Şimdi isim vermeyeyim,birilerine göre agresifmişim.Ya allah aşkına abisi,nereden edindin ki bu yargıyı.Ayrıca sana bu şekilde hitap ediyorum çünkü burası benim mekanım;şayet ki ben senin yetkili olduğun müessesede bulunsaydım yine sana''sayın''diyerek ifade ederdim,lütfen bunu bir ciddiyetsizlik unsuru olarak algılama;ayrıca unutmayınız,sizin muhattabınız yalnız benim!Kabul ediyorum çabuk parlarım,gözüm çabuk kararır;ama neyimi gördün ki,nedir benim günahım?
Hem sen de az çok bilirsin beni,var mı o kadar senedir en ufak vukuatım.Bakma sen bana,ben öyle saf ayağına yatmaya bayılırım belki,lakin sana da''Evet efendim,sepet efendim''ayakları çekecek bir adam da değilimdir.

Beni bilirsin tabi,ama sen de herkes kadar.Kızgınım işte tamam mı,birilerine ya da birşeylere kızgınım!Ya da yorgunum,ne yaptığımı bilemeyecek kadar bulandı belkide zihnim.Şimdi senden tek bir isteğim var,ki kim olursan ol bunu sadece bir insan olduğun için istiyorum senden-padişahın kızı değilsin sonuçta☺-
Ben serseri değilimdir,öyle basit öfke nöbetleri ve yanlış anlaşılmalar üzerinden giderek kendim için yanlış bir karar alacak kadar iradesiz de değilimdir.Tanımıyorsun sen beni,belki de en umurumda olmadığını sandığın o tek bir saniyede benim kafamdan geçen onlarca meseleye akıl dahi erdiremiyorsun.

Beni kendime bırak be bilader;biliyorum sen de görevini yapıyorsun,ama görevinin dışına çıkmamalısın.Evet agresifim tamam mı;kendi canımı,notlarımı,ailevi sıkıntıları,maddi hususları ve gönlümde yer edinen insanları düşünürken geri kalan olaylara farketmeden de olsa agresif yaklaşıyorum.

Bil ki kimseye bir yanlışım olmadı benim,en ufak bir hata veya saygısızlık yapmamaya özen gösterdim her zaman.Fakat çoğunun saygısızlık olarak algıladığı şekilde kendimi savunmayı ve tepki göstermeyi de asla ihmal etmedim.

''Muhabbet bağında bir gül açıldı...''Diyerekten başlıyor türkü,bizimkisi de o hesaptan işte.Her gün türlü türlü yazı,başka başka mevzu iletiyorum sizlere.Gelen mesajların pek çoğu da beni yanıltmıyor,herkes bu hüznümün kaynağının ne olduğunu öğrenme peşinde.Ne diyeyim ben şimdi sizlere;hayat desem ayrı,aşk desem ayrı,insan desem ayrı anlayacaksınız derdimi.En iyisi siz sadece okuyun,yarattığım bu bi b*ka yaramayan dünyada biraz maziyi yad edin ve biraz da düşünün.

Okunmak,beğeni toplamak,dünyanın dört bir yanından mesajlar almak güzel tabi;peki ya gerçek mi tüm bunlar,gerçekten anlayarak mı okuyorsunuz?Bu siteye giren milyonlarca adam,çok azınız benim için okuyorsunuzdur.Kiminiz Türkçe ödevi için kompozisyon arıyor,kiminiz benim ajanlığımı yapıyor ve kiminiz de yalnız merak ettiğiniz için okuyorsunuzdur.

Artık buluşmak istiyorum sizlerle,benim gibi hissettiği ve benim gibi yaşadığı için okuyan okuyucularımla.Bu sebepten ötürü sizlerle iletişime geçmek için bir bölüm oluşturacğım,yakında...

Hayatımın yarısı hayatıma yetişmeye çalışmakla geçti,gidenlerin peşinden koşmak,umudu kovalamakla.Er ya da geç kaçıracağımın farkındaydım,ama bunun tek bir bakışta gerçekleşmiş oluşu beni gerçekten ardı arkası gelmeyen bir şaşkınlığa sürüklemişti.Kısa bir rüya,gerçek kadar bir serap gibiydi;tutamadım,ben de kayboldum izinde.Sonrası yine herzamanki hikaye;bir rüzgar esiyor,o da ben de dünyanın öbür ucuna.Sorsan aynı yerdeyiz,kovalasan çok uzakta.Mantıksız geliyor değil mi;aynı düzleme denk düşüp bir o kadar mesafe barındırmaktaki asıl mantık nedir?Sanırım kovalamadan öğrenemeyeceğiz,işte o yüzden devam.Asla yetişemeyeceğimin bilincindeyim ve bu yüzden en az deliler kadar umutsuz ve üzgünüm;ama yetişmeye değer bir sebebim olmadığı için de en az kuşlar kadar özgürüm.Boştan yere debelenmek koymaz bana,sanki yapmadığımız şey mi;benim tek sindiremediğim var,o da zaptedemediğim duygularım,içimdeki ben.

Ben ne zaman duracak,ne zaman son bulacak derken giderek sonsuza yaklaşan bir düzen bu.Haftalar,saatler ve artık saniyeler;ne denli hızlı gittiğini tahmin dahi edemezsiniz.İçimdeki aşk,mutsuzluk,hüzün,üzgünlük,kızgınlık ve biraz da nefret;hepsinin tek yaptığı büyümek.Biraz da korkum var tabi,nereden geldiğini ve neye karşı olduğunu bilmediğim sonsuz bir korku.Hepsi almış başını gidiyor;benden çok uzağa,adeta içime yol alıyor.Herşeyim tavan yaptı şu sıralar,normal değerinin kat ve kat üzerinde seyrediyor duygu patlamaları ve yangınlar.

Bu bana neyi hatırlattı biliyor musunuz;hayatının son saniyelerinde hayatın boyunca harcamadığın kadar güç sarfetmek mesela.Zirvedeyim,lakin dibin zirvesinde.Beni bekleyen herşeyi bildiğimden midir,öyle dik başlı yürüyorum ki;sanarsın günlük güneşliğim,sanarsın ki hiç geçmemiş bunca zaman,hiçbirşey değişmemiş.Keşke gerçekten de sanıldığım kadar güçlü ve vurdumduymaz biri olsaydım,gerçekten göründüğüm kadar çapkın,bir o kadar eğlenceli ve umursamaz olabilseydim.Ben olmazdım belki o,ama daha mutlu olacağım ise kesin bir gerçekti.Sanırım ciddiyetten kaybettik biz,şimdi ise olabildiğince ukala ve samimiyetsiz birisini canlandırıyoruz ki sırf düşünmesinler.

Benden şüphe etmemeli sevenlerim,değiştiğimin farkına varmamalı;elbet ki pek çoğu biliyor,fakat pek çoğunun da bunun ne denli bir değişim olduğundan zerre haberi yok.İnsanlar beni böyle bilsin;onlara göre kaba,lüzümsuz,ukala,sersem,şapşal,salak ve hafiften de sapık;ama yeter ki iyi bilsinler,hala ayakta ve mutlu olduğumu sansınlar yeter...

Bugünkü İngilizce dersi son derece harikuladeydi doğrusu.Ders üzerinden burçlar konusu açıldı işte,şansa bakın ki koca sınıftaki 2 balık burcundan biri de bendim.İşte kitapta içine kapanık,utangaç,kararsız falan yazıyor;hoca da benzetemedi tabi aklı sıra,o anda''Siz beni bilmezsiniz.''dememek için zor tutuyordum kendimi.Hocamızın standart üslubu da hayli sinir bozucu ve gıcıklayıcı olduğundan son derece alışmıştık artık.

Ciddiye almasam da inanırım ben burçlara,yine ki yanılmadılar.Cidden de yazdığı gibi pesimist,melankolik,karanlık,utangaç ve kararsızım,hem de tamamen.Yalnız böyle olduğumun farkında olduğum için engelliyorum bu yönlerimi.Bu belki de bu kadar özümsenilecek bir mesele değil belki ama bilmiyorum,sanırım biraz içerlemiş olabilirim.İstemediğim,olmadığım gibi görünmek ne de kötü;herkesin buna aldanması ise cabası tabi.

Kimse bilmez,en azından sitemin konuğu olmayanlar.Sen sanarsın ki ben hiçbirşey umurunda olmayan,kimseleri takmayan,sorumsuz ve disiplinsiz bir asiyim.Kendini kandırmakta elbet ki özgürsün;inancınla da gel,inkârınla da.Sen beni kabullenemezsin belki hiç,hatta kanunlarına bile ters düşerim belki;ama ben seni bilirim zati,budur alttan alışımın sebebi.Öyle ya da böyle atacvak bu kalp,kim ne derse desin sevecek,ne yaparsa yapsın yine bitkin düşecek.Kaderi biliyorum,engellemiyorum;işte bu yüzden belkide,sadece acıyorum,sadece canım acıyor...

Olmasın artık hiçbirşey,artık hiçbirşey istemiyorum.Daha düne kadar yeni bir soluk arardım,kendimi kaptırabileceğim başka birşeyler.Ben de böyle lanet bir herifim işte;hem bağlanmadan duramam,hem de bile bile yazıp söylenip dururum.Artık daha ne olsa hepsinin yolu aynı,tüm yollar kapalı.Bir daha umut etmek,direnmek ve yine yorulmak,yenik düşmek istemiyorum.Artık öyle bir noktaya geldi ki yorgunluğum,bir rüzgar esip herşey tersine dönse bile tekrar başlamak için bir heves yok içimde.Lafı gevelemeyeyim;yani bu saatten sonra olsa bile ben istemem,çünkü onu dahi kaldıramayacak kadar güçsüz hissediyorum.

Bu hissi yalnız uyku olarak anlatabilirim,tıpkı uykum varmış gibi.Kendimi koyvermemek,sırf yenik düşmemek için direniyorum.Bu saatten sonra yenilmenin zararı ne diyor insanlar;belki ölü hissediyor olabilirim,ama hala bir gururum var.Bak şimdi böyle deyince bir şarkı geldi aklıma,''Ölünce sevemezsem...''diyordu şarkıda.Cidden de ölünce sevemiyormuş insan;ama beceremediğinden değil,sevmek için bile isteği kalmadığından sevemiyormuş.

Ey gidi afilli dünya,ne de takdire şayansın öyle.Öyle bir duruma soktun ki beni,en ufak mecalim kalmadı ufukta.Eskiden sevilmezdim ama hep bir sevgi vardı içimde;şimdi ise sonuna kadar aşk dolu bakan birsürüsü var,lakin ben sevemiyorum.
İçimde bir sevgi vardı,kullandıkça adeta boşa gidip karıştı havaya;şimdi ise bitti,tam da ihtiyacım varken.Kontrolsüz sevdim galiba,ama ne yapayım;sevginin tamamını sunacak şekilde yetişmiştim,böyle görmüştüm eskiden.Galiba buradan geliyor aşkın insana bildiğini unutturması,gerçekten de öyle galiba...

Sana yazmayalı uzun zaman oldu,belkide 1 aydan daha fazla hatta.Aslında hep bir parça sana yazdım,sadece sana hitap etmedim.Evet yapmadım bunu,çünkü olmazdı.Düşünsene;ben senin için hergün yazıyorum ve sen de hergün okuyorsun mesela,bunun seni üzmekten başka etkisi olur muydu?Yapmam gerekeni yaptım ben,olması gerekeni;vazgeçtim,beklemekten,ümit etmekten,yazmaktan vazgeçtim seni.

Uzun zaman önce bitirdim aslında,fakat bitmeyen birşeyler vardı,tıpkı şimdilerde olan şeyler.Aşkımı bitiremezdim,sen bile isteyemezdin bunu benden.Şu işe de bak hele;bugün aşkın kitabını yazmış adamım,ama aslında bir hiçim.Bu hiçbirşeyi değiştirmedi,ne oldu yani?Birşey beklemedim,istemedim;kendimi kontrol edemedim ki,ne yaptığımı bilmedim.Bilmek de istemedim aslında,yanlış birşey yapıyor olduğumun farkına varmaktan korktum,oysa ben hiç birşey yapmıyormuşum meğer.

Geçenlerde birkaç teklif aldım,sırf senin için reddettim;beklediğimden veya ümit ettiğimden değil tabiki,yalnızca senin için yanıp tutuşurken kendimi başkalarına ait hissetmek imkansızdı.Doğruysa doğru evet,hala köküne kadar aşığım sana;ama sadece o kadar işte,daha fazlası yok.Bu şarkı sana,sana söyleyemediklerimden ibarettir sözleri;