Havalı Şiir

Durarak eskiyen ve duruşunu ölü şeylere borçlu olan
Yaz güneşine muhtaç ve yüksekten kaçınan
Pılını pırtını var olmaya yatıran ve uyandırmayan
Küstürülmüș; kimselerce izi, tortusu olmayan
Bir en yabancı gibi kalıyorum yaşlarım başımda
Sinmese de geceler yavaştan, alsa da payını geçmiş
Bir "burası" var, buradalık hep -ama hep- tek başına
Hiç değmediği sabahlara özenen pencere bekleyișindeyim
Muntazaman dursa da iyiye mücadele,
Yetirilemiyor yaşamak tek elden.

Kurumuş kanlar ardındayım,
İnce bir yumurtanın içinden görüyor gibi güneşi
Öyle bile uzak, yetmiyor, beklemek değilse kalmaya
Perdeleri sıkışır gibi zamanımın, akan her şeyde boğuluyorum
Bir el uzatımı uzakta kurtuluşum,
Hangi el olduğu değiştiriyor katlimi, duruyorum.
Hatırlamak var kıyamete kalan, durdukça yükselen
Kendini sevmeyi dünyaya küsmeye içre kılan
Değişiyor yalnızlık, bir'i hariç
Sona gelmeden kapanıyor nice ışıklar,
Emin olmayan bir örtü kadar masum bu kalbin
Havası soğuk belli, günlerin umudu titriyor.