Ağla

Islanır mı rengini bilmediğim gözlerin bize orda, normalde kıyamam ama bu gece bize ağla sevgili, belki de hiç gelmeyeceksin; mavi hava boşluğu dinmeyecek aramızdaki, siyaha çalıp uyutmayacak geceleri. Birbirimizin varlığından habersiz solup gideceğiz, koşmak ya da yürümek bize yorgunluktan fazlasını vermeyecek, en yakın olduğumuz an birbirimizin sevdiği bir şarkıyı dinlediğimiz, şiiri okuduğumuz olacak, bilemeyeceğiz bile.

Ağla bize, biz diğerleri gibi olmayacağız, herhangi iki kişi gibi bile... Birbirini aramaktan bir adım ileri gidemeyen, adları asla yan yana gelmeyecek, dip dibe olsalar bile asla herhangi bir alaka kurulamayacak iki peşin ölüden dahası olamayacağız her gün bunun için uyanıp yansak da.

Ağla ve kes umudu benden,
Bize ağla, bolca ağla, bitmeyecek gibi ağla ve devam et. "Her şeye rağmen gitmem." demiş herkes gibi, büyük adımlarla uzaklaş hiç yakın olmadığın bu şiir okuyan ihtimalden.
Anlasana hiç birlikte șiir okuyamayacağız, en sevdiğim yemeğin mantı olduğunu öğrenmemeyeceksin hiç, annen beni tanımadan öleceğim... Sen de bıkmadın mı sanki umut yüklü her sabahın akşama doğru solmasından? Öyle oluyor biliyorum, kendini kandırma; hiç tanışmayacağız, kaderlerimiz değmeyecek bile birbirine.
Beklerken ölsek dahi gelmeyecek birimizden birimiz, alış. Alış kuzum. En doğrusu bu.

Madem bu kadar alakasızız, neden mi sen? Sen iste, orda bir sen var uzakta, gitmesek de görmesek de kaybetmez sevilesiliğinden; ağla ama üzülme, en azından biri için ağladım dersin, ben de yazdım derim geçer gideriz kimsesiz.

Her neredeysen son kez ağla bu gece,
Oranın en güzeli uyan
Benden iyi ihtimallere,
Benim aksime.