Durarak eskiyen ve duruşunu ölü şeylere borçlu olan Yaz güneşine muhtaç ve yüksekten kaçınan Pılını pırtını var olmaya yatıran ve uyandırmayan Küstürülmüș; kimselerce izi, tortusu olmayan Bir en yabancı gibi kalıyorum yaşlarım başımda Sinmese de geceler yavaştan, alsa da payını geçmiş Bir "burası" var, buradalık hep -ama hep- tek başına Hiç değmediği sabahlara özenen pencere bekleyișindeyim Muntazaman dursa

Desen ki ilk kim kazanır şu hayatta, evvela affedebilen. Benden sana geç bir tavsiye sayın okuyucu: Seninleyken mutlu olduğunu çok net hissedemediğin herkes kimsedir, bunu unutma. Kurumuş kanları silmiş de yazıyorum bu satırları sana, yaranın kabuğunu tırnakla söküp atsan da kanamadığı yerdeyim, güvendeyim. Buraya nasıl geldiğimi sorarsan eğer, tek bir cevabım var sana: Kendime yakışmayandan vazgeçtim. Yan yana

Fotoğraflara sığmayacak sabahlara uyanalım, bekliyorum, dinen yağmurlar ardında. Bir garip sızı sarsa da ara sıra, çekip atıyorum artık; biliyorum zira birileri hep olacak. Senin ve benim yanımızda, karşımızda... Karlı bir gün benim koluma giren biri olacak, biri senin saçını örmene yardım edecek, biri beni dövmek isteyecek, biri senin çantanı çalmaya çalışacak. Birileri olacak işte, birileriyle geçecek bir şekilde

Çok zor oldu... Arkamı dönmemek, taşları saymamak, kapamak kapıları karanlığa. Ara sıra dönecek oldum ama... İçimde benden daha güçlü olduğunu bildiğim fakat bana da ait bir şey, buna imkan bile tanımadı. Günlerden çok uzakta bir yerde ağırca demlenmiş gibiyim, çok daha yakınım kendime. Bir yanımda solmak için ufacık bir sebebi hazır bekleyen o gülü soldurmadım. Sakin ol, nefes

Erteleme yaşamayı kalbim, bakma sen bana, genciz daha. Affet diyen yok sana, ne affet ne unut ama... Bitti artık. Bize dön, kendine dön, özlediğin yaşam şurda duruyor işte... Geçti kalbim, sızısını taşıman gerekmiyor o insanların, batmasın artık ne iyi ne kötü anıların. Gel yine çiçeklenelim, yine aşık olmayalım birine tamam ama en azından insana karışalım; biliyorum zor inanmak

Ellerim hep soğuktur bilmezsin, Kanım koyu, kolesterol başlangıcı, Gözlerim kara zira uzaklar sana, Cildim tahriş, sakın dokunma. Yüzüm eski, çabuk unuturlar beni, Kalbim yavaş, durmaya niyetli; Kulaklarım, sevildiğimi duymadılar, Hiç ısınmadı göğüs kafesim. Saçlarım dökülür, nemli gözlerim Kendime dahi yetmiyor kaldırma kuvvetim Gayrı genetik hüznüm, bedeli sevgimin Nefeslerim derin, dudaklarım kuru, Beynimde onca haklı kuruntu, Yamalı bacaklarım desen

Ur oldu sırtımda anı diye sakladıklarım Yağlı birer urganmış boynuma sardıklarım Hayatımı dün gece çarmıha gerdim Ne sabah oldu, ne bugün Dost diye gün gece ağladıklarım Silindiler arasında binlerce fotoğrafın Hiç mi olmadılar, ben ne kadar kaldım Yanmak unutulmakmış, geç anladım Kimsenin hiç bir şeyi olmadan Sıyırıp geçtim ateşleri Bir ben, ben tek kaldım Çarmıh ben oldum İyi

...Yapma bence, kan olacak ellerin çünkü, geçmeyecek üfleyince. Tedavisi yok bunun, kaçınılmaz olanı geciktireyim derken ömrünü heba etme; sen bugün bu yarayı sararsın, yarın yara olur o sargı. Durdurma kanamayı Kaynatma kırıkları Yalnız başımı okşa Düşünme yarınları Gelme üstüme, bu sonsuz merhametini giderek çileye döndürecek bir karanlık gömülü içimde; hayır daldırma elini öyle, tutup çekebilseydin geçmişimi tümör gibi

Islanır mı rengini bilmediğim gözlerin bize orda, normalde kıyamam ama bu gece bize ağla sevgili, belki de hiç gelmeyeceksin; mavi hava boşluğu dinmeyecek aramızdaki, siyaha çalıp uyutmayacak geceleri. Birbirimizin varlığından habersiz solup gideceğiz, koşmak ya da yürümek bize yorgunluktan fazlasını vermeyecek, en yakın olduğumuz an birbirimizin sevdiği bir şarkıyı dinlediğimiz, şiiri okuduğumuz olacak, bilemeyeceğiz bile. Ağla bize, biz

Nemli bir mermi gibi ortamıza düştü kader, uzanamadık "biz" ihtimaline; göz bebeklerimiz değecek kadar yakındı belki ama... eski kırgınlıkların karanlığından seçemedik birbirimizi. En çok gecelerde aradık kabahat bizim, yine de haklıydık çünkü yalnız gece dönerdi insan kendine, hayaline döndüm hayata her gece. Șu hor geçmiş ömrüme teselli ihtimalin, hiç dokunmadığım, kimselerin dokunmadığı nemli odasında asılı kalbimin. Islak pamuklar

Etrafımdaki ateş çemberi vuruyor gözlerime, bir parıltı varsa sensin; yarı güzel, epey yangın. Kuşatma altında sanki hayat, elleri ceplerinde yürüyor şairler başları düşmüş. Neredesin sevgilim? Bize pek yer yok gibi burda ama kaybolmuş çocuklar gibiyim, yerimden ayrılmasam mı seni aramaya mı çıksam bilmiyorum doğrusu nedir, doğruya en yakın şey iki dudağının birleşiminden süzülen nefesin uğruna ölmektir. Kalabalık içinde

Bir şeyler ısınıyor orda bir yerde her kimsen, hani küçükken soğuk - sıcak diye bir oyun vardı, ordaki gibi sıcak ama bul desen bulamam, bulur muyum dersin? Orda bir yerdesin işte, aksime dingin ve duru suyun, benim aksime sen benden haberdar gibisin nasıl anlatsam. Üstümüze biriken aynı gece, şuan belki de tam benim şehrimde, benim çoktan unuttuğum bir

İnceden hissediyorum o kadar da olmadığımızı, bu incelik daha çok ince bir şişin yüreği delip geçmesindeki inceden. İnciniyorum bu gece soğuğu, bu alakasızlık içinde en sevdiklerimle; inceliyor kalbimi koruyan birliktelik zarları, ince buz altında donuyor ama onu bile tek başıma kıramıyorum. İnceden inceden işliyor kalbime, bir şey ifade etmeyişimin idrakı. Yalnız ve yabancılaşıyorum sevdiklerime, İncelikler yüzünden. Asılsız sanılan