Korkak Cesareti
Giden kalacak,kalan da gidene kızmayacak cesareti gösteremediğinden beri bu böyledir.Hep bi'ardına bakma ihtiyacı,hep bi'kursağında kalmışlık,tedirginlik..Mutluluktan dolayı hüzünlenmeye başlar insan,her mutlu olduğunda biteceğini anımsar,her yüzü güldüğünde ağlayacağını...
Genelde köşe bucak kaçar,insandan,dosttan,aşktan..Başka çaresi yoktur çünkü,en azından o öyle sanar;sanki birini sevmeye,birine güvenmeye cüret etse şirke düşecekmiş gibi,sonucuna katlanmak zorunda olduğu bir kötülükmüş gibi...
Korkak nesiller olduk biz,solumuzda kaygı sağımızda umut;kırık olan kaburga kemiklerimiz değil,belki bir çıt daha derini...
Henüz dört yaşında bir kuzenim,saçma salak çizgifilmlerle yetişiyor,insanlık yüzünden..7/24 yüzü gülen karakterler,herkes mutlu,kaygı yok...
Bakamıyorum bile o izlerken,şayet bu harikulade mutluluk beni biraz daha hüzünlendirirse dünya gerçekten lanet bi'yer olacakmış gibi...
Hiç elimde olmamış şeylerin pişmanlığını-kime aşık olacağını seçmek gibi mesela-başkalarının yerine çekmeyi tutkulu bulduğumdan beri aşka acı diyenlerin yüzüne tükürüyorum...
Şimdiyse o kaygıların hiçbiri için ayıracak yerim yok;
İçimdeki aşkı bitirebilme cesaretini gösterebildiğimden belki,belki kabullendiğimden.Yeterince olgunlaşmışımdır belki,korktuğum başıma gelmiştir mesela,katılaşmıştır duygularım,ruhum..İhtiyarlamış dahi olabilirim biliyor musunuz,artık bu bile ürkütmüyor beni...
Fikirlerime,duygularıma inanan insanlar var çünkü artık,beni tanımadan benimseyen;hayatına dokunduğumu söyleyen onca insan...
Sanırım yapacak daha iyi birşeyim olmadığından,ya da artık tüm bunlar için ayıracak zamanım kalmadığından..Hedef ediniyorum,hedeflerime ulaşıyorum,mutlu oluyor ve mutlu ediyorum.Çok bi'memnunum,artık korkmuyorum...
Önemli bi'ip ucu;korkmama cesaretini göstermek korkmaktan bile kolay olabilir...
Genelde köşe bucak kaçar,insandan,dosttan,aşktan..Başka çaresi yoktur çünkü,en azından o öyle sanar;sanki birini sevmeye,birine güvenmeye cüret etse şirke düşecekmiş gibi,sonucuna katlanmak zorunda olduğu bir kötülükmüş gibi...
Korkak nesiller olduk biz,solumuzda kaygı sağımızda umut;kırık olan kaburga kemiklerimiz değil,belki bir çıt daha derini...
Henüz dört yaşında bir kuzenim,saçma salak çizgifilmlerle yetişiyor,insanlık yüzünden..7/24 yüzü gülen karakterler,herkes mutlu,kaygı yok...
Bakamıyorum bile o izlerken,şayet bu harikulade mutluluk beni biraz daha hüzünlendirirse dünya gerçekten lanet bi'yer olacakmış gibi...
Hiç elimde olmamış şeylerin pişmanlığını-kime aşık olacağını seçmek gibi mesela-başkalarının yerine çekmeyi tutkulu bulduğumdan beri aşka acı diyenlerin yüzüne tükürüyorum...
Şimdiyse o kaygıların hiçbiri için ayıracak yerim yok;
İçimdeki aşkı bitirebilme cesaretini gösterebildiğimden belki,belki kabullendiğimden.Yeterince olgunlaşmışımdır belki,korktuğum başıma gelmiştir mesela,katılaşmıştır duygularım,ruhum..İhtiyarlamış dahi olabilirim biliyor musunuz,artık bu bile ürkütmüyor beni...
Fikirlerime,duygularıma inanan insanlar var çünkü artık,beni tanımadan benimseyen;hayatına dokunduğumu söyleyen onca insan...
Sanırım yapacak daha iyi birşeyim olmadığından,ya da artık tüm bunlar için ayıracak zamanım kalmadığından..Hedef ediniyorum,hedeflerime ulaşıyorum,mutlu oluyor ve mutlu ediyorum.Çok bi'memnunum,artık korkmuyorum...
Önemli bi'ip ucu;korkmama cesaretini göstermek korkmaktan bile kolay olabilir...
0 Yorum:
Yorum Gönder