İki Mutlu Atom

Nemli bir mermi gibi ortamıza düştü kader, uzanamadık "biz" ihtimaline; göz bebeklerimiz değecek kadar yakındı belki ama... eski kırgınlıkların karanlığından seçemedik birbirimizi. En çok gecelerde aradık kabahat bizim, yine de haklıydık çünkü yalnız gece dönerdi insan kendine, hayaline döndüm hayata her gece.

Șu hor geçmiş ömrüme teselli ihtimalin, hiç dokunmadığım, kimselerin dokunmadığı nemli odasında asılı kalbimin. Islak pamuklar gibisin sevgili, sokak lambası sarısıyla aydınlanan mağrur bir banktan halliceyken ben...
Bulamadık birbirimizi,dokunmadık; bir gözlerin bir de parmak uçların merakımın zirvesindeki, nemlenince nasıl olurlar kim bilir, üşüyünce, belki bensiz her gece.

Kimler yıktı seni kim bilir, hangi şiiri sana mezar ettiler; etmişlerdir biliyorum, beni sevebilecek birini çokça üzerler bu dünyada sevgilim... İki boyalı kușuz biz, birbirinden habersiz iki angut kuşu.

Nefesini duyar gibiyim ıssızda, aynı gecede aynı boşluğu yaşıyoruz bir yerde; ben bunu yazıyorum, belki sen ağlıyorsun, kayboluyor gözlerin, benden umut kesiyorsun.
Ama burdayım işte, hep de burda olacağım, beni bul diye kalbine saklanacağım. Bir öpsen uyansam, tek başıma olmadan. Sesin nasıl kim bilir şimdi, kırık mı gülüyor mu, öyle gülsün isterim ki. Ben beceremedim ama sen mutlu geçir bizden evveli, yaklaştık biliyorum, çarpışıp unutacak, iki mutlu atom olacağız, sen de sabret.