Kalbime Mektup

Erteleme yaşamayı kalbim, bakma sen bana, genciz daha. Affet diyen yok sana, ne affet ne unut ama... Bitti artık. Bize dön, kendine dön, özlediğin yaşam şurda duruyor işte... Geçti kalbim, sızısını taşıman gerekmiyor o insanların, batmasın artık ne iyi ne kötü anıların.

Gel yine çiçeklenelim, yine aşık olmayalım birine tamam ama en azından insana karışalım; biliyorum zor inanmak lakin illa canımız yanacak diye bir şey yok. Nefes alalım artık, gülelim güldürelim, tatsız konumuz kalmasın konuşacak, rahatlayıp kendimizi işimize verelim, sıvayıp kolları yeni baştan girișelim yașamaya. Biraz daha kilo verelim mesela, saçlarımızı daha sık kestirelim, rastgele değil de seçerek giyinelim yeniden, o eski janti Alptuğ geri dönsün.

Biliyorum sen de istiyorsun, dönmemesi için sebep yok biliyorsun; şunu da unutma sakın kalbim, hayat çok kısa korkmak için. Hem acı çekmek bir lükstür, buna vaktimiz yok ki bizim; elinden tutmamız gereken onca dost, kendimiz ve etrafımız için yapmamız gereken onca şey var, en başında da biraz yaşamak. Bırak hadi kendini, bir defa olsun korkuyu, binbir planı, ihtimalleri bırak. Bizi sevenin bizle kalmasına izin ver, gideni de gönlünden at. En zoru ikinci biliyorum, kendin için değil herkes için yap bunu. Kimse farkında değil ama olacak zira... Onların öyle bir Alptuğ'a ihtiyacı olduğunun.

Hadi saklama kanatlarını
Geçelim uçuşa
Alptuğ kim gösterelim dosta
Sadece dostlara.

Seni seviyorum kalbim.