-

Ne zaman kendine biraz daha da dürüst olup savunma mekanizmalarımı devre dışı bıraksam görüyorum ki kimi insanları kaybetmeye karşı rezilce bir korkudan öte zerre hal yok içimde, kaldı ki sözü geçen bu kayıp ölüm gibi anti iradi bir durum da değil, açık konuşmak gerekirse birilerinin benden vazgeçmesi işte.
Onlarsız yapamam demiyorum çünkü daha önce yaptım, onlar gibi oncası vardı ve şimdi çok afedersiniz siktir olup bıraktı hepsi beni ama ben yaşadım... Asıl soru şu burada: Yaşadım ama yaşamak istedim mi? İstemek başarmanın yarısı falan derler siz daha iyi bilirsiniz, bu bağlamda ben yaşamış oluyor muyum gerçekten? Yine de nasıl açıklanırdı ki bambaşka boktan bir şeyi ararken fotoğraflar arasında ağlamam? Hiç olmazsa deli olmadığımı kanıtlayacak tek yumurta ikizi kelimelerim var: Sevgi ve Acı.

İnsan sosyal bir canlıdır derlerdi
Sosyalliği yerine getiremezdim
Oysa şimdi öyle mi
Canlılığımı da sağlayamıyorum

Yapılmazları yaptım hep ben: Kimseyi aldatmadım, tütün yahut alkole bulaşmadım, kumarım  bilmen neyim yoktu belki ama... Tekrar tekrar inandım,  fazlaca -kendime olandan dahi- değer verdim, yalnızca filmlerde olur denilen şeyleri de yaşadım, sadece kitaplarda olur denen adamları da oldum... Bunca ve dahasından sonra haddim olarak belki fazla insanlık bekledim insanlardan, sevgi deyin sadakat deyin ne önemi varsa artık işte...
Öylesine tir tir bilinmezi, ölümü beklercesine sevdikçe artan bir kuşku ve beraberinde korkuyla...