Toplu İzah
Sorunu anladım nihayet, tam olarak ifade edebilecek derinliğe sahibim sanırım...
Sorun şu: Bir Alptuğ vardı geçmişte, dostları vardı, umutları vardı, istekleri vardı vesaire vesaire... Şimdiki Alptuğ da böyle, inanın ki bunun aynısı... Aradaki fark işbu kavramların neliği değil içeriği. Başka yani, başka dostlar, başka şeyler bilmem ne... Sözün özü şuan içinde bulunduğum kendimi -kendim değil sırf başkalarından ötürü- başka hissediyorum; o başka bir insandı bense bambaşkayım, orda bir yerde mutlu bir Alptuğ var ileride bir yerde bana benzeyip küfürlenecek; burda, tam şuramda bir ben var ileride bir gün bok çukurunda geberecek. İki topun vardır, aynı çapta, aynı sertlikte, aynı malzemeden, aynı dayanıklılıkta ve aynı bilmem nede... Ama -afedersiniz- o o***** çocuklarından biri beyaz diğeri kırmızıdır işte! Lanet iki tane topun var, lanet olasıca her şeyiyle aynı iki top ama biri kırmızı biri beyaz! Kırmızıyı istersin, nedenini bilmezsin ama böyle boktan farklara kanmaman gerektiğini bilirsin fakat yine de... İstersin işte. Kırmızıyla oynamayı diğerinden her defasında içten içe daha çok istediğin için kendini suçlamalı mısın? Kırmızıyı elinden alsalar, hayatına birebir aynısı olan beyazla devam edebilir misin gerçekten? Ya da senin için biraz daha kolaylaştırayım bunu, beyaz olanın her özelliği kırmızının iki katı güzellikte olsun... Yine de o kırmızı p**i düşünürsün değil mi? Ve yine bahse girerim ki aynı durumun tersi olsa, senden beyazı almaya kalksalar, iki katı daha iyi olan beyazı, eminim o kadar sesin çıkmaz bile! Ah insan'ım, ah ki kahretsin.
Aslında üst paragraftan sonra demem gereken pek de bir şey kalmadı ama... Aması bile yok ya, yazmalıyım sadece, süreçler devam ettikçe iyileştiricidir çünkü iklimlerinden bağımsız; bir de denemenin marjinal faydayı azaltarak dirençsizlik yaratması sorunu var ki o da başka yazının haddi artık... Ama dedim ama yazamayacağım tek bir ama daha... Gideceğim ama... Aması ölüm, rengi kırmızı.
Sorun şu: Bir Alptuğ vardı geçmişte, dostları vardı, umutları vardı, istekleri vardı vesaire vesaire... Şimdiki Alptuğ da böyle, inanın ki bunun aynısı... Aradaki fark işbu kavramların neliği değil içeriği. Başka yani, başka dostlar, başka şeyler bilmem ne... Sözün özü şuan içinde bulunduğum kendimi -kendim değil sırf başkalarından ötürü- başka hissediyorum; o başka bir insandı bense bambaşkayım, orda bir yerde mutlu bir Alptuğ var ileride bir yerde bana benzeyip küfürlenecek; burda, tam şuramda bir ben var ileride bir gün bok çukurunda geberecek. İki topun vardır, aynı çapta, aynı sertlikte, aynı malzemeden, aynı dayanıklılıkta ve aynı bilmem nede... Ama -afedersiniz- o o***** çocuklarından biri beyaz diğeri kırmızıdır işte! Lanet iki tane topun var, lanet olasıca her şeyiyle aynı iki top ama biri kırmızı biri beyaz! Kırmızıyı istersin, nedenini bilmezsin ama böyle boktan farklara kanmaman gerektiğini bilirsin fakat yine de... İstersin işte. Kırmızıyla oynamayı diğerinden her defasında içten içe daha çok istediğin için kendini suçlamalı mısın? Kırmızıyı elinden alsalar, hayatına birebir aynısı olan beyazla devam edebilir misin gerçekten? Ya da senin için biraz daha kolaylaştırayım bunu, beyaz olanın her özelliği kırmızının iki katı güzellikte olsun... Yine de o kırmızı p**i düşünürsün değil mi? Ve yine bahse girerim ki aynı durumun tersi olsa, senden beyazı almaya kalksalar, iki katı daha iyi olan beyazı, eminim o kadar sesin çıkmaz bile! Ah insan'ım, ah ki kahretsin.
Aslında üst paragraftan sonra demem gereken pek de bir şey kalmadı ama... Aması bile yok ya, yazmalıyım sadece, süreçler devam ettikçe iyileştiricidir çünkü iklimlerinden bağımsız; bir de denemenin marjinal faydayı azaltarak dirençsizlik yaratması sorunu var ki o da başka yazının haddi artık... Ama dedim ama yazamayacağım tek bir ama daha... Gideceğim ama... Aması ölüm, rengi kırmızı.
0 Yorum:
Yorum Gönder