Şimdi herhangi bir şey için -ki bu olabilir tek bir cümle yahut bit savaş bitimi dahi- karşılık bulmak ön koşulu mudur anlamlı olmanın? Öyleyse ben anlamlı biri değilim ve tam da bu noktada ilk kez oturuyor taşlar yerine, kafamı ve kalbimi bu zamana dek yaranların her biri üstelik.

Elimdeki o hiç tanımadığım kalem mukavemet gösterebilseydi bana keşke, belki yazıyor olduğumla düşünce, his yahut her ne dersen adına o da değişirdi. Nedenini anlamadığım bir beyazlık yüklü bu gece, beyaz ki yalnız güzelle anılmaya layık da olsa mevcudiyet gereği; ait değil ya geceye, öylesine sakil ve yabancı ya... Yalnız ya.

Tersine mühendislik gerek bana, en başıma dönmeliyim belki, başıma toplanmalıyım bir kazazede gibi, ilk yanılgımı göğüs uçlarından ve yalnız kendim için, unutulmuyor bir revolver'la vurmalıyım, evet vurmalı bir çalgıyım, bozuk bir algıyım, yanıcı bir madde, koyu bir gündüz, maviden en uzak deniz gibi bir şeyim. En kötüsü se ne biliyor musun? Ben biliyorum okuyucu: Şu günkü aklımla dahi en baştan başlasam şimdi, buraya dahi gelemezdim hayatta; kalbim aynı ya zira, ha kızmıyorum da ona, seviyorum hatta ama onun iyi diye yaptığı ve gerçekten de iyi olan şeyler bizi öylesine kötü etkiliyor ki, içten içe sanki yük olmaya başlamış bir yaşlı gibi huzur evine göndermek istiyorum kendisini, olmadı bir ormana sürüp arabayı, yavru bir köpek gibi indirip de bakmamak ardıma, üstelik de val gibi bilirken onsuz kalacak benin bir boka da yaramayacağını.

İnsan öyle bir canlı ki, biraz bile düşünse illa varabildiği sonuçlardan birini hakiki gereklilik sanms eğilimi gösteriyor, üçüncü halin imkansızlığı ilkesini can siperhane savunuyor; bense bugün tam tersini yapıyorum, ilk defa herhangi bir plan, hayal, eylemimin beni "olması gerekenin" kıyısına bile getiremeyeceğinin asil bilincine vararak bu kadar net itiraf ediyorum bilmediğimi, ne yapmam gerektiğini bilmiyorum herhangi konuda, sen de bilmiyorsun -yani benimkini- ve en kötüsü de bundan da emin olmak işte, üçüncü bir şahıs dahi dışında kalacak denklemin hep, ben bilmiyorsam da bilen biri çıkmayacak ve bir gün...

Belki de risk alma biçimim sorunludur ha ne dersin? çelik zarlar mı taşımalı yanımda ve onları mı atmalı her bir kerer arefesinde; hiç mi bana bırakmamalı ya da, özgür iradem, sanki sırf benim olduğu için bile o kadar hak etmiyor gibi özgür olmayı. Ah benim determinist atmayı öğrenememiş kalbim, keşke yalnız ben olsam arkandan oldukça sıkıca bir kelepçeyle sürüklediğin. Kim dedi sana açılabilirsin diye ki?

Ah benim zararlı ve her anlamda sevgili kalbim, keşke senden başka birileri olsaydı kızmam gereken.

Ve saat ikisi işte gecenin, balkondaki o yalın tatlı rüzgara baskın gelen cırcır böceği sesi yer yer sekteye uğratıp varlığımı, en çok bana unutturuyor sanki beni.

Bireyselliği düşünüyorum şu sıralar ve konjonktüre göre bir acının maskelenmesini, misal geçim sıkıntısının yine bazı kaydadeğer dertleri anlık gibi de olsa örteyazmasını yani; yanmaya yüz tutacak dahi kuru kalmış ehemmiyeti misal -en azından benim nezdimde- dostluk gibi kavramların, en çok bu hiç çıktın çıkmadığı vakitlerde kendimken ve anlıyorken her şeyi -başta bağlar, duygular ve yaşanmayasıları önde tüm durumlar belki- artık birileri ile bir yaşamı paylaşma fikri, benim gibi biri için bile, adlı bir külfet biçiminde devleşiyor her gün.

Evlenmek örneğin, yahut eş dostla, herhangi birileriyle belirli ve açıkçası epey kısa bir uzunluğun ötesinde zaman geçirdikçe benliğimi yitirir oluyorum sanki; kendi kendimelik zehrini bir kere aldım ya, akıl hastanesinde zorla yutturulup bir de dilimin altının falan kontrol edildiği acı bir ilaç gibi bunca zaman düzenli aralıklarla geçti ya boğazımdan yalnızlık ben hiç istemesem de ve çaresi gibi görünerek her şeyin... Öyle yabancılaştım ve huzuru sadece, ölüme asla yaklaşmayan bir mutlak sessizlikte bulabiliyorum artık ne acı; oysa öyle böyle duygular beslemeyi, kadirşinas bağlar inşa etmeyi ne de içten isteyip bekledim onca yıl, neyden sonra bu baskın ve kesinlikle beni ben yapan hevesim kuru bir toprakça emildi bilmiyorum ki.

Oysa bildiğim bir şey var, güvenli sınırı çoktan aştım ve bu kadarı fazla biliyorum, kendini yalnızlığın korunaklı panjurları içine hapsetmiş çoğu kimse gibi bunun güzel olduğu masalını uyduramıyorum insanlarlalık her ne kadar üzerimde sakil de dursa, güvensiz de olsam ve ister geçmiş kaynaklı isterse artık bir şeylerin vakti geçmiş gibi hissettiğimden olsa gerek kimseye değin herhangi anlamda bir "onunlalık" arzusunu eskisi gibi yüce taşıyamasam da.

Birilerinin dostlarım olduğuna ve birbirimizi karşılıklı sevip önemsediğimize, el üstünde tuttuğumuza inandığım yıllar ne güzeldi, doğrusu onları öyle yapan da yalnız buydu ya; şimdi ne geriye baktığımda dönme dürtüsü uyandıran tatlı bir geçmiş, ne önümde devam ettiğimde bir şeylere değeceğine olan umut.

Bana tek gerekenin inanabileceğim birileri olduğunu bildiğim saatlerdeyiz şimdi.

Belki de kafamın kaldıramadığı asıl şeyimdir ben okuyucu, ancak ikincil bir şey yahut biri olmaksızın beklentiye uygun yaşayabilen bir beta balığından yoktur pek de farkım.

Yine de bir parantez gibi açılmak ve büsbütün yanılmak isterdim, gerçekten aşık olabildiğim, gerçekten birileri ile derin, sıkı ve kesinlikle kalıcı dostlukları yirmibeşimden sonra dahi olsa kurabildiğim ve bu defa doğru insanlara denk geldiğim paralel bir gerçekliğe uyanmak isterdim bu geceden sonra.

İstek dediğime bakma, cam kırmalık acillikte bir ihtiyaç bu ya;

zaten ne cam var ne ben değilim kırgın,

iyi ki varsın, bu yazıyı her kim okuyorsa.

Sadece senin ve benim bildiğimiz sır kalmak isterdim okuyucu, kaybolmak isterdim, herhangi kimseyle hiç tanışmamış, alışmamış, bağ kurmamış olmak isterdim; kurunun yanında yaşı da ateşe verip iyi ve kötü her anıyı öldürmek isterdim... Tezat gibi duruyor biliyorum, insanlardan bu denli kaçarken yegane derdimin bu denli kendi kendime kalmışlığım olması; ama yalnızlığı lüks bir tercih olarak yaşamayan hiçbir birey zorlanmaz bunu anlamakta eminim. Tadını bilir gibi olmasaydım yani hafiften, görmeseydim kıyıda köşede birbirlerine gözleri parlayarak baban insanlar, değer vermeler, özlemler, onsuz eksik hissetmeler falan... Bilmeseydim o kadar rahattı ki, ne kaçırdığımı.

Çoktan dinmiş bir yağmur gibi silinsem yer yüzünden, belli belirsiz esintim kalsa; hatırlamasalar da herkesin bir an hissedip devam ettiği. Benim bir hikayem yok belli ki, bir şeyin yahut hayatın ne baş ne yan rolüyüm ne figüranı...

Buraya yazıp duruyorum lakin safi çaresizlik okuyucu, sen bile var mısın bilmiyorum artık; ben niye hep kimsenin olmadığı, geçip bile gitmediği bir yerde duruyorum ki?

Geri dönmemek, olmamış olmak üzere bir yere gitmem gerek benim, mecazen gömmem gerek kendimi taşsız, sonrasında üstünde tepinmem belki; çünkü bugün ben, herhangi bir insanın beni tek bir hissimi dahi paylaşacak kadar anlamaktan fersahlar uzak olduğuna o kadar ama o kadar emin oldum ki, emin olmak öldürüyor beni. Kalmadı beklenecek bir şey, bitti işte, bittim gör n'olur. Yapayalnız bile değilim, umarım kendi kendime konuşmam gece vakti.

Keşke yanıbaşımda bir uzak olsa okuyucu, el yordamıyla uzanıp, kendimi çekip, şıp diye çok uzak bir yere gidiversem her yerden; acil durumda kırılacak boktan bir buton gibi dursa şuramda, öyle bir kırsam ki hiç sağlam olmamış olsa.

Benim için olmadığını bilsem de yapılmış ve yaşanmış şeyler için teşekkür ederim, belki de köşeleri gidilmeye gidilmeye unutulmuş olan dünyaya; benzer yanlarımız ve yalnızlığımız çok böyle bakınca, zira hiç sanmıyorum sistemdeki kalan 7 tip ile çok da samimi olduğunu.

Düşerken atlamaya dönüşen bir şey belki benimki, içgüdülerim kızılötesi sensör vazifesi görüyor olsa gerek, uzun zamandır ne ısı, ne yakınlığın adı dahi değil burda; farkına varılmasından hoşlanmasam da farkında olduğumun, dev bir istisna biçimi olarak: Bütün olmadığım benler ve açıkçası daha önemlisi etraflarındaki insanlar -o hani hiç benimle yahut benim olmamış ve olmayacak olan- karşısında, hiçbir şeye ve kimseye ihtiyacı olmayan ağır bir heykel yahut es kaza sabitlenmiş bir ceset gibi durmak dimdik, arada fark yok nasılsa.

Teşekkür ederim kuantum fiziği, emekli Salih Öğretmen ve diğerleri; yokuş yukarı giderken ve ilk kez güneşe dönükken beni durdurup, her kim ol(a)mayacaksam tebligat biçiminde, oldukça hoş bir yeniyetme garson kız nezaketinde, kel kafalı ve önemli olmayı ciddi durmakla bağdaştırmış ensesi kalınlar nezaretinde sunduğunuz ve beni gerisin geri döndürüp ardımdan ateş açtığınız için.

Ne vardı Alptuğ olmasaydım, ne vardı aynı unutulmuşluğu hiçbir şey yaşanmamışsızın boktan bir sahil kasabasında iyotça çürütülen ve bir yandan da şeker gibi parlamaya son kez devam eden birinci sınıf araç boyası misali yaşasaydım.

Bu kadar yalnız olduğum için teşekkür ederim, genel.

Hata diye değil, böyle de yaşanmaz diye

Güvensiz, koyu bir teyakkuzun

Eteğinden aşağı, düşer gibi her gün.

Bir şeyi bir daha yapmak, başka bir şey yapmaktır aslında

Bazısı yapılmadan olmaz, rahip gibi yaşanmaz

Sen eski okuduklarına bakarak yazsan da hayatını

Kalemin gittiği yön ileri, geçmişe yazamaz

Tecrübe dediğin ön koşulu deliliğin

Ders çıkarmaksa kalıplaştırmak

Düşerken aşağı bakmaya korkan insan

Çıkarken aşağıyı sırtında niye taşır ki?

Ve yine, adlı bir ezber düşüyor önüne

Bilmediğin ihtimale oynamak saflık değil

Belki başka olur ve yine

Başka biri sen, her seferinde... Sonuç değişmezse de.

İşlemediğim şeylerin yangını sanki ellerimde,

Hiçbükey bir adam oldum çıktım;

Geri dönebilsem derdim eskiden,

Meğer geride bir şey de yokmuş, olmamış

Bir hararet, karartı, ince bir çizgi, unutulu isim

Biliyorum, kemikli olsa çoktan kırılmıştı kalbim

Farkı yok buz üstünde üşümekten,

Dünü gece düşünmekten,

Eski bir eli tutmanın yahut anlamanın;

Gelmeyenle geç kalanın yok,

Varılmış, ertelenmiş hükümlerin,

Biriyle ya da değil ölmenin bile.

Baştan yazılmak isterdim,

Bu defa kalın puntolu ve

Yürekten bir çağrı ile

İmdat değil davet biçiminde

İlk ve tek kez istenmek hayatımdan.

Ardına yaslanılan bir kapı gibi ben

Eminim açılmayacağım

Tıklanır gidilirim ara sıra

Sanırsın yok geri dönüşüm

Sanırsın bariz hatayım.

Oysa uzun zamandır... Burda bile değilim.

Kendini bir ürün olarak görmeyen kimse, karşısındakine bir şey vaat etmek zorunda değildir. Oysa toplumumuzda her türlü ilişkiden beklenti, adeta "amiral battı" oynamaktan farksız hale geldi: Sipariş verircesine özellikler sıralamalar, gizem arayışları, "Ben zor biriyim" iddiaları, taktikler, kaçma-kovalamacalar ve yeni yeni ortaya çıkan içi boş kavramlar...

Bu durum, sanki yalnızca bize özgüymüş gibi görünüyor. Örneğin, yabancı biriyle flört ederken "Şunu derken aslında bunu mu kastetti?" türünden bir gerilim yaşanmıyor. İlişki, bir tarafın elde etmeye çalıştığı, diğerinin ise arzulanan olduğu bir dinamikle ilerlemiyor. Aksine, çoğunlukla etken-edilgenlikten uzak, açık, net, gerilimsiz ve vakit geçirmenin ötesinde, gerçekten tanımaya odaklı bir ortaklık kuruluyor. En önemlisi, eğer karşınıza aşırı tuhaf biri çıkmadıysa, iletişimde öncelik sizinle olan bağın kalitesine veriliyor. Sosyoekonomik farklara takılmıyor, sizi kategorize etmeye çalışılmıyor ya da "Şöyle erkekler şöyledir," "Böyle kadınlar böyledir" gibi beylik, tepeden bakan ve herkesin diline pelesenk olmuş "toksik" varsayımlarla hareket edilmiyor. İnsanlar karşısındakine vakit ayırıp, aradığı şeyler içinde ne kadar ve ne biçimde var diye bakmak ve bir ilişki ve bağ kurmanın belki en tatlı aşaması sayılan keşfi doyasıya yaşamaktansa; aklındaki şeyi temel alıp, karşısına çıkanları da tıpkı bir dating app umarsızlığıyla sağa sola atıp duruyor, kitabı kapağına göre dahi yargılamamak sanki bu biraz.

Bu bağlamda, toplumumuzun iletişim ve ilişki kurma konularında kültürel olarak ciddi bir yozlaşma yaşadığını ve bunu bir tür egoizme dönüştürerek bastırdığını üzülerek gözlemliyorum. "Hayat kısa ve kimse sizden önemli değil" gibi, geniş kitlelerde karşılık bulacağı kesin olan söz öbekleri, tam da bu yüzden sosyal medyada her iki gönderiden birinde karşımıza çıkıyor. Egoizm adeta tavan yapmış durumda; iki kişi tartışırken, birinin durup sakinleşmeye çalışması ya da orta yolu bulmak için çaba göstermesi artık güç, çünkü bu bir zayıflık olarak görülüyor. Elbette hiçbirimiz, birilerinin bizi olmadığımız bir şeye dönüştürmesini hoş karşılayamayız. Ama iki sivri köşeli cismin birbirine çarpa çarpa geçirdiği bir ömür gerçekten daha mı anlamlı? Yoksa bu, uzun vadede bir tür yalnızlaştırma politikası mı?

Erdemin tanımı değişti, ne acı. Artık erdem, gitmek ya da bir şeyi bırakabilmek oldu. Bu sonuncunun motivasyonunu anlıyorum; çoğu zaman haklı bir tarafı fazlasıyla var. Ancak sorun, belki de geçmişte yaşanan bir şeyin tekrarlanmaması için bir güvence olarak, gelecekteki her ihtimale peşinen bir sigorta poliçesi gibi bu tavrı uygulamakta yatıyor. Bunca zaman yanlışlara bağlandığımız için, bağlanmayı kötü görmeye başladık. "En bağımsız olan kazanıyor" gibi söylemler bu devirde revaçta.

Oysa insanın, aslen yuva diyebileceği birilerine ihtiyaç duyduğunu kim inkâr edebilir? Keşke biri bunu inkâr edebilseydi; belki en çok da ben edebilseydim. Bilmiyorum, sahiden o kadar ütopik mi: Tamamen kendi olan birini, yine tamamen kendi olan birinin sırf bu yüzden sevmesi ve birbirleriyle mutlu, uyumlu olmaları? Konu mutluluğa gelmişken, "Ben seninle mutsuzluğa da varım." lafı ne zaman yalnızca arabesk bir replikten ibaret oldu anlamıyorum; tabii burada o yahut bu biçimde "karşıdaki kişiden doğan" bir mutsuzluğun kastedilmediği de açık, nitekim sanki bunda bir kuşku yokmuş gibi en ufak bir tökezlemede tereddütlü, ayakların eşikte beklediği, hep daha iyi ihtimalin uzakta görüldüğü ilişkiler normalleştiriliyor içten içe. Tamam bitirmek, anlaşılmadığın yerde durmamak gibi bir bakımdan fevkalade saygın bir hamle ama böyle diye diye her şeyi, bütün incelikleri, örneğin oturup kendi hatalarımızı düşünmeyi falan en önemlisi, kestirip atar olmadık mı?

Güçlü insan olmamızın yolu niçin duyguları rafa kaldırmaktan geçsin, bize bunu kim öğretti? Neden küçük ciddiye alan, gamsız ise göklerde; kimin bu illüzyon, benim değil bilin isterim. "Prenses erkek" diye aşağılanan insanlara karşın, vasıfsız, amaçsız ve içi boş birliktelikler, tıngırdayan yaşamlar...

Zıt kutuplardan bir yol çıkmaz aslında; bir yerde kaçınılmaz olarak dominant olanın, olmayanla kurduğu bir bağa döner. Peki, kendiyle birebir aynı biriyle olmak, toplumun "tu kaka" dediği kadar kötü mü? Aynı şekilde, referans vasıtasıyla kurulan herhangi bir ilişkinin -görücü usulü de buna dahil- kötü olduğu ne kadar gerçek? Dürüst olayım: Bugüne dek tanıştığım herhangi bir insandan bir fayda gördüğümü söyleyemem, ne yazık ki. Ama güvendiğim insanların ortak çevresinden gelen kişiler hep bana iyi geldi. Sana ne iyi geliyor peki, okuyucu? Sana kim iyi geliyor? Onu bulmak için ne yaptın? Yoksa benim gibi durup anlaşılmayı mı bekliyorsun? Ses ver lütfen, fazla yalnızım.