklaştığımı, vakur ve aidiyetsiz hissettiğimi, kimilerinde değerim gök kubbe gibi apaçıkken bile tereddütün

Kendimi ikna etmekte delice zorlansam da yalnız olmadığımı biliyorum okuyucu. Yine de bir yerlerde kimselerin anlamadığı bir şeyler var, üstelik bu defa benim de gayet anlatabildiğim şeyler. Benim açımdan bakamadıkları için doğal olarak kendi kendime kalıyorum öyle düşün, delice betimlesem de netice değişmiyor.Çoğunun huy bildiği, kişilik bildiği ve belli ki üzerinde o kadar da durmadığı epey şey aslında