Aczi Meram

İçimde bir yerlerde, öylece durmakla dahi kırılan adi bir yalnızlık, arz ettiğim önemin güneş tam tepemdeyken oluşan gölgemden daha uzun olmadığı aşikarken... Alıp başımı nereye, kime gideyim, kimin göğsünde mikronluk bir hava kabarcığından daha fazla ederim?
Bilmiyorum, muhtemelen, bilhassa kesinlikle kimse değilim.

Bir eşik boğazımda düğümlenir, ondan buğulu bakarım en mutlu fotoğraflarda bile; söyleyin kendi başıma, nasıl unuturum günden güne kaybolușumu. Gerçi siz nereden bileceksiniz ki, hiç hiç olmadınız ki, hiç mi hiç hissetmediniz kendinizin sadece ama sadece kendinizde bir önemi olduğu vakurluğunu...
Bu safhada doğar yalnızlık, burda büyür ölüm.

Baybay.

0 Yorum:

Yorum Gönder