Tereddüttense

Aslında hiçbir zaman insanlardan kolay kopan biri olamadım ama o tereddüt... Arada olmaktan nefret ediyorum, biri var mı yok mu, yakın mı değil mi diye bocalamaktan. Bu tereddüttense varsın hiç olmasın. Yanar mı canımız? Çok. Ama hep biraz biraz yanıyordu zaten. Sekiz on yıllık geçmişi gömdüm ayın on sekizinde ben bile...

O kadar hırslıyım ki şimdi, bütün tereddütler yeter ki neticelensin iyi kötü bir an evvel, ya dibe vurayım ya toparlayayım ve olsun bitsin ne olacaksa sonumda... Emin olmadan yapamıyorum işte, arada ve muallak şeylerin bitmesine bile razı olacak kadar güçsüzüm artık. Tek gerçek bu kaldı.

Güvenmek bile istemiyorum artık, bir duvar bulsa yaslansam o da kafi; bakalım duvar mı önce yıkılacak ben mi.