Yargılama Beni, Anla

Yargılanmadığım tek yer burası kaldı. Neden dostlarım beni anlamıyor? Ben onları değil kendimi bıraktım, ben aynaya bile bakamıyorum, biri yüzüme gülünce bile canım acıyor. Yerleşim mahallinden uzağa infilak edilmek için götürülen bombalar gibiyim daha nasıl açıklayabilirim. Korkuyorum insanlardan. En çok da iyi biri görünenlerden. Herkes ne zaman beni yüz üstü bırakacak diye düşünmekten, paranoyak olmaktan bıktım, ben bıraktım kendimi.

Kızın bana ama madem kızıyorsunuz bir alternatif sunun. Kaldığım yerden devam etmem değil, edemem. Keşke adımı değiştirsem, yaşadığım yeri, telefon numaramı, okuduğum bölümü bile belki... Ama kimi kandırıyorum, yılların beni ezmișliği öylece yüzümde. Yine de iyi ve kötü her şeyi geride bırakmayı ölesiye isterdim.

Çok düşündüm ölmek demişken, belki o zaman birileri "Vay be gerçekten de kötü durumdaymıș, onu üzmüşüm." falan derdi, utanırdı, pişman olurdu. Aslında hayatım boyunca, farklı kişilerden de olsa sadece bunu bekledim... Şimdiyse, insanların yanımda olması bile bana yanımda olma sebeplerini hatırlatıyor. Her gece, her gündüz, bilhassa yalnızken ama değilken de... Ağlamak kere ağlamak kaldı payıma.

Beni iyi hatırlayın istedim sadece, sizi de bu acıdan delirmiş adamın etkilerinden korumak istedim ama Menteş'in de dediği gibi: "Bir insan acıdan delirdiğinde; diğerleri onun acısını değil, deliliğini görürler."

Dost kelimesini duymaya bile tahammülüm yok artık, sık sık toprağın altındaki kardeşlerimi düşünüyorum, bir de onların yerine koyamadıklarımı.

Sadece beni anlayın istemiştim, hepsi bu.

Şiirden de vazgeçtim, kokoreçten de, sosyal medyada insanların bir aradalığını görmek ve arkadaşım olduğunu düşündüğüm insanlara bir şeyler paylaşmaya çalışmaktan da... Bu ben, ben değilim. Siz dediniz bana değiş, siz dediniz değişeceksin diye. Uyardım sizi. Elimin ayarı yok dedim, fazla olacak, kaldıramayacaksınız...

Bari tek bir soruya, her şeyimi düşünüp cevap verin: Ben iyi biri miyim? Meryem hep evet diyor ama ben inanamıyorum artık, size değil kendime, derdim sadece kendimle. Belki de benim yerime kardeşlerimden biri yaşamadı diye bile...

Tam her şeyden kurtulmuştuk aslında, önümüzde sadece iyilik güzellik vardı, aşmıştık ama şu darbeye kadar.