Başlığın Ne Önemi Var Ki
Kendimi anlatmaya hala gerek var mı artık, zira kimselerin anlama isteğinde olmadığını kabul ettim çoktan. İstenmiyorum işte, sevilmiyorum, en sevdiklerimin umurunda değilim, daha önce de başka en sevdiklerimin umurunda olmamıştım.
Hiç yoktum kısaca.
Bundan böyle buraya da, sadece ama sadece azami konuşma ihtiyacımı gidermek, daha doğrusu delirmemek için yazacağım; kalmadı inancım anlaşılmaya, kalmadı inancım bir şeylerin düzelmesine. Hadi her şey tamam, Kardelen bunu nasıl yapabildi.
Neyse çocuklar, aldırmayınız bundan sonraki yazılarıma; zira her biri başı sonu belli olmayan, ne size ne bana bir şey katmayacak, boş ve acı sızlanmalardan ibaret olacak. İtiraf etmek gerekirse burası hep öyle bir yerdi di'mi? Kendi tımarhanemi yaratıp, oturup tam ortasında ağladım senelerce. Kimseye konuşmak yok bundan sonra, tüm hüzünleri de sevinçleri de buraya yazacağım artık "sadece"; değersiz fikirlerimi ve kendimi, kendime saklayacağım. Üstelik bunu öyle sırf kendi bildiğim bir dille yapacağım ki siz hiçbir şey anlamayacaksınız ama ben biraz olsun içimi dökebilmiş olacağım.
En nihayetinde o dili de, kendimi de unutacağım ve bu koca çöplük, bir kırgınlık mirası gibi kalacak.
VASİYETİMDİR: BUGÜNE DEK KIRGIN OLDUĞUM HERKESE ONLARI NE KADAR SEVDİĞİMİ SÖYLEYİN BANA BİR ŞEY OLURSA. Bu da son şarkı:
0 Yorum:
Yorum Gönder