Birinin size olan sadakatini ve sevgisini en iyi o giderken öğrenirsiniz ne yazık ki. Eğer giderken tereddüt ediyorsa bir tutam bile, sizi dinlemeye, biraz olsun daha fazla kalmaya şu kadarcık çaba harcıyorsa sizi seviyordur ve gidișinde siz suçlusunuzdur amenna ama bazıları da bariz bir biçimde sizi hep gitmekle, yokluğu ile tehdit eder; hiç acımam işte şöyle böyle vay ben şöyle değerliyim falan tarzı bir şey duyuyorsanız direkt kaçın zaten. Sevgi sadece diğerkamlıkla olur zira, emektir gerçekten, çabadır, iyi anlamda çırpınmaktır.

Çırpınmak şudur: O size bir şekilde kötü davranır mesela, siz sürekli kafanızda "Ya o aslında öyle biri değil de şöyle şöyle olduğu için bana da öyle yaptı." falan diye kendinizi avutmaya çabalarsınız. Bu yaptığı için üzülürsünüz ama üzülmenizi saçma bulup kendinizi suçlarsınız, çünkü sevmek iğneyi kendine batırarak olur da ondan. Halbuki siz de neler yaşadınız ama incinmesin diye ona yansıtmadınız... 

Biri size bazen o kadar değer vermediğini hissettirir ki siz de haliyle hayatında başka biri olduğu fikrine kapılırsınız; oysa hemen gardını kaldırır, beni nasıl bununla suçlarsın da falan da filan... Halbuki siz haksız bile olsanız yine de bir kere olsun "Ben ne yaptım ki bu böyle hissediyor?" demeleri gerekmez mi? Zaten diyecek olsalar gitmezlerdi.

Bir mesaj atarsınız, bir saat geçer iki saat geçer ama çevrimiçi olmasına rağmen cevap bile vermez, sürekli aksi davranır, siz uzunca özene bezene bir şeyler derken o tek tük cevaplarla geçiștirir, araya ayıp olmasın diye birkaç sevgi sözcüğü... Sonra sevgiyi sorguladığınızda suçlu siz olursunuz ne hikmetse.

Dilimizde "bahane" diye çok güzel bir kelime vardır bilirsiniz, işte bu da o kişinin gitmesi için yeterli bir bahanedir ama asla şunu sormaz dönüp de: "Ne kadar onunlaydım ki şimdi nereye gidiyorum?"

A benim güzel okuyucularım siz söyleyin, haksız mıyım? Çok mu şey bekliyorum insanlardan yine, e beklediğimin aynısı hatta fazlasını kendim onlara sunuyorum öyle olunca neden kimse itiraz etmiyor peki? Sürekli ilgileniyorum, hal hatır soruyorum, sayfalarca mektup yazıyorum.

Bir gün biri diyor ki ben iyi değilim senle alakası yok, gidiyor. 

Aradan zaman geçiyor bir bakmışsın aa geri gelmiş, gelmek denirse tabi; terslemenin, soğukluğun bini bir lira

Sonra bir de bakıyorsun aa, onun seni sevmediğini ima ettiğin için gitmeye kalkıyor, e sevmediği için söylemiş olamaz mısın?

Velhasıl, gitmek bazılarının huyudur, illa bir yolunu bulur gider, tutamazsın, senin tutamamanla alakası bile yoktur gidișinin çoğu zaman. 

Bize de kalmak türküsünü söylemek düşer ezberden. Hiç kalan olmamış kalmayı ne bilsin, tabii Alptuğ suçlu olur yine. Eyvallah.

Kaybı yalnız kendi umrunda olan bir savaşsın

Adlı bir yanılgısın gece köründe

Değil bir ucu duvarın, tam altındasın

Unutulmuş ateşin, kendini acıtan yangınısın

Bir anlık dalgınlıksın değil dahası.

Sona dahi değil, hep ama hep arda kalacaksın

Ne olacaksın kim için, nasılı ne kadarı

Ağırlaștı biliyorsun kalbinin kantarı

Aynadaki senden daha mı canlı

Saydın mı kaç insan oldu

Bir daha yașanmayalı

Bekleme dünü kır nikahı

Düştü çatladı göğüste duran

Akan aktı, kirlendi kalan

Bilsen de; kalsan da bir ölsen de

Yine de dindiredur acıyana zamanı

Birileri için iyi ki varsın. 

Her şeyim var da ben yokum sanki; etrafımda dostlar, yemek desen yemek, para desen para, ne dersen... Ama yine de gözüm uzakta bir adada sanki, Kardak kayalıkları gibi fiziki olarak anlamsız bir ada. Sanki ışığım o adaya bakarak sönüyor... Ben bir şeylerim fazla olsun istemedim ki hiç, kendim daha fazlası olmak istedim, bunu ne derece anlayabiliyorsunuz? Hani on kişi el üstünde tutsa seni, on birinci de sevse ama gözünün içine bakmasa... Sanıldığı kadar ucuz, küçük bir fark mı bu; veya bu farkın peşine düşmek doyumsuzluk mu, bu farkın iç acıtması hastalık mı?

Üzüntü hep küçük sebeplerden büyür, asla kocaman olarak gelip konmaz esasen, tabiatı bu değildir. Üzülmenin en fenası alışmakla kaimdir aslında, bakınız ölüm mesela; alışmak hep küçük adımlarla olur, yavaş olur, en önemlisi kalıcıdır. Bazı acılar bu yüzden dinmeyecek gibi gelir işte, kendisi değilse bile kökü kalıcıdır da ondan.

Zaten hep olmayan batmaz mı daha çok, bütün varların arasına sıkışan bir yok veyahut öyle hissetmek; birilerinin nazarında var olduğunu hissetmek ama eskisi kadar olmaması... Belki de bazı şeyleri illa iliklerine kadar hissetmeye gerek duymak, kim kimi nasıl suçlar bununla?

Herkes kırıklara bakar kimse çatlakları önemsemez, halbuki bütün olmak da acıdır bazen; zira o artık aynı olmadığına takılır, senin umurunda olan yalnızca bütünlüğüyken. Aileleri yıkan da budur, her gün aynı sofraya oturmak umursanacak şey değildir, sofrada geçen muhabbet dindiğinde masa da çatlamış demektir. En önemlisi: Bugünün çatlağı yarının olduğu kadar dünün de kırığıdır, insanlar görmez.

İnsanlar neyi görür ki bunu görsünler; kim birini az sevdiğini kasıtlı değilse kendi başına fark edebilir ki? Oysa sevilmek öyle değildir, milim milim çakı gibi girer içine sevgisizlik, girdiği yetmez, döner, dikiş tutmaz.

Çoğu dost bir gerçeği anlamaz, her ağacı en sağlam kendi reçinesi tutar; başka dostların açtığı yarayı daha çok severek yamamaya çalışırlar ama olmaz, sonra da eksik görürler kendilerini, belki yeterince sevilmediklerini bile düşünüp, belki pes edip giderler... Nereden bilecekler, o gözlerimdeki yalnız ada benim, sönmeksizin tütecek nazarımda dost hasretim.

Şimdi anladınız mı, neden ve nasıl yanı başımda bile uzaktan baktığımı size?

Susulmuș bir ihtimal belki adın

Başka bir gerçeğim olabilir miydi sorusu balık gibi çırpınıyor beynimde. Sen olsan farklı olurdu belki, bu kadar inanmıyor olmazdım dostluğumu istediğini söyleyenlere, kadınlara yahut. Hiç tekmelenmemiș, hiç üşümemiș, hiç yalnız kalmamış birinin budalaca yaşam sevgisi dolu olurdum; saçlarım dökülmezdi belki, kendime ihtiyar demezdim, kapkara bir odada tüm günleri öldürmezdim. Sen olsan müesseseden der geçerdim kimi dev acıları, hiç bakmazdım arkama, eski olmazdım.

Klozete atılan japon balığı ölülerini daha iyi anlıyorum şimdi. Aslında bakarsanız her şeyi hep anladım, hatta bir yerden sonra o kadar anladım ki kendimden bile saklayamadım. Bazı değerli vazoların tuzla buz olma vakti bugün, kendime bazı gerçekleri birer bıçak gibi vura kıra, gerekirse döve söve itiraf etmeliyim. Ayağa kalkmak için düştüğümü kabul etmeye mecburum zira.

En yakınlarım dediğim insanların yakını olmadığımı

Yazılarımın da șiirlerimin de kaile alıp okumadığını

Aslında başarılı falan olmadığımı, insanların başarı nitelendirdiği özelliklerime yalnızlıktan bir şeylere derinlemesine yönelip durmam sayesinde sahip olduğumu

Aslında yapayalnız olduğumu, bir elin parmağını geçecek kadar insanım olmadığını

Pek kimsenin çok da umrunda olmadığımı, işleri düştüğü için geldiklerini

Sesimin kötü olduğunu, șiir okumalarını sadece zihnimdeki şeylerden kaçmak için yaptığımı

Çoğu insanın ruhi yahut fiziki benimleliğinin insani vicdanlarını rahatlatacak düzeyden öteye gitmediğini... 

Bu liste bitmez, bitiresim de yok esasen. Tek sormak istediğim şu: Sizler ve diğer tüm insanlar, hepiniz kafanızda iyi kötü şöyle böyle türlü türlü şekillerde kodladınız beni muhakkak, bu sorumsa kötü kodlayanlara: Neden diye sordunuz mu hiç? Bu çocuğun şu huyu kötü, messla bu çocuk çok arabesk dinliyor, bu çocuk çok yabani ama neden? Sormadınız. Benim nedenlerim sizi hiç ilgilendirmedi, kimseninkiler ilgilendirmedi aslında; kuruydu çünkü tuzunuz, bir an bile yalnız kalmadınız siz, yalnızlığın ne olduğu hakkında okuduğunuz boktan kitaplar ve dinlediğiniz saçma şarkılarda geçen aforizmalar dışında zerre fikriniz dahi olmadı hiç. Siz hiç öteki olmadınız, farklı değerleri olup kendi de farklı ilan edilen... Ulan siz size kötülük yapılmadıkça gerisine bakıyorsunuz, iyilik de yapılmamış olmaması yaralamıyor sizi.

Neymiş, ben fazla hassasmıșım, çoğunluk olduğunuz için kendinizi standart bellemenizin kurbanı olamam artık. Ben fazla hassas değilim ama hepiniz ucubesiniz özür dilerim. Sizin o asla sormadığınız neden sorusu var ya... Ulan benim "neden" ormanlarım var be, her gün birkaç hektarı dallarında cesetlerle birlikte yanıp yanıp gidiyor var mı haberiniz?

Neden diyorum neden, ben diyorum ağzımda kuş tutuyorum, ben o kadar çok şey yapıyorum ki, o kadar çok şey deniyorum ki... İnsanlardan uzaklaşıyorum olmuyor, yaklaşıyorum olmuyor, hareketli cıvıl cıvıl oluyorum olmuyor, ölüm gibi soğuk duruyorum yine olmuyor; ilgiye de boğsam yerin dibine de soksam hiçbir şey yapmayıp öylece de dursam... Neden abi? Beni neden yalnız bıraktınız?

Kabul kötüydüm, düşkündüm kabul; deneyebilirdiniz ama, elinizi taşın altına koyabilirdiniz. Ben mi inar ettim? Ben mi attım kendimi çöpe? Pimi ben mi çektim? Tüm günü hayata dair bir bakış açısı olduğuyla övünmekle geçip ancak kolay yolu seçen insanlık... Seni nasıl affedeyim? Yanlışım yoktu ama olsa bile kızıp kapıyı kapatmadan on saniye gözlerime bakacak yüreğiniz olsa, başımın öne eğik olduğunu görürdünüz.

Neyse, unutun gitsin

Zaten unutacaksınız

Zaten unutuk haldeyim

Zaten hiç olmadım.

İçimde sönen ihtimaller var, boynumu kesen emniyet kemeri gibi bir şey belki de yalnız olmak; alamadığım bir risk gibi beklemek, gariptir ki zaman hala geçmekteyken. Yaşlı kabul et beni, huysuz, bitkin, bilhassa yaralı. Elleme ama gitme anlıyor musun?