Kaldım Galiba
Bir ritüel olarak kaybetmek,sanırım yaşarken hissettiğimden de derin bir duygu bu...
Mesela sınavlar,çalışmam ya da çalışmamam sonucunda geçer notu alabildiysem ne kafi;iyi geçiyor,kötü geçiyor ama ben düzenli olarak kötü alıyorum.Çok istikrarlı olduğumun ben de farkındayım,zira şuan sınıfta kalma tehlikesi kapıda.Ancak bir sene daha aynı sınıfı daha''velet''lerle okuma ihtimalim şuraya dursun,buna katlanmak bi'derece belki ama''Katlansam n'olucak?''diye düşününce işler pek öyle değil..Bu kadar mı kötü?Evet bu kadar kötü,yani olmaya da bilir bilemiyorum;sanırım hala bir şansım var evet,ama bu bahsettiğim şansta da ihtimaller hep beklediğim düzeye iniyor,yani''N'olursa olsun kaybetmek''...
Çok mu negatif bir düşünce,belki de çoğunuz o eski melankolik benin tekrardan dirildiğini düşünüyorsunuzdur,siz bunu düşüne durun,ben anlatayım...
Evet belki not dediğiniz şey (sisteme b*k atıyor demesinler ama) şu eğitim sisteminde biraz da öğretilmiş çaresizlik durumuna kaçarken bu pek de önemli değil,nedir yani?Lafa gelince bu yalnızca mutluluğumuz içindi;ancak ne biz o kadar misyoneriz bu bozuk düzende,ne de sistem bize bir adım atıyor...
En güzide örnek olarak kadınlar,onlar için de aynı şeyler kat ve kat zorlukla çok daha geçerli...
Umut etmek yahut etmemek,aşık olmak veya hoşlanmak;biliyorum hepsi de çok farklı yollara çıkabiliyor normalde,ama yıl kaç,gün kaç,saat kaç oldu ve ben bunu deneyimlemedim..Bu konuda da istikrarlıyım,ne yazık ki.Her yerden,her şeyden kaldım galiba ben...
Yani bilmiyorum,bütün ipler elimden kayıyor;inanın,yemin ediyorum ki elimde olup da beceremediğimi sandığınız hiçbirşey benim elimde değil..İnsan hayatının bi'döneminde böyle mi oluyor,yani istemsiz herşey komple çöküyor mu Allah tarafından bilinçli olarak,dersler,kadınlar ve dahası..Benim bir suçum yok,ben herşeyi düzeltmeye çalışırken herşey battı,ben de battım.Ve evet umut da edemez oldum,en azından sadece dersler için şimdilik...
Başarısız bi'adam değilim,yalnız da değilim;görünen vaziyet bu da olsa,ben asıl hayat sınavlarımdan ve savaşlarımdan not bile alamasam dahi birincilikle geçtim..İnsanın bunu idrak etmesi de çok zor,benim zaten zordu çevremdekilerin daha zor;yani bi'neticesi yokken ve herşey batıp gitmişken hala ben kazandım diyebilmek büyük rezillik dışarıdan,ama öyle...
Nereye kadar böyle gideceğiniyse düşünmek istemiyorum artık,zira düşündüğüm zamanların tamamında bu...
Mesela sınavlar,çalışmam ya da çalışmamam sonucunda geçer notu alabildiysem ne kafi;iyi geçiyor,kötü geçiyor ama ben düzenli olarak kötü alıyorum.Çok istikrarlı olduğumun ben de farkındayım,zira şuan sınıfta kalma tehlikesi kapıda.Ancak bir sene daha aynı sınıfı daha''velet''lerle okuma ihtimalim şuraya dursun,buna katlanmak bi'derece belki ama''Katlansam n'olucak?''diye düşününce işler pek öyle değil..Bu kadar mı kötü?Evet bu kadar kötü,yani olmaya da bilir bilemiyorum;sanırım hala bir şansım var evet,ama bu bahsettiğim şansta da ihtimaller hep beklediğim düzeye iniyor,yani''N'olursa olsun kaybetmek''...
Çok mu negatif bir düşünce,belki de çoğunuz o eski melankolik benin tekrardan dirildiğini düşünüyorsunuzdur,siz bunu düşüne durun,ben anlatayım...
Evet belki not dediğiniz şey (sisteme b*k atıyor demesinler ama) şu eğitim sisteminde biraz da öğretilmiş çaresizlik durumuna kaçarken bu pek de önemli değil,nedir yani?Lafa gelince bu yalnızca mutluluğumuz içindi;ancak ne biz o kadar misyoneriz bu bozuk düzende,ne de sistem bize bir adım atıyor...
En güzide örnek olarak kadınlar,onlar için de aynı şeyler kat ve kat zorlukla çok daha geçerli...
Umut etmek yahut etmemek,aşık olmak veya hoşlanmak;biliyorum hepsi de çok farklı yollara çıkabiliyor normalde,ama yıl kaç,gün kaç,saat kaç oldu ve ben bunu deneyimlemedim..Bu konuda da istikrarlıyım,ne yazık ki.Her yerden,her şeyden kaldım galiba ben...
Yani bilmiyorum,bütün ipler elimden kayıyor;inanın,yemin ediyorum ki elimde olup da beceremediğimi sandığınız hiçbirşey benim elimde değil..İnsan hayatının bi'döneminde böyle mi oluyor,yani istemsiz herşey komple çöküyor mu Allah tarafından bilinçli olarak,dersler,kadınlar ve dahası..Benim bir suçum yok,ben herşeyi düzeltmeye çalışırken herşey battı,ben de battım.Ve evet umut da edemez oldum,en azından sadece dersler için şimdilik...
Başarısız bi'adam değilim,yalnız da değilim;görünen vaziyet bu da olsa,ben asıl hayat sınavlarımdan ve savaşlarımdan not bile alamasam dahi birincilikle geçtim..İnsanın bunu idrak etmesi de çok zor,benim zaten zordu çevremdekilerin daha zor;yani bi'neticesi yokken ve herşey batıp gitmişken hala ben kazandım diyebilmek büyük rezillik dışarıdan,ama öyle...
Nereye kadar böyle gideceğiniyse düşünmek istemiyorum artık,zira düşündüğüm zamanların tamamında bu...
0 Yorum:
Yorum Gönder