Öyle çok özlemini çekiyorum ki bazı şeylerin, artık iyiden iyiye eziliyorum altında, eziliyorum da görmüyorsunuz.

Birisi falan değil, kavramları özlüyorum. Hatalar yapasım geliyor yine, sonunu bildiğim ama yine de kızmanın da ayıp kaçacağı hatalar. O kadar yalnız hissediyorum ki bazen, sırf o boşluk diner gibi olsun diye razı olasım geliyor affetmeye bazılarını. Bunun adı avuntu işte, çaresizliğin batan iğnesi. 

Biliyorum ama tadı olmayacak eskisi gibi; konuşacak biri olsalar da tekrar, artık onlarla neden bu kadar arsız oldukları dışında bir şey konuşabileceğimi sanmıyorum.

Gördüler çünkü, kendi yaptıklarını, kendileri yapmadan önce başkası yaparken de gördüler ve yanımda gibiydiler ama elleri bile titremedi. Şimdi neyi baştan alayım.

Geçip gittim, hiçtim; insanlar ise böyle düşündüğüm için bana kızmakla meşguldü, düşündürenler hep kayıtsız, neşe dolu... Yansındı yangın yansın, lakin ben de içinde can vermeliydim madem, böyle daha mı iyi oldu gerçekten?

Çareli değilim okuyucu, hani başka açıdan bakmaya çalışıyorum mevzuya anlarsın ya; o kadar sıkılmış, bitmişim ki zira... Bir yük arıyorum atmaya. Kendime suç bulmaya çalışıyorum, elimin altındayım sonuçta ceza vermek ve bu olanları birer bedel görmek için; özür dilerim, mantıkla izahı yok ama, bir tür tersine mühendislik gibi, değsin diye başıma gelenler, bazen kötü biri oluyorum farkındayım.

Sen de ötekileştir şimdi beni, en azından bunu haklı bir kaygı ile yaparsın, sana kızmam. Ayrıca da kızsam ne olur, bugüne kadar kime kızmam neyi değiştirdi, zaten bu yüzden aksiyim ya bu denli... Sen veya herhangi başkası okuyucu, önce bir durabilseydi zaten, uzaktan da olsa bakabilseydi azıcık iyimserce...

Çarem yok okuyucu, yalnızım, eski tadı yok hiçbir şeyin; yalnız olmasam korkuluyum, sebebi haklı çıkan en kötü düşüncelerim. Ne yapalım beni söyle, bir şey söyle ama artık. Mesaj at, bir şey yap, orada olduğunu ve bu yazdıklarımı önemsediğini artık bilmem lazım okuyucu, hayat memat meselesi. Yetmiyor çünkü hiçbir şey, bari sen hayatıma değen farklı bir şey ol.

Faillerinin unuttuğu kimse. 

Uzun süren şeyleri özlediğimi fark ettim biliyor musun okuyucu? Bunu öyle alelade anlatamam sanırım, yani birliktelikler gibi, süreç denebilecek şeyleri kastediyorum. Bilmiyorum bir şeye süreç demek onu sonlu hale mi getirir. Şayet getiriyorsa ben yokum çünkü; hoş, diğer türlü de var sayılmam ya.

Eksik be okuyucu, ben binlerce farklı yazıyla aynı şeyi anlatmaya çalışırken sen de biliyorsun aslında bunu. Eksik. 

İstediğim şeyler oluyor, başarılıyım nispeten falan filan, bir sürü iyi madde sayabilirim buna benzer ama ulan eksik işte. Bir şeyin boşluğunu kendi cinsinden bir şey doldurur ancak, benimse başka her şeyim var. 

Ne eksik dediğini duyar gibiyim. En geniş anlamıyla sıcaklık diyebilirim, eminlik belki insanlardan, aidiyet belki, dostluk kesinlikle... Dostluk derken, dostum var, benim hep dostum olmuştur da; sadece, olanlar var da gidenlerin götürdüklerini değil sadece kendi yerlerini doldurabilirler. Beni anlıyor musun?

Bundan bahsediyorum işte mesela, senin bile beni anlayacağına ihtimal veremeyip sürekli içten içe bir korkuyla seni bile tenkit edecek hale geldim ya... Sanırım artık biliyorsun. 

Ben iyi biriyim di'mi okuyucu? En azından bir günde, zevk için ve öylesine kötü şeyler yapmadım hiç. 

En tepede bile bir şeylerin altında kaldığını hissetmek ne acı bazen.

Disoryantasyon diye bir kavram var mesela, şöyle ki diyelim sen bir pilotsun, başta denge merkezin olmak üzere tüm vücudun seni yanıltıyor, çok yukarıda olduğunu hissediyorsun mesela, önündeki onca ekran her şeyin normal olduğunu gösterse bile. Kendini belli etmeyen sinsi bir vertigo da denebilir...

O his o kadar bütün vücudunda, o kadar gerçek ki başka hiçbir şeye inanamadan aşağı kırıyorsun uçağın burnunu, düz gittiğini sanarak, yere çakılana dek. 

Hadi söyle kendine çok geç olmadan, hissettiğim bu aşırı gerçekçi ve rahatsız edici şey gerçek değil de, ikna et hadi! O kadar kolay değil bu, düşüyorken düşmediğine inanmak gibi. Kaldı ki pilotlar çok deneyimli iken bile bunun eğitimini alıp antrenmanını yapıyorlar.

Sen peki sade vatandaş? Gün gelip tüm vücudunda acısını hissederken nasıl hala inanasın birilerinin seninle olduklarına, seni sevdiklerine, dostun olduklarına? Daha da önemlisi, dedikleri gerçekse bile senin hissedemediğin gerçeğin ne önemi var, yere çakılmanda ise herkesin payı var.

Gel de bin şimdi o uçağa, aşık ol, dost ol, değer ver... Benim için bunlar imkansıza yakın, çünkü o uçak benim, daha kalkmadan düşmek üzere olan ama kimsenin görmediği. İnanamamak en son benim suçum, yine de özür dilerim. 

Karanlık işte, o kadar. 

Bir izaha muhtaç bile değil uzun zamandır. 

Sence o kadar önemli mi gerçekten? Değil.

Olsa bilecek kadar yaşlıyım, emin olabilirsin. 

Gelir bana beyazı anlatırsın, gri bile imkansızken

Biliyorum biri beni çekmeden gelmeyeceğim

Ama sen bilmiyorsun, sinirle elini koparabilirim.

Bu ısrar benim için değil biliyorum, unutmaya;

Yerine oturmayan taşları görmemek derdiniz. 

Engelim başınızı çevirmenize, boynu kırık ben

Karanlık işte, o kadar. Bir Alptuğ söndü. 

Zamanın koynuna da yatsam, 

Birden sizden biri de olsam

Yarın sabah birine aşık bile olsam. 

Son çıkış geçti artık, değişmeyecek bir şey.

Karanlık işte, varlığımla yokluğumun farkı

Bilmiyorsun sanıyorsun ama biliyorsun 

Çünkü yokum zaten, ne zaman oldum ki?

Benim bireyselliğim sana bi'şey hissettirmiyorsa

Bir benden söz etmemiz mümkün değildir.

Karanlık işte, ne heves ne tutkum kaldı 

Keşke gidebilseydim, madden ve manen 

Mesele insanlar değil, ilk bunu kabul ettim

bir anda olmasam, çok az kişinin hayatı değişir,

Bundan başladım yaşamaya, en sonundan

Gitmek dediğim çok daha fazlası, biliyorsun

Kendimi unutmak, alternatif bir ben olsaydı

Bu kuru kırgınlıkla çöküp bir yere, yitseydim

Kimse hakkımı aramadı, hesap sormadı

Ben bilmiyor muyum, tepki koyabilirdiniz

Ama yalan, bendim çünkü öteki, benimle bile

Karanlık işte, gidebilsek keşke, hiçliğimle ben öte

Bir Alptuğ söndü, zaten ısınmıyordu. 

Bulamam artık seni.

Sen beni bulsan da, kaçmamış bir fırsat gibi diksen de gözlerini tam karşımda, göremem.

Şarkımızı kaybettim artık ruh eşim, ne seni bulabilirim ne kendimi.

Kimseyle konuşmak bile gelmiyor artık içimden, adeta adetten diye yapıyorum çoğu şeyi, tadı yok. İstemeden oldu bu, istemesem de anlamsız geliyor her şey, elimde değil böyle hissetmek. Vücudum bile çok ciddi şekilde bırakıyor beni, bunun müsebbibi en çok ben olsam bile görüyorum onun da bana benzediğini.

Burda sana yazdığım onca mektubun her biri, en umutsuzları bile bir yerlerde varlığına dair öyle inanç taşıyordu ki, buysa doğrusu sadece sana konuşabilecek kadar yalnız hissettiğimden ötürü yazılıyor bu defa. Bunun suçlusu sen değilsin, ben içten içe eriyip bitmişim meğer, dışımda tedbiren sana kadar sakındığım gülücükler de olsa.

Esasen en kötüsünü şimdi söyleyip rahatlamak istiyorum: Belli ki herhangi bir şey gibi, senin gelmenin de bir önemi yok artık, en kötüsü oldu çünkü: Kabullendim ve alıştım. Batan bir şey değil bir süredir bu yalnız, bitkin, aşağı doğru ilerleyen hayat benim için. Sadece öyle işte, olmasa daha iyiydi ama öyle.

Senin için kurduğum onca düş, birbirimize her manada sarıla sarıla, tazelene tazelene, hüzünleri geçe geçe yaşayacağımız şeyler vardı, hepsi için her şeyim hazırdı. Ama ben değilim artık, kafamı bile kaldıramadığımı fark ettim. 

Hayatın değil belki ama ona benzer pek çok şeyin sonuna geldim. Utanıyorum bunun için senden, yeterince dayanamadım... Ama bunun böyle olacağını daha ilk günden biliyorduk değil mi aslında, sadece denemek ile beklemek çok tutkuluydu, içten içe vakit geçiyordu. 

Her kimsen, neredeysen, sana rastladığımda muhtemelen bunu asla dile getirmeyecek bir duruma gelecek olsam da şimdi peşin peşin: Seviyorum seni.