Ben hep beni mazideki halimle tanıyorum, son zamanlarda olduğum kişi için çekip dövesim geliyor kenara kendimi; büyütme gözünde ha, sen duysan dersin ki "Bunun için mi yani yuh!" lakin tam da onun için okuyucu, çünkü ben kendimi bilmemle meşhurum.

İçim sarsılıyor okuyucu, ipini koparmış bir hiçliğin her şeye bulaşması gibiyim şu sıralar; tutunmam, kalmam imkansız ve de ölümcül silinmeler bırakıyorum dokunduklarımda.

Kim bilir, belki de zamanı değil kedini geri almak istiyor asıl insan.

Kimi konuda kendini temize çekmek elindedir de yapmaya gitmez ya elin, altının boş olduğunu bildiğin şeylere kapılır peşinden sürüklenirsin de bilirsin ya bunu, bile bile ama bile isteye mi tartışılır, zira dönen bir başın isteğinden nasıl söz edilir.

Uzaklaşmadan geri dönmem dileğiyle... 

Dediğim gibi okuyucu, "Bu muydu ulan." diye kahkahalarla gülersin belki saatlerce ama benim için mühim işte. 

Bizim bütün edebi neşriyatlarda giden hep hakir görülür malum, kalmaktır hani marifet olan. Oysa kimse de tutup demez ki nasıl kaldığın da önemli.

Yapamadım işte, aşık olduğum için arkadaş kalamadım, onun iyiliği için bile olsa; biliyorum çünkü içine edecektim her şeyin, ona her baktığımda beni ne kadar da arkadaşça sevdiğini anımsayıp asılan yüzümü saklayamayacaktım. İyi bir oyuncu değilim ben, iyi bir yalancı hiç değilim; belki o öyledir ama ona kızmıyorum bunun için, o da kendi çapında denedi işte, kendine yalan söyleyerek de olsa beni sevdiğine önce inanmayı denedi, şayet becerebilirse sonra belki sever diye.

Hoş, bu deneme de kırıcı bir hal aldı o farkında olmadan, insan gerçekten anlıyormuş çünkü içten olmayan bir "aşkım", "seni seviyorum"u falan, sana aşık olmayıp seninle olan birini öpmek ise bir ölüyü öpmekten fazla farklı olmuyormuş meğer. 

Seviyordu beni sevmesine, fakat bu sevgi evvela herhangi bir insanın herhangi bir diğerine duyabileceği türdendi: onlalığımı sevdi hep, ilgimi, onu bir şeye değişmezliğimi... Hep derim ya arkadaşlık falan filan, demek gerçekten iyi arkadaş olurmuş benden; anca da o kadar işte, dahası değil. Ben ki sadece boşluk dolduran bir okey taşıydım, yalancı okey. 

Onunla kalmam onu iyi hissettirecektiyse de, bir arkadaş yahut benzeri olarak yanında bulunmam onu mutlu ettiği için beni de edecektiyse dahi; biliyorum bir noktada yapamayacaktım, çektiğim acı gözümden olunacaktı hem de onun tarafından, en doğrusuydu gitmek bu yüzden, göz görmese katlanırdı belki gönlüm.

Çok mu hoşuna gidiyor benim bu durum? Hiç de bile sayın okuyucu, Dilek Taşı şarkısını düşün, aynı öyle işte. Ha tabi şunu da görmüş olduk, zamanla sevmek diye bir şey olmuyormuş, aşkta denemek de kötüymüş. Yine de hiç olmamasından iyi, çünkü o defa bir "olur muydu?" kemirirdi içimi, artık kemirmiyor.

Şarkıdaki gibi "Yalandan da olsa..."ydı bizim yaşadıklarımız, güzeldi diyemiyorum çünkü sahteydi, nasıl ki üzerinde deniz resmi olan bir duvar kağıdı ne kadar güzel hissettirebilirse insana işte, asıl en çok da bu kadar sevdiğim için yaşayamazdım bu tek taraflı aşkı, içi boşken her şey ve galiba... Galiba gerekiyor her şeyin bir anlamı olması, hep düşündüğüm gibi yani. 

Gittim ama... Belki kendimi sevdirebilirim demiştim gitmeden önce ne bileyim, belki dedim kırarım inadını, insanlara da kendime de ısındırırım, o kimseye bir şey hissetmemiş bir nevi robot kalbi ben canlandırırım sandım, yapamadım. Bu ihtimal hep cebimdeydi ama sonlarda olmasını umardım, bu kadar erken olması beni de şaşırttı; galiba insan farkında bile olsa batıyor sevilmediği ve bir yaraya dönüşüyor zamanla.

Gittim ama belki unuturum, belki eski bene dönerim, keşke...

Kızsa da buna insanlar, bilhassa dostlar

Siz gitmek dediniz bense uyanmak

En güzel rüyadan uyandım işte

Ta kendime, yine en yalnız, karanlık, kötü ve çirkin halime.

Daha mutsuz olacağımızdan zerre emin olmasam kalırdım, fakat olacağız. 

Gidebildiğin kadar uzağa git Alptuğ, bir şey değişsin diye değil bu defa.

Git, belki büyürsün, belki aynı kalır her şey.

Biliyor musun zaten aynı kalsın.

Kısa bir şiir: Uzun zaman önce, iyi ki vardın. 

Çok aşağısından bakıyorum hayata, öyle ki bazen göremiyorum onu; kendimi de göremiyorum, epey oluyor yani. Ben daha ince biriydim okuyucu bakma, hoş, sen yine herkesten daha iyi bilirsin beni ya, ona rağmen yani düşün.

Benim gibi kibriti yanlış ucundan yakmaya çalışanlar, mantığı tersine kuranlar fire vermek sanar incelmeyi. Böyle gördük biz n'apalım, bizim için en güzide incelik hakkından yahut arzundan feragat etmek oldu hep. Düzden bakınca kaçmak oluyormuş tabii bu, e olur yani neden olmasın, afedersin sanki bir halt ediyoruz sanarken ölmekte olduğumuzu bilemezdik ki. 

Keşke işte kamikaze pilotu görmeseydim kendimi hayatın büyük yarısında, tamam bu benim suçum da sayılmaz esasen ama işte... Kızabileceğim insanlar neredeler, kızsam ne çare.

Anlaşılması zor, anlayın diye anlattığımdan da değil de işte... Demem o ki insanın körelmesi lazım geliyor bazen, her insanın değil, mental olarak gerisi ilerisinden çok olanın. Bir dinlenme biçimi olarak kaybolmak okuyucu, hem bakarsın tek yol o, hem bilirsin hiçbir işe yaramadığı gibi aleyhine de işleyecek. Benim kayboluşum ne zaman başladı bilmiyorum ama umarım çok geç değilimdir her şey için. 

Sen şimdi bana diyeceksin ki kim doğru o zaman, kimse olamaz. Yahu ben değilim bir kere ben, herkes doğru olmuş ya da herkes olabileceği en yanlış olmuş ne fark eder ki.

Bugün 7 Ağustos 2023 ve saat sabahın dördü, işte ben bu şimdiyi bir mıh gibi taşıyacağım kalbimde. Biliyorum kasıt değil hata belki yaptığım, cahillik, densizlik, düşünememişlik yahut her neyse, hem ne önemi var ki... Bir şeyin hata olması sonucunu yumuşatsa keşke ama hayatın hiçbir yerinde bu yok, çünkü artık bir şeyler gitti oradan, düştü yerinden, ben düştüm okuyucu ben, kendimi düşürdüm.

Doğru olmayan biri, doğru biri olmadığı kadar herhangi kimse için, artık doğrusu da olmayan biridir benim nezdimde; gerçi ilk kez sebep öznesi benim kayboluşumun, gönül isterdi ki yeterince uzak olabilsem bilmeyecek kadar her şey ve herkesten, başta kendimi dahil, düşünüyorum daha iyi kılar mıydı gitmek değilse bile hiç olmamış olmak ve unutturmak için ne kadar zaman gerekirdi kime kendimi...

Ha ben biliyorum ki bir daha aynı şeyin zerresini dahi yapmayacağım fakat bu durum bile beni olsa olsa sonradan düzelmiş bir doğru yapar, zaten akıl da başa ne zaman önceden gelmiş.

Ve keşke bir öz ceza biçimi olarak meşru olsaydı

Ansızın bir yere yığılıp kalmak, sonsuza dek.

O nehir akmasaydı

Ben yine de elimi uzatırdım

Tutar kolundan düşürürdüm hayatı

En azından göz seviyeme ve biliyor musun

Yine denerdim, adına iyi denebilecek her şeyi

Öyle beklentisel falan değil bu, hiç olmadı

Yine de isterdim bazı şeyleri bedelleri dahil

Biriksin isterdim ben dolu her bir fiil 

Hani bambaşka biri de olabilirdim ya ben,

Bir iki basit seçim çekti beni bir yana gitmekten

Birini katil değil kılan da yalnızca tek seçimidir

Biliyorum potansiyelim vardı yitip gitmeye

Bir şeylere evet veya hayır demek kadar

Basit şeylere borçluyum hayatımı ne garip

O nehir akmasaydı ben yine altında yıkanırdım

Kendimi biliyorum ya, olduğum ve denediğimi

Sevgi diye bir şey olmasaydı ben yine severdim

Kendimi biliyorum ya, onu biliyorum ya... 

Sevmek güzel şeymiş be okuyucu, bakma bana hep öyleydi aslında da yanlış ellere verdiğinde sana doğrultulmuş bir silaha dönüyor; bazen de doğru kişiye veriyorsun, olmuyor önce, seneler sonra bir bakıyorsun olmuş. Hayat işte, çok da sorgulamamak lazım belki. 😊

İşin komik yanı, bütün bu modern dünya laf salataları arasında bocalayınca insan, alışmamış kafada durmayan şapka gibi idrak edemiyor bazı şeyleri. Eskiden basitti, çıkma teklif ederdin ve evet ya da hayır cevaplarını alırdın, hiç cevap almasan da hayır olurdu ve her şeyi bilirdin. 

Ama şimdi benim gibi adamların, biraz bu işlere yabancı, biraz yabani, biraz da tüm çevresiyle zaten sıcacık olan adamların bir şeyleri anlaması temelli güç.

Karşındaki onca sinyal atıyor sana karşı boş olmadığına, sense "Kesin kafamda kuruyorumdur, boşuna umutlanmayayım." diyorsun geçmiş de olduğu için işin içinde, arkadaşça bakıyordur diyorsun, olmaz kesin ve üzülmeyeyim diye kendine aklınca set çekiyorsun ama gönlün o kadar karışıyor ki, sonunda bir bakmışsın dünyalar güzeli kız sana, ettiğiniz şeyin flört olduğunu açıklamaya başlamış.

Ben buraya pek fazla iyi şey yazmadım biliyorum, fırsat olmadı ne yapayım; beklemek değiyormuş oysa gördünüz mü? Yeterince iyi olan şeyler beklenmeli. Bir sene her gün aynı saatte aynı yerde beklediğim, ardından çok uzun süre haber bile alamadığım kadın şimdi yanımda, kim bilebilirdi ki... Ne o, ne ben, ne yollar, ne günler... Bir araya gelmemiz gereken bir yer varmış ve geldik.

İyi ki o kış günü bahçe kapısından dışarı çıkmış, omzuma dokunmuş; ilk kıvılcımın o günden yandığını ben bile yeni yeni anlıyorum, iyi ki her gün oraya oturup gözlemişim yolunu, öyle olmasaydı bugün yine karşılaşıcaksak bile bilemezdik ikimiz de onu bu kadar sevdiğimi. Ondan öncesinde hayatımda iz bırakan kadınlara da teşekkür ederim, onlar bana bu kadar kötü davranmasa ben bugün onun değerini bu kadar bilemez ve en fazla vasat bir adam kadar sevebilirdim... Üstelik kendisi için de geçerli bu, o zaman birlikte olsaydık bu kadar sevdiğimi bilemezdi, herkes gibi, sıradan çinko karbon pil gibi sanırdı beni ve ona olan aşkımın mahiyetini.

Onunla tanışana kadarki ve o gittikten tekrar karşılaşana kadarki zaman, zamanın kendi içinden bakarken son derece kötü ve yalnız gelirken, şimdiyse adeta iyi ki öyleymiş diyorum çünkü hepsi bugün içinmiş, artık biliyorum. İyi ki bekledim. Bekledim iyi ki. İyi ki.

Herkes beklenmez okuyucu,

Ama bazen gafletten değil de gerçekten tanıdığın için beklersin birini,

Öylesi bir gün geliyor işte.