Külfet
Çocuğuna"Ağlamadan söyle "diye bağırıp ağlamamasını bekleyen üst komşumunki gibi bir umut değil benimkisi.Belki bir yangın,ama külfet değil;belki sevda ama şıpsevdilikten çoğu insanın ölse anlayamayacağı bir mana kadar uzak..Mesela en basitinden dizideki Mecnun'un ölen ve giden Leyla'lardan sonra gelen Leyla'ları yine sevmesi gibi benim durumum;belki yalnız Leyla'oluşundan,belki gidenin bitmiş olduğundan,ama kesin mi kesin hepsinin Mevla'nın kızı olmasından..Yara ama ağır değil,acı ama zulüm değil;ben de güçlü değilim zaten,bir lokma bir hırka,bir aşkım bir sevdam..Diğer insanların çözemediği kendiyim belki ben,tek ufkum umudum,bir mazim var o da nutkum...
Gizemli değil de apaçığım ki bir yerden sonra aynı şey hepsi,ama buz dağının görünmeyen kısmı da hala orada.Ölüm döşeği gibi af dilenesi kabahatlerim yok,belki sevmek ama o da sayılabilirse sevdiğim kişilerce...
Hayattan beklentilerim ise insanları duygusal açıdan yoğun,mutlu ve huzurlu edebileceğim bir iş,olması gereken gibi bir eş,bir de kız çocuğu kadar az...
Bu kafayla hiçbir yenilgi külfet değildir bana sevdada;sevda dışındaki de nedir sanki,baki değildir toprağa karışınca.Kaldı ki yenilgi bile bir mağlubiyetin aksine galibiyet olurken bazen,hiç olmazsa yapmadıklarımızın pişmanlığını sunmazken,kısacası aşk acısı çektiğim gecelerde bile rahatça,en azından kendime güvenle gözümü hayra yumduğum gecelerden mutluyum ben...
Karamsar sandığınız her yazımın temelinde de bunlar yatarken yazmayı bırakmak aptallık olurdu kanımca;iyi ki sevmiş,iyi ki değil ama buna da şükür aynı sevilmemiş,neyse ki yazıp çizmişiz.Düşünmeyi öğrenmek de sadece böyle mümkün oluyor aslında,kendi kendinden...
Birgün aşk dendiğinde adım anılırsa kendim olabilmeyi becerebildiğimdendir ki,bu şerefe nail olmak aşkın türlüsünü defalarca tatmaya değer;bazen boktan da dediğim bu umudun hep beni peşinden sürükleyeceğini ben de biliyorum da,bazen göz ardı etmek belki hoşuma belki işime gidiyor,tıpkı herkes gibi...
Gizemli değil de apaçığım ki bir yerden sonra aynı şey hepsi,ama buz dağının görünmeyen kısmı da hala orada.Ölüm döşeği gibi af dilenesi kabahatlerim yok,belki sevmek ama o da sayılabilirse sevdiğim kişilerce...
Hayattan beklentilerim ise insanları duygusal açıdan yoğun,mutlu ve huzurlu edebileceğim bir iş,olması gereken gibi bir eş,bir de kız çocuğu kadar az...
Bu kafayla hiçbir yenilgi külfet değildir bana sevdada;sevda dışındaki de nedir sanki,baki değildir toprağa karışınca.Kaldı ki yenilgi bile bir mağlubiyetin aksine galibiyet olurken bazen,hiç olmazsa yapmadıklarımızın pişmanlığını sunmazken,kısacası aşk acısı çektiğim gecelerde bile rahatça,en azından kendime güvenle gözümü hayra yumduğum gecelerden mutluyum ben...
Karamsar sandığınız her yazımın temelinde de bunlar yatarken yazmayı bırakmak aptallık olurdu kanımca;iyi ki sevmiş,iyi ki değil ama buna da şükür aynı sevilmemiş,neyse ki yazıp çizmişiz.Düşünmeyi öğrenmek de sadece böyle mümkün oluyor aslında,kendi kendinden...
Birgün aşk dendiğinde adım anılırsa kendim olabilmeyi becerebildiğimdendir ki,bu şerefe nail olmak aşkın türlüsünü defalarca tatmaya değer;bazen boktan da dediğim bu umudun hep beni peşinden sürükleyeceğini ben de biliyorum da,bazen göz ardı etmek belki hoşuma belki işime gidiyor,tıpkı herkes gibi...
Sen, yazabilmek gibi kaliteli bir (sey) yapıyorsun . Isterdim ben de okyanuslar gibi yazabilmeyi okumaktan zevk alıyorumu devam et
YanıtlaSil