Eskiden x bir konuda yanlış bir işleyiş görüp bunu kimi insanlara belirttiğimde: "E herkes yapıyor", "Sistem böyle, sen mi düzelteceksin", "Öyle olmuyor o işler" falan gibi üstten bir tavırla bir sürü cevap alırdım, sonra büyüdükçe baktılar ki hararetli tartışmaya, çomak sokmaya meyilliyim, cevapların yerini sessizlik aldı.

Ama sessiz olmaları öyle düşündükleri gerçeğini değiştirmiyor, dün bu konuyu iş hayatında torpil üzerinden konuşuyorduk belki, bugün ise deprem; çünkü bizi bu mantığa hapsettiler, zira "böyle gelmiş böyle gider" düsturu insanımıza tatlı geliyor. Odacılık diye bir kavram vardı mesela ya, ben de yeşilçamdan biliyorum, insanlar devlet dairelerinde çalışan memleketlilerine işlerini hallettiriyordu ve bu normal görülüyordu zira başka bir alternatif gösterilmiyordu. Biz aslında düzen denen bu şeye razı gelip kabul ettiğimiz günden bittik.

Asıl sorun ne biliyor musunuz? İçten içe aksi olmasını biz de istemedik, bu düzen dokuz yanıyla bize zararlı ise de bir yanı işimize yaradı ve bencildik çünkü hepimiz minnacık bile olsa. 

Sana bana bile gelmiştir o kadar söyleyeyim, biz belki onlar gibi ucuza ev yaptırma peşinde koşmamışızdır da mesela bir tanıdıkla konuşup sıramızı öne aldırmışızdır bir şeyde; o da kötü niyetli olduğumuzdan değil ha, biz başkalarının arkada kalacağına değil kendi önde olacağımıza çok odaklanmışızdır sadece, başkasının mağdur olacağı hatta başka birilerinin de var olduğu fikrini ihmal ettiğimizden, o an onu düşünmeyecek kadar kendi derdimize düştüğümüzden.

Bir sürü yanlış şey var ve hepsi ortada duruyor; siyasette, ticarette, inşaatta, hatta bireysel olarak hepimizin hayatında...

Kim en son ne zaman herhangi bir yaptığına karşılık mahçup oldu da başını öne eğdi örnek verir misiniz bana? Hayatınızdan yahut yetkililerden kim?

Hakikaten bunu duymaya ihtiyacım var çünkü hepimiz dediğim dedik bir hal aldık farkında mısınız? Yahu en basitinden ufacık bir tartışma olsa şurada bile;  asla taviz vermeyiz, o kaybeder, kendi bilir, meyve veren ağaç taşlanır, engelleriz geçer... Haydaa! Yahu bi'oturup konuşsaydık, birbirimizi yiyecek gibi davranman bunu yapabiliriz bence. Karşımızdaki de muhtemelen bizim gibi alelade bir insan çoğu zaman, bunu görmemiz lazım. Ama yok, bir sorun varsa hemen çekip gidiyoruz, uğraşamayız, bizden değerli değil, aferin bize.

Ben mesela bu konuda bir başlangıç yapayım isterim, belki vesile olurum kendimize dönmeye:

Bir tartışma çıktığında iğne gibi gider en acıtıcı lafı söylerim bazen sırf can yakmak için, bu benim en büyük kusurlarımdan biridir ve bunun gibi kusurlarımın  farkında olduğum gibi, düzeltmek için çaba da harcayacağıma söz veriyorum şuanda. Ee, kendinden utanma sırası kimde?

Artık iğneyi de çuvaldızı da kendimize batırmanın vakti geldi. Tüm bu olanlardan hepimiz sorumluyuz; belki çanak tuttuk, değilse sessiz kaldık, bir şeye sesimiz çıktı ise bile başka şeye müsamaha gösterdik, aynı şeyi biz yapınca keyiflendik... Hepimiz bir halt yedik afedersiniz. Böyle diyorum çünkü düşünsenize, birileri olmasaydı kim tek başına kötülük yapabilir veya bunu ne kadar sürdürebilir ki, bariz bir şekilde en ama en iyi tabirle bazılarımızın aklını çeldiler belki, ağzına bir parmak bal çaldılar. Güce hep taptık biz saçma bir şekilde, birilerinin arkasında öz bilinçsiz koca güruhlar olmayı marifet belledik, yok ideoloji yok bilmem ne uğruna el pençe divan durmayı her daim bayılarak yaptık, kendi halimize bakmaksızın. Ne yazık ki toplumun geneli olarak hep buna çok müsaittik, hata bizimdi, her şey vatandaşın başına geldi diye vatandaşın hiç mi suçu yok, keşke olmasaydı.

Deprem olunca battaniye fiyatlarını iki katına çıkaran dış mihrak değil senin kurnaz esnafın, üç kuruşa susan kişi senin yapı denetmenin, senin o sade vatandaşın ambulansın arkasına dayanan, milletin yıkılmış evine girip hırsızlık eden başkası değil... Şairin dediği gibi: "Demeye de dilim varmıyor ama kabahatin çoğu senin canım kardeşim." Ah... Canım ülkem; şark kurnazı, zengin ama kendine cimri ülkem.

Şapkayı önüne al Türkiye, seni bu hale bir şekilde sen getirdin, öyle ya da böyle.