Biliyorum ben hep bunu söylüyorum ama yeterli değil yine de: Hayatında olmanız ile olmamanız arasında onun için kayda değer fark olmayan hiç ama hiç kimse için tanıdıktan fazlası değilsiniz. Öyle yok dost yok arkadaş falan içi boş ve anca sizi eğleyen laflar. Bunu kabul etmek ve bütün çevrenizi buna göre gözden geçirmek zorundasınız canım kardeşlerim.

Düşünün, sizi kaybetme fikri gerçekten bir endişe yaratır mı etrafınızdaki kişilerde, üzülmeniz ihtimali onlar için durdurucu bir unsur mu kimi konularda, yahut onlardan alakasız başınıza kötü bir hal sirayet ettiğinde sahiden sizin derdinize minnacık dahi olsa sıkılırlar mı kendiliklerinden? Özlerler mi sizi, hani araya bir şeyler girmiştir olur ya, düşer misiniz akıllarına? Bir duruma, bir şeye, biriyle olmaya karşın sizi tercih ederler mi? Öyle bir tür şık olarak tercih etmekten bahsetmiyorum, size söylemeseler de zaman zaman sizi ararlar mı? Ararlarsa hissedersiniz inanın bana.

İnsanlara dair belki de en korkutucu şey içten gibi durmaları

Deseler ya yekten umurumda değilsin hiç de olmadın

Utanırlar ama çünkü bilirler yapmakta olduklarını

Yine de yaparlar mı? En az sever gibi, dost gibi yaptıkları kadar

Ustalık ve soğukkanlılıkla. Ah... Ne demeye geldilerse sanki.

Bu gibi can alıcı sorulardan birinin bile cevabı hayır ise -ki öyle olduğu takdirde mutlaka başka hayırlar da olacaktır- üzgünüm ama siz değer verdiğiniz kişinin tam anlamıyla kimsesisiniz güzel kardeşlerim. Bunu daha yumuşak söyleyebilmek isterdim ama sadece sizi kandırmış olurum... Size karşı hep açık oldum: Çevrenizi bilmiyorum fakat ben size hakikaten kıymet veriyorum şayet bu yazının burasına kadar okuyacak denli ehemmiyeti veriyorsanız bana. Vaktinizi veriyor ve kayda değer buluyorsunuz ben çok duygulanıyorum... Neyse.

Şunu da unutmayın ki birinin varlığınızla mutlu olması bir şey ifade etmez, taş çatlasın standart olacaktır yokluğunuzda öyle biri; asılan yokluğunuzun hüzünlendirebildiği kimsede ki varlığınızda mutluluğu bir tablo gibi seyre değerdir.

Şimdi diyebilirsin ki Alptuğ abi ben bu soruları sora sora eledim çevremi iyi de, kimsecikler kalmadı. İşte şimdi güçlüsün, şimdi seni tehdit edebilecekleri fakat kendi umurlarında olmayan bir şeyler bile kalmadı. Ben kaldım işte, ben biliyorum ne hissettiğini, sen de biliyorsun bildiğimi ki buradasın, hiç bizimle olmamışlar kadar seninleyim ruhen, dersen tanışalım ona da varım. Kim yalnız kim değil birbirine karışan, yalnız taklidi yapan çakma Teoman'ların fetiş nesnesi oldan şu hayatın içinde biz de yalnız değil gibi yapalım olmaz mı?

Bak ben üzülmüyorum artık,

Ya da üzülüyor da fark mı etmiyorum bilmiyorum ki

Ama sen de üzülme işte, birbirimizden başka kime güvenebiliriz ki?

Üstümde öyle yekpare olmayan kırık bir hüzün, kırık dediysem kırık beyaz gibi yani; hep kimsesiz biri gibi yaşayacaksın, hayatında olan insanları ancak hayatına birer eklenti, promosyon ya da her ne dersen artık öyle düşüneceksin; ben bunca yıl aksini düşündüm, kaynamış demir gibi, lehimli metal gibi kendimden saydım dosttur yardır... Olmadı olmayınca.

Hayatınıza biri girince dostunuzla iletişiminizi kendiniz kısıtayacaksanız bile isteye, o kişinin sözümona "dostunuz" olmasının veya hayatınızda kalmasının bir önemi var mıdır? Alelade birine dost desen ne demesen ne!

İşte ben de o alelade biri olduğumun farkına acı da olsa vararak, kimselerin hayatında yoktan, anlamsız bir ağırlık ve varlık teşkil etmeyeyim diye kendim çekildim bu kez... Kimseye zorla kendimize değer verdirtemeyiz, hem ben kızmıyorum da aslında, iyi insanlar ama... amasını ben de bilmiyorum be artık, bilmiyorum yani, koca bir bilmiyorum. Sanırım bilmiyorum demek rahatlatır oldu artık beni, her ne kadar meselelerden sıyırılmama yetmek şuraya dursun beni tam göbekte bir başıma bıraktığı düşünülürse.

Aslolan, efendice olan, bize yakışan her zaman için bağrına taş basıp çekip gitmek; aksi olunca daha rahatlamıyor insan, inan bana okuyucu ki değişmiyor bir halt, üzgün bir yalnızla kızgın bir yalnız arasında hiç fark yok ve ikisinin karşısındaki kişilerin de o yalnızı umursamamak hususunda birbirinden aşağı kalır yanı yok hiçbir türlü, umarım anlıyorsundur beni.

Peki deyip gideceksin, karşındaki seni hissetmeyi çoktan bırakmış çünkü; onların hevessizliği aslında sözünü ettikleri gibi sana bir şey açıklamaya da değil, bariz sana, ta kendine! Çünkü insan bir şeyi kaybetmek istemezse, en azından bu kadar kolay pes etmez, hasbelkader bilecek kadar yaşadım bunu.

Bazısı kendileri için bile anlam ifade etmeyen bir şeyler söyleyecek son sözler gibi, içten içe iletişiminiz sürsün ister gibi ama öyle değil; vicdanlarını rahatlatmaya ihtiyaçları var sadece, istediklerini verin ve bir an evvel gitsinler. "Bitti işte arkadaşlığımız, devam et, yoluna bak." dediğinizde işe yarar muhtemelen, gerçekten yollarına bakarlar, zaten hiçbir zaman tam olarak var olmadığınız için yokluğunuzun sinir bozucu derecede aşırı kolay atlatılacağı hayatlarına... Yine de en iyi dileklerimle, o yollar onlar için güzel olsun bari, değsin yani bunlara.

Bir de insanlar "Tartışmayalım, üzülüyorum."der. Hayır abi senin üzüldüğün falan yok sen sadece tartışmadan kaçmak ve devam etmek istiyorsun, bense gidişimle sana bu fırsatı veriyorum, hepsi bundan ibaret; yoksa benimle tartıştığın için, arkadaşlığın bittiği için, beni üzdüğün için üzüldüğün falan yok, açıkça umurunda değil... Bu yazı tek bir kişiden bahsediyor gibi değil mi okuyucu? ama inanın bana aslında bir sürü kişi için senaryo aynı. Hiç olmazsa umurlarında olmadığımı ben kendime itiraf edebiliyorum artık vardığım o kişilikle,

Dilerdim onlar da yapabilseydi.

İyi günler okuyucu, ben o artık yazmayacak gibi kaybolan adam. Özür dilerim sadakatini sarstım belki de, yahut sadık değilsin ama iyi niyetli düşünmenin zararı yok.
Bilmeni isterim ki ufaktan ufaktan yeniden başlayacağım burada yazmaya ve belki diğer her şeye çünkü ben... Değiştim. Hatta öyle değiştim ki...

Affettim geçmişi -ya da affetmek demeyelim de benim için önemini yitirdi diyelim zira af sanki tekrar sevmeye devam etmeyi de beraberinde sunuyor gibi insanları- hiç umursamıyorum artık gerçekten, öyle ki yanıbaşımdan geçse kimi zalim, başımı çevirip bakmam bile. Çok çok fazla düşündüm bu geçen zamanda; dostluk, ilişkiler, meta etik, Plantinga, bireysellik, metafizik yalnızlık, determinizm... Halimden belli değil mi, eskiden bu kadar üç nokta kullanmazdım.

Nasıl mıyım şimdi? Hala aynı derecede yalnızım, fakat bakınız aynı derecede diyorum ki bu iyi anlamda; yeterince uzun süre kenara çekilip bakınca anladım ki zaten o insanların hiçbiri ama istisnasız hiçbiri bana göre değilmiş, hani ayrı dünyaların insanı derler ya, asla tam olarak ruhlarımızın eşleşebileceği birer yaşayış, algılama, dünya görüşü ve yargı gibi unsurlar sahip değilmişiz de sadece benim sevgi yüklü bir bağ kurma hasretim, tamamen bağın kendisine olan özlemim, içi boş şeylerde parlak yansımalar yaratmış kırılırken, bilmem anlatabiliyor muyum. Yani bugün olmasa yarın zaten olurmuş her şey.

Rahatsız değilim o yüzden yalnızlıktan, yalnız olmayacağım diye elde olan parçalara göre kendimi yontup onlara uymaya çalışmak ve aradaki uyumsuzlukların öyle ya da böyle, ciddi yahut boktan meselelerce gün yüzüne çıkması sonucu suçlanmak ve bir de onun "Ulan ya haklılarsa." vesvesesini taşımak akıl kârı değil.

Şimdilerde resim çiziyorum arada, beceremiyorum ama çize çize becermek istiyorum, teolojiye falan da merak saldım etraflıca, borsa huyum halen devam zaten, edit falan cart curt konusunda da işlerden kendime kalan zamanda eskisi kadar enerji bulamıyorum ama bakalım; sıkı bir diyete başladım en ufak ekmek, şeker falan yemiyorum, çok limitli bir şekilde karbonhidrat alıyorum sebzelerden, akşamları kondisyon bisikleti sürüyorum... Sanırım benim insanların bahsettiğinin tam aksine iyice kendime dönmem lazımdı, kendimle ruhsal açıdan tamamen baş başa kalmak.

Her şeyi biraz böyle anlayıp rahatladım.

İyiyiz okuyucu...
İyiyiz.

Tıpkı vücudumun dört yanındaki kıpkırmızı yanıklar gibi kalbimdekileri de hissedemiyorum olsaydım keşke, zira sadece aynaya bakınca haberdar olabildiğim bu görünüşte acı yüklü yanıklar sanki artık ben teşneleşmişim gibi acıyla tesir etmiyor, belki de içten içe bir kabule dayanıyor kim bilir. Aslında fiziksel acıyı duymamak çok tehlikeli bi'noktada; hissetmeden de yanlış bir şey var neticede ortada, bilmesen de var bir etkisi...

Belki de bu yanıklar heptendir oradaydı eski dostlardan kalma, ne vakit ki gün yüzüne çıkınca ben, onlar da ayyuka çıktı. Neticede hayat dediğin bir izler bütünü; herkesten izlerle ben vücudum ve daha ötesinde, hissedememenin gücü ve lanetiyle devam ediyorum artık yaşamaya. Uzun zamandır aşık olmadığım, dost edinmediğim için başıboş ve acıklı bir güvenle.

Senin olanı nasıl tanırsın okuyucu? Ya da hadi biz ona seninle olan diyelim; galiba ben artık tanıyamıyorum uzunca zamandır veyahutta zaten benim olan birileri yok.

Garanti edemediğimi biliyorum ya artık hiçbir dostluğu ve ilişkiyi onca olay üzerine, bilmem kim yıllardır bir şeyim diye inkar edemiyorum ya ihanet ihtimalini... Hal böyle olunca sanki herkes dolabıma kilitlenmiş ve bir gün geri vermek haricinde etkileşime geçmeyeceğim emanetler gibi hayatımda.

Ben soğuk biri değilim, sadece bir gün geri vereceğini bildiğin bir şeyi hiç kullanıp ona alışmak fikri kaosumu oluşturuyor. Günümüz insanlarının yargısına çok müsait tabii bu halim, evet evet çoğunuz için her şeyi ve daha da önemlisi herkesi bırakabilir oluşunuz birer güç ve farkında olmasanız bile her aklınıza geldiğinde ilk ve sadece bu silaha davranıyorsunuz; ne tesadüf ki menzilde hep ben varım, kalbimin ortasında bir çiçek gibi açıyor fakat can vererek aslında neyim olmadığınız gerçeği...

Önümde uçsuz deniz, ben bundan altı sene önce de aynı denizin önünde aynı yerde aynı düşünceyle boğuluyordum, en güzide dostlarımın ve sevdiğim kadının benim yahut benimle olmayışını onları haklı kılacak kılıflarla sanki benim bir tür yanılgımmış gibi yutturmaya çalışıyordum kendime. Bugün o aynı denize bakarken dalgaların bana birer piç gibi güldüğünü hissettim, en klasik felsefe öğretileri yalanlandı çünkü; bir nehirde ikinci defa da yıkanırdın, deniz de bıraktığım denizdi, göz yaşım da. Asıl mesele, kaç defa yıkanırsan yıkan bir kere sevgi duyduysan henüz kır olduklarını bilmeden dahi insanlara, temizlik asla kabul etmiyordu seni.

Ben artık her denize uzaktan bakacağım anlaşıldı,

İnsanlar gibi. (Her anlamda)

Artık bilmediğim ama bir zamanlar biliyor olduğumu bildiğim

Bir şeyin acısı yokluyor ceplerimi, biraz daha zorlasa dökülür

Başka birinden duymak istemediğim onca boktan işim

Derken anın içi bölünür, en az benile birlikte 

Penceremin acikadak bir yanı yok artık küçük kız;

Taş atılsa kırılmaz korur da, gördüğüne dökülüyor dışarıda

Olmadığm her şeyinize selam olsun insanlar

Siz de ben de çözülür gideriz bir gün,

Tek fark kaygan bir kader kadar kaçınılmaz, biliyor olurum

Dahil olmadığım sizlerin de yapayalnız olduğunu, birlikte

İşte gün işte gece 

Bir yalnızı ben olsam keşke 

Değilsiniz farkında ve ciddiyetinde

Bana tercih edip seviyor sandığınız her kimde

Daha kere daha benden yalnız olduğunuzu.

Ben durdum ve bir tren indi içimden.

Neyin üstünü neyle örttüğüm değil 

Üşümemek ilgilendiriyor beni

Değişir sandım zamanla bir şeyler ama

En eski yerinden kanıyor hatırladığım...

İnsan unutur mu üstüne az basıyor diye ayağını

Daha kötüsü ayağının insanı yok sayması

Saatte yüz seksenle gidiyorum ta kendime

Boktan bir karartı önümde, gelen kim giden ne

Çek ellerimi üzerimden!

Uğruna öleceğim on kişi sayardım eskiden olsa 

Bir yerden tanımıyorum şimdi hayır

Kim onlar, kimin bu esen yel

Yaz geldi ben üşüyorum, affet yalnızlık 

Ben insanlara alışamıyorum artık

Bundan kelli ne ait olurum ne benimdir birileri

Eş, dost hepsinden geçtim 

Kurşun gibi ağır ve üzerime düşüyor

Ne bir tutam sevgi ne yakınlık

Gitme çanlarım çalıyor artık

Her kimi benim için - benimle görsem

Zannetme korkusu başka, ağır basıyor

Eskisi gibi değilim biliyorum