Nitekim sabit fikirlilikle asla karıştırılamaz bu sözünü ettiğim, benim derdim orijinalliğimin sekteye uğramaması, saçma şeylere özenip biraz ondan biraz bundan bir tip olup çıkmamak.

Ben başka bir hayatın mensubuyum; bir başıma, sessiz sakin, kendi çapında ve basit şeyler yaparak bunlardan anlam duyan, keyif alan, sıradan, alelade hayat süren, kendi halinde bir tip olmak istiyorum ve korkarım değer yargıları benim en son bile düşünmeyeceğim komik bir yanı insanların. Çok üstüme düşmeyin benim, ben o etkinlik arkadaşınız olacak yahut kendini hayallerinizi gerçekleştirmeye adayan "ideal" sevgili olacak kişi değilim.

Sadece duru bir nefesi her saniyesini hissederek almak, yıldızlara bakmak, basit bir tv filmi seyrederken bisküvi yemek çok mutlu etmeye yeter beni ve ben o bir şey kaçırma illüzyonuna düşmem, hayatı ıskaladım demem. Asıl soru, benimle misin yoksa sen de vasst kelimesini anlam bilmeksizin tu kaka ilan edenlerden mi? Basit olmak ne zamandan beri neden kötü oldu ki?

Git gide daha da sessizleşiyor günlerim, 

Oysa ben rüzgarlı bir söğüt altı olmak isterdim

Kalabalık şarkılar, sıcak kokular, uykusal şeyler

Başımı okşayan birliktelikleri bir aradalıklar

Hiç kırılmamışça kanadım, eskimemişçe yüzüm

Telafisi gibi güvensiz ve yalnız gençliğimin

Derininden çıkmayı isterdim bu eski denizin

Değmeyen onca insanda tükenmiş o güzel yanlarım

Ürkek bir yabancı kıldı beni dünyaya;

Bedenim demir atmış ruhum yitik zamanda, nerdeyim

Kesin olan o ki kimseyleyim, ne ruh ne kalp ne zihinlerde

Adımı duymuyorum uzun zamandır, sadece her şey kadar

Uzağında olduğumu bildiğim bir denizin uğultusu

Çağırıyor ve uyutmuyor

Ağlıyor ve unutmuyorum.

Çoktan bitmiş bir şeyim hepsi bu

Hatırlanmayan bir hikayeyim, başı sonu olmayan

Öyle kenarda bir şeyim, denk dahi gelemeyeceğin

Adlı bir hiçim okuyucu, biliyorsun

Hiç, hiçbir şeyce özlenmediğimizi

Tüm yaşadıklarımın gerçekliğini, derin bir denizde, uzun çıplak ellerimle ağır ağır boğmak isterdim okuyucu; bir kurşun duyuyorum çoktan sıkılmış, sorun şu ki içimden dışıma, yine de deliyor işte beni. Biz bu hayatın debelenen çocuklarıyız senle, peşin hükümlü yaklaştım ama beni okuyorsan yapacak onca şey yerine, hasbelkader örtüşen lakin asla da birbirini örtemeyecek -ki keşke örtebilse inan çok isterim- yaralarımız olduğu barizdir.

Yapayalnızım okuyucu, edebiyaten değil her bir zerremle buz gibi yapayalnız; gündelik hayatta görüştüğüm, konuştuğum, derdini dinlediğim falan kimse yok; yanlış anlama eskiyi falan aradığım yok, elimde olsa uzun bir yangınını seyretmek isterdim, yalnızca çıtırtı sesleriyle baş başa... 

Sadece bir ses bir nefes isterdim yeni, hakikaten güvenebileceğim, artık tereddüt etmeyeceğim, biraz sokulabileceğim, kadirşinas ve bana karşı kalınca bir sevgiyle bezeli... Birileriyleliği özledim okuyucu, Ömür Hanım şiiri gibi hissediyorum kendimi, bilmem anlar mısın daha iyi şimdi.

Gitmek istedim, gidemedim; kendimi vurduğum bi'işimdi, şimdi sinek avlıyorum, yirmibeşimde, aile evinde, canımı dişime takıyorum. Zor tabii tırnaklarınla kazıya kazıya geldiğin yerin hiçbir şey etmeyişi; binbir iyi nice bol duyguyla, en kötüsü gururla yanında taşıdığın onca insanın gözünde heptendir hiç olmuşluğun ve kullanılmışlığın idrakı.

Şairlere de güvenmiyorum artık, hele şair kadınlara; ne cinsiyetçilik ne genelleme, yalnız acı var bu dahil her sözümün ardında; bir ömür yanıltılmayı beklemiş katı fikirlerle dolu bavulum ve üzgünüm ama tek onunla savunabiliyorum kendimi, oysa ben de isterdim biri alıp fırlatsın elimden yahut bırak desin şu sımsıkı tuttuğun kulpu, ben tutarım elini... Siz hem çok sessizsiniz hem de çok yargılayıcı okuyucu, evet sen de, belki yargılamıyorum diyeceksin ama sessizsin ve bu yeterli, delirtecek zira bu sessizlik beni, biri bana kaydadeğer bir şey desin mesela artık, "boşver" değil. Nefret ederim boş vermekten, boş verilsiğimden bilirim çünkü.

Sen de suçlusun okuyucu, bir film gibi beni öylece seyredip geçiyorsun uzaktan; ha belki bu denli hak etmiyorsun kızılmayı ama bilmiyorum, pasif her ilişki mide bulandırıcı geliyor bana, gerçi bugün herkesin eteğindeki taşları döksek kimin kimle ilişkisi, sevgisi, arkadaşlığı yüzeysel yahut yalan değil ki?

Sana yine de neden mi yazıyorum, tek yapabildiğim bu çünkü kendim için, sen de gayet iyi biliyorsun dönüp dönüp sana geleceğim; ha en azından artık geçmişe gitmiyorum, kendi içimde affedip suçlular özür dahi dilemeksizin, yalnızca eski o hakiki sandığım dostluk görünümlü şeyler sürsün diye yok yere barışmaya çalışmıyorum.

Ben gitmeliyim o iki kere iki okuyucu

Ama benle birinin de gelmesine ihtiyacım olduğunu görüyorum uzun süredir ve

Öyle ürkütücü ki tanışmak ve güvenmek

Keşke sevgisiz sürebilseydi hayat.

Sadece gerçekten, tam manasıyla ve hep yanında olacağım, yanımda olacak, sevip sevileceğim, gözetip gözetileceğim, gün içlerinde birbirimizin aklına düşeceğimiz, iyi hissettireşeceğimiz -al bu yeni kelimeyi duvara as- birilerini aradım çeyrek asır. Sadece bunu istedim. Bil.

O yüzden anlıyorum ki şimdi her şeyi geride bırakıp gidebilmek bile tek başına tatsız ve o kadar da çare değil, tek başıma gidemem o mutluluğa, tek olmasam belki gitmek de istemem, işte burda başlıyor zaten düğüm.

İçimde kırık çiçeklerle

Bir cam altında yazın

Uzanıyorum rüzgarla

Uçar belki kafamdak

Kaygılar kargaşalar

Nasıl tanışılırdı biriyle

Balık nasıl tutulurdu

Çok şey var öğrenmem gereken

Nereden geliyor bu yol sesleri

Nereye gidiyor aklım da ben dahil değil

Bir gün bir gece ısmarlasam kendime

Tanıdığım herkesi, her şeyi

Emanet olsam kapayabilsem gözlerimi

Birer çift duygulu gözün seyrinde ve

Artık mutlu değilse de en azından

Kaygısız, kaygısız.

Yakıp yıkabilecek olma hürriyeti müthiş bir hazdır insan için, ben demiyorum ki kullanılmalıdır ama ancak bu gibi "ihtimaller" insanları ve size davranış/bakışlarını hizaya getirebilir; şayet bu dediğim yanlış olsa sigortacılık diye bir şey olmazdı.

İyi olmakla saf ve savunmasız olmayı bir tutan anlayış biraz Hristiyan öğretisi gibi gelir bana, hani yanağına mı vuruldu ötekini dön misali. Etrafımızdaki herkesin bizim iyi yahut kötü yapabileceğimiz her şeyin sınırlarına iyi kötü vakıf olması lazım ki bizi ciddiye alsınlar. Boktan bir filmde duymuştum tam da hatırlamıyorum, ısırman gerekmiyor ama dişlerin olduğunu görsünler, tam o hesap işte, dünkü çocuk olmadığının ilanı için taş üstünde taş kalmaması gerekiyorsa bazen şov yapmanın sakıncası yoktur.

-

Yine de mütemadiyen çok zorluk çekiyorum içimdeki o yangın ekeni salma arzuma ket vurmakta, çünkü çoğu zaman insanlarla iyi geçinmenin o kadar da bir numarası yok ve kimse size aa ne kadar iyi dedikten sonra buna değin bir liyakat için kendini sorgulamıyor ama bir kez yüksek perdeye geçtiniz mi sesler kesilip bakışlar size dönüyor ve daha da garibi, o moda, yani hiçbir şeye ihtiyacınız olmadığını, iplerin elinizde olduğunu gösterdiğiniz halin tadını bir alınca öyle kolay dönemiyor ve herkesin çatır çatır kalemini kırmaya, o zamana dek pasif agresif vesaire davranarak yarı yarıya içinize attığınız her şeyi tak tak masaya vurmaya başlıyorsunuz.

Ödüm kopuyor bazen sinirden, galiba diyorum şimdi ya bıraktım ya bırakacağım bu şirin, kibar bilmem ne tavrı ve ezip geçeceğim. Hoş, çoğu durumda bu bana reel olarak hiçbir şey kaybettirmeyecek oluyor ama yine de ne bileyim, hem kendimden korkuyor hem de o iyi çocuk kalmayı çok seviyorum, dünya elimdeki silahı kendine doğrultup rulet oynamak gibi fantezilere sahipse de. Gözümün görmeyeceğinden korkuyorum, yazılarım denli akıcı ve sivri dilimle bam telini koparıp atmaktan korkmuyorum birilerinin de, bunu yaptıktan sonra pişmanlık hissetmeyecek olmam ihtimali, yahut bazen ihtimalden ziyade bunu kesinen bilmek korkutuyor beni daha ziyade.

Bu dünyada en büyük güç, henüz yapmadığın, almadığın vs. şeyleri "(e/a)bilecek olmak; bu onları gerçekleştirmiş olmaktan çok daha fazlası, imkan.

Kendime çarpıyorum düşünmenin mümkün olmadığı yüksek hızlarda

Geri sayıyorum eş-dostumu, kişisel big bang'ime dönüyorum

Bir defa aldım müsamaha göstermemenin tadını, bile bile ladesim artık;

Herkese her şeyi en yüksek perdeden bildiriyorum ayıpsız

Rektör müsün atasın, patron musun kovasın diyorum

Durmuyorum ezene kadar tam manasıyla; görüp, çekip gidiyorum.

Ben ki bir bıçak gibi batmayı, bunca yıl kalakaldığım yerden

Bana yakışmayacak diye dile getirmediğim hakikatlerden

Öğrendim çekecek bir kapıymış tek ihtiyacım,

Aidiyeti maharet bellemiş insanlara boşlukta

Aldığım nefesi karnımın tokluğu sanmışım.

Öğrendim çekecek bir kapı lazımmış bana, çekip vuracak bir kapı

Önünde yalnız ben olduğum için açılmayan,

Delikten geçmişin baktığı göz kırpmadan.

Eski diye kırmayalım mı kapıyı, anlamıyorsun.

Nostaljik bir değeri yok dışarıda kalmışlığımın

Hep beni bir şeylerden ayıran kapılar, artık koruyan tek şeyler

Açmam, açamam,

Açık hallerine hiç hazır değilim.

Çalışmak-çalışmamak arasındaki makasın hayli kapalı olduğunu gözlemliyorum (ailesiyle yaşayan biri için tabii) ve "astarı yüzünden pahalıya geliyor" denir ya, deli dehşet çalışıp çok komik rakamlar elde edebiliyorsun -ister freelance ister maaşlı- ve anlıyorum hiç yoktan iyi, daha kötü durumda insanlar da var falan eyvallah ama başkasına göre yaşanmaz ki. Hatta komik rakamı geçelim, görece iyi bir rakam alsan bile aslında gün sonunda ne değişiyor ki cidden çok iyi bir rakam olmadıkça; açlık- yoksulluk sınırına erişebilse kına yakacak bunca aile var...

Ülke gerçekleri... Özel üniversiteden burslu olarak da olsa mezun olup Anadolu'dan kopup gelen bir yönetmen falan olamayacağımı, sektördeki işsizliği en başından biliyordum, ona rağmen tek saplantım bu olduğu için bile bile lades ederek sinema okudum (zaten fiziki durumum gereği tutup çok da başka bir şey yapamazdım, yazılım desen matematiğim yok ama en fazla yine üç aşağı beş yukarı bu ayarda, fiziki gereksinimlerden münezzeh bir meslek seçmek durumunda kalırdım ki zaten günümüzde para eden zanaatler de hep fiziksel) ve zerre pişman değilim; lakin iş-işsizlik arasında gelir farkının emek farkından kat kat az hatta yer yer minicik olacağını kim öngörebilirdi?

Kaldı ki bu yola sanat, estetik, bir şeyler anlatmak benzeri, gayet makul kaygılarla çıktım ve bilgi birikimimle, çalışma azmimle şu an benim geçimimi sağlayan işlere bakıyorum arada fersah fersah fark var, belki de beni en inciten şey bu; ben dandik sosyal medya gönderileri falan filan yapmak istemiyorum çünkü bunları yaptıkça sanki potansiyelim de buymuş gibi üzerime yapışır bir hali olduğunu fark ettim doğrusu. Esasen çok daha büyük şeyler yapmak istiyorum ve altından kalkacak becerimle öz güvenim de var fakat dönüp dolaşıp geldiğim yer: İmkan.
E imkanı yaratmaya günleri feda ederken de pek tabii öyle şeyler yapmaya vaktim yok, hadi bırakıyorum o üç beş kuruşluk işleri desem psikolojik huzurum ve vaktim olacak ama bu defa imkanım olmayacak...

Yine benimle aynı hisleri paylaşan, hayatı sadece çalışmakla, potansiyelinin altında çalışmakla geçen sıfır sosyal hayatlı ama hırs ve enerji sahibi bir arkadaşım beni ikna etti ve kendi çapımızda da olsa üst düzey kaliteli bir şeyler yapmaya çalışıyoruz her bakımdan, o çok kısıtlı vakitlerde bu uğurda gün ışığına dahi çıkmaya başladım hatta, hayata döneyazdım anlayacağın ama...

Realist yanımla oturup düşününce sadece kendimizi oyaladığımızı hissediyorum, zira yapacağımız şeylerin bir katma değer oluşturabilmesi en başta politik olarak bile yalnız bize bağlı bir durum değil, tırnaklarınla kazıman bile birilerinin bir biçimde sana izin verip vermemesine, arkanda olmasına bağlı, ya da ne bileyim senin yapmak istediğin şeyi o nüfuzlu birilerinin yapmak istemiyor olması, kimseye rakip olup ayağına basmıyor olman vs. lazım ki yükselesin; herkesin birbirine çöktüğü, kendiliğinden ve başarısıyla bir yerlerde sandığımız insanların birileriyle içli dışlı olduğuna şahitlik ettiğimiz bu düzende de oldukça fantastik bir ihtimal bu.

Gün sonunda ben 25 yaşında aile evinde yaşayan, engelli, stresten kel kalma arefesinde, gece-gündüz çalışıp "tamamını" kenara atmasına rağmen kendi bireysel yaşamını kurması çok çok çok zor olan biriyim. Tamam şuan ülkemiz gençlerinin çoğu bu durumdan muzdarip ama sırf bu durumu tek yaşayan değilim diye iyi mi hissetmeliyim? Sonuçta benim için yine değişen bir şey olmuyor. Belki beni yeni okuyanlar için ajitasyon kıvamında olacak ama eskiler bu cümlenin derinliğini daha net anlar: Ben gençliğimi yaşayamadım ve çoktan gitmiş oluşunu 4K biçimde seyretmekteyim şu sıralar.
Sadece, kendime bir söz vermiştim; basit bir sahil kasabasında basit bir 1+1 evde, henüz yaşlanmadan sessiz sakin yaşayabilmek, geçmişin bazı tortularından kaçmak. Bundan, üstelik kendi dahlim olmaksızın koşarak uzaklaştığımı görmek beni öyle üzüyor ki... Bu benim için adeta bir kırılma noktası, belki diğer saydığım her şeyden çok daha önemli, en önemlisi. Kendimi gerçekleştirmem, bir şeylerden kopmam, bazı yaşanılanların acısına değmesi ancak ve ancak bununla mümkün; beklemiyorum anlamanızı da işte, susmak istemedim yine de.

Yine de tüm bunlara rağmen bu cumhuriyetin hayrını görmedim diyemem, diyenden de şüphe ederim; her ne kadar kimi kesimler sırf bu sebepten bile beni sanattan adeta men edecek olsa bile. Neymiş efendim tatlı adammış, ha okey o zaman terör destekçisi olmasının pek önemi yok falan... Neyse bu konuya girersem asıl bahis güme gidecek, devam:

Mevzu üçe beşe bakmak da değil bu arada, ben bunu asla yapmadım, çok abuk işleri dahi aldım ve kitabına uygun biçimde teslim ettim ama mesele şu ki DEĞİYOR MU? Gerçekten çalışıp ettiğimize değiyor mu? Baba ne bileyim bilmem kaç günlük çalıştığın iki öğün yemek falan edebiliyor nihayetinde, yahut hani eyvallah değmiyor ise bunun çözümü ne? Kafayı yedirtiyor çünkü insana bu. Bireysel yaşam elbet kurulur öyle böyle diyenler olacaktır fakat, öyle böyle olan, adeta bir savaş gibi olacak şeyi ben o kastettiğim yaşamak ile bir tutmam, tutamam; yoksa ben de biliyorum derme çatma, bozma bir düzen kurmayı ama bunun bana ancak daha da zararı olabilir gerek sağlık gerek benzeri yönlerden. Bu tabii kimilerine konformist bir yaklaşım gibi görünebilir ama inanın bana o kadar basit değil her zaman herkes için. Ben hiçbir türlü kendim yaşayamayacaksam -ki bu benim için bir nebze daha zor olabilir herhangi birine göre fiziksel şartlarımdan ötürü- en azından çalışmayıp da yok yere üzülüp kafamı doldurmasam mı?