Ey benim altın kaplı sıcak duvarım

Şimdi sana baktığımda yalnız hüzün var ağır basan sevgimden

Uzak durmamı gerektiren şeyler senden, ellerim cepte gitmeyi

En çok sevilmediğinden gidebilmeli insan şu camdan dünyada

Becerebilseydim keşke iyi oyuncu yahut durumda olabilmeyi

Verdiğim fireler er geç haklı çıkarır seni, üzer hünzüm bilgisi

Yine de, sussam da gidemem büsbütün; hazır bulunmalıyım

Belki hiç belki bir gün, ihtiyacın olduğunda orda olmalıyım

Bu yazdığım bir şiire benzemiyor belli ki

Nitekim çok şey anlatıyor, ne yazık ki.

Keşke aramızdaki karşılık, değerden ötesi olabildeydi de

Gitmek bu denli yakışan ve doğru olmasaydı.

Sahiden benim suçum muydu beni ikna edebilecek denli güçlü şeyler olması; tam yıkacakken duvarlarımı, daha da kalın örmeye.

Kaskatı kesilmeden dayanılmıyor belki ve belli ki bir ölü gibi; anlatıyorum ya aldırma, siz beni ne zaman anladınız ki? Yanan bir mumla aynı eylemi paylaşırken aynı vazifeyi de gördüğümü bilmedim onca yıl ben, basit bir aksesuar yani. Öyle ki düşsem kırılsam, yenim olsa dahi o kadar da ehemmiyeti yok; bilirsin çoktan yaşandı bu da, kiminin haberi var, yine aynı kiminin umurunda değil de o kadar.

Ben ki kendimi kusup, geride kalan o şey olarak devam etmek isterdim yaşama, isteseydim şayet; kendisine doğru gidildiği düşünülse de asla yaklaşılmayan bir ay olmak ve de kesinlikle bir gece ansızın sönüp gitmek isterdim, en iyi ihtimalle bir şey değişti denirdi ama kimse benden bilmezdi yine.

Havaya açılıp havada unutulan bir ateş olmak isterdim, yorgun mermi olup kendime düşmek isterdim, iç organlarımı delip devam etmek isterdim kör kalbime son hızla ve bitirmek isterdim işte tüm derdini.

Dün bir herifim ben.

Ne bugüne ne sonrasına yakışmayacağım

Biliyorum artık hepten yabancıyım.

Son seferi bekliyorum 

Yolda görsem omuz atarım kendime, bir kaşık suda boğarım

Bunu da en çok anladığım için yaparım, bildiğim için 

O dile gelince herkesin kızdığı ve belki haklı oldukları

En kötüsünü düşlediği için...

Yeterince anlamak engeldi belki kızmaya,

Ben de o yüzden bir öyle bir böyleyim ya,

Hem gitmek istiyor hem yanıbaşında sabahlıyorum ya

Her şeyim yarım yamalak, eksik, kırık...

Bir şey kaçırsa beni bir akşam üstü yaşamaktan

Belli belirsiz bir serinlik bastırsa, görsem bir yerlerden

Zaten bulunmadığım yer ve kimselerdeki

O hiç değişmemişliği ve... Değse gittiğime.

Başka türlü gidemiyorum belli ki,

Kalmalarımın yok tadı anlamı 

Hüzünlü ve zor durulan birer tiyatro

Yine de özlerim o bakışları, ne vakit perde kapansa

Sen hiç karnına tekme yedin mi okuyucu? Ben tam emin olamıyorum, sanki gençken yemişimdir gibi geliyor ama ne bir görüntü ne bir şey aklımda bu konuda; belki de yanımda biri yerken onunla ileri derece özdeşim kurmuşumdur, her zamanki gibi.

En üzgün olduğumda hep böyle hissediyorum, sanki karnımın tam ortasına vurmuş gibi alt sırt kemiklerime ön taraftan baskı yapan, karın kaslarımı ve nefesimi kaskatı kesen, içerideyse mide bulantısına benzer bir bulanıklık yaratan tam olarak aynı acıyı aralıksız ve şiddetinden an ödün vermeksizin hissediyorum tüm gün tüm gece.

Şimdi eğri oturup çok doğru konuşacağız çünkü bu kelimeler orkestrasında tek yetkili benim, yüksek sesle ve hep bir ağızdan diyeceğiz: "BİR ÖNEMİM VAR MI SAHİDEN? BAK SEN, HADİ ORDAN, ALLAH ALLAH YA?" Kimsenin umurunda falan olmadığımı biliyorum, yalandan ve öyle olması gerektiği için devreye sokulmuş, ilgimsi fakat mide bulandırıcılıktan öte bir samimiyetsizlik barındıran tek tük kelimeleriniz, ezber cümleleriniz... Hepinize lanet olsun. Biliyorum en çok da senin için yok, biliyorum her şey de tamamen benim suçum. Şimdi "yok bu suç değil"lerle ama şöyle ama böylelerle kimsecikler beni teskin etmeye kalkmasın, fakir mi avutuyorsunuz ulan Allah'sızlar! Ha? Madem suç bende değil ben niye karnımda dev bir tekmeyle geziyorum diye soruncaysa altımda kalıyorsunuz ne iş? Susmayın ulan? Susmasanıza dalyaraklar!

İyi miymişim değil miymişim bilmem ne, sanki ben sana iyiyim deyince ya da kötüyüm deyince senin için gerçekten bir şey değişecek, YALAN! Değilim iyi, hiçbir zaman da olmadım alın bu bilgiyi nerde yakıyorsanız yakın. Bir meydan bağırtısı var içimde, doğduğumdan beri sıfır rakımlı bir yerden sonsuza düşüyor gibiyim bilmem anlatabildim mi? Anlamak istemediğinizden artık eminim gerçi, siz normlara uyayım istiyorsunuz, kendiniz gibi öylece susup durayım, uyutulmuş asalak bir köpek gibi bir şeylere başımı sallayayım ve yaşam devam etsin, beni düşünmek zorunda kalmayın...

Tek hakikat buydu her zaman, ben gayet iyi biliyorum kimsenin hiçbir şeyi olmadığımı ve sandığınızın aksine bu da değil gocunduğum, hala daha en ufak hicap duymadan sanki başka türlüymüş gibi davranabilmeniz.

Elimin altında olsanız muhakkak sarardım birinize, hepiniz için birinize dalardım, olmuş olmamış her şeyin faturasını birinizden keserdim ve ne acı, eminim üzülmezdim ki tam da bu üzüyor zaten beni. KOCA BİR RİYANIN İÇİNDE alıştım çünkü yaşamaya, derin denizde su yutar gibi ağır ağır, acılar içinde ve bir o kadar zaruri, sizden biri oldum, adi ve yaşayan bir paçavra, kadavra!

Kimse rol yapmasın o yüzden, göstermelik tüm kapılar kapansın ve keşke de yansalar hepsinin açıldığı içeri benken. Size tekme atsam döner dolaşır benim canım yanar yine ya, yazık...

Gitsem onun için daha iyi olacağının farkındayım, içimi hüzün basacaksa da; neyse ki en kolay fiili dünyanın unutmak beni, bunu ne kadar istemesem ve bana öyle ya da böyle değer veriyorsa da. Keşke emin olabilseydim mutlu edebileceğini onu hakikaten gitmem yahut kalmamın, an dahi tereddütlenmezdim; tek cümle dedim di'mi? Bu gün hiçbir şeye, hiçbir yere sığamıyorum ki.

Özür dilerim.

Şöyle en devinden bir dalga çarpsa yüzüme, yüzüm silinse

İzim silinse, unutulsam, kaybolsam; adım dahi yitse benden

Kimselerin olmayacağı taahhüt edilmişçesine yalnız bir kara parçasına

Vursam ve o da hıncını almak için bir daha vursa, bir daha, bir daha

Hiç var olmamış oluversem birden, dev bir dalga ezip geçse varlığımı

Çok su yutsam, o kadar yutsam ki kalp kapakçıklarım tuza bulansa

Göz kapaklarımın ehemmiyeti kalmayacak denli karanlık bir gece çökse

Derken deniz bile ölse, duymasam ne bir şey ne kimse, uyanmasam.

Alıp yaka paça bir yere fırlatsa beni, o kadar acı çeksem ki,

Hissetmeye fırsatım kalmasa hiçbir şey, aklıma dahi gelmese geride bıraktıklarım

Ben zaten çabuk unutulmamla meşhur boktan bir detayım,

Ne zaman neydi ki ehemmiyetim? Kimin neyiydim gerçekten?

Biliyorum, tamamen, kusursuz biçimde yapayalnız olamadıkça ben, bir daha kimseyle de olamayacağım.

Umarım anlıyorsundur okuyucu.

Daha da gidebilmem lazım benim, yok başka mümkünatım; herkesten, her şeyden, eşten, dosttan, aileden, sevdiğim kızdan... En uzağa bir yere gitmem lazım, yeni birilerinin dahi olmayacağı, tek bir çiçeğin dahi yeşermediği, benden başka bir fikrin bulunmadığı ama EN ÖNEMLİSİ herhangi bir duygumu yaşatacak, yükseltecek, belirgin kılacak ve dolayısıyla kaçınılmaz olarak sorunlara yer açacak hiçbir şeyin asla ama asla bulunmayacağı, uzay boşluğundan çok daha boş bir yere hemen bugün, şimdi, ilk uçakla, trenle, tırla, otobüsle, yunusla, herhangi bir haltla gitmem lazım.

Ne insanlar ne kendimle derdim, sadece ısrarla sürdürdüğüm ve halen daha sürdürülmesi gerektiğini hatta bunun sağlıklısı olduğunu savunduğum "his" denen şeylerimden yoruldum, bir şeyler hissetmekten, birilerine bir şeyler duymaktan; ister beklenti olsun bunun adı, ister arzu, kin, öfke, umut, özlem... Burnu duyarlılaşmış bir hamile gibi tiksinti duyuyorum kendi duygularımın yoğunluğundan anlıyor musun? Öylesine yoruyorlar ki beni ama onları o kadar seviyorum ki ve de onları borçlu olduğum kişileri...

Kafan karıştı muhtemelen, bir nefret misali başlayıp herkesten uzaklaşmaktan başka temenni barındırmayan bu yazının bu kadar yumuşacık, sevgi dolu biçimde ilerleyeceğini beklemiyordun; ben de o kadar çok şeyi beklemiyordum ki kendimden, sanırım infilak edeceğim bir noktada ama bunun nasılını ve sonuçlarını kestiremiyorum.

Kaldı ki şunu da bal gibi biliyorum, bir biçimde bu dediğimi gerçekleştirebilseydim bile içimdeki -özellikle de olumlu ve güzel hisler- hiçbir zaman için sönümplenip, Robocop filmindeki benzerinden bir duygusuzluk iklimine bürünemeyeceğim; hadi diyelim garip bir biçimde o da oldu güç bela, o zaman dahi yine içten içe bileceğim ideal olanın bu olmadığını ve en kıymetli şeylerimi, duygularımı kaybetmiş olmanın hüznü ile yaşayacağım, bir his olarak değilse dahi bilgisel katmanda. Bu dünyada zaten en kötü iki şey: Bilmek veya bilmemek, örneğin birinin senin hakkında gerçekten ne düşünüp hissettiğine dair bir bilgi yahut bilgisizlik, en en en fenası da eksik veya yanlış bilgililik... Belki savaşların bile temel sebebi.

Öte yandan sanki, her şeye rağmen yani bu ki zaten yaşamak, bunu çıkardığın an ne kalıyor ki? Belki de asıl husus, güvende ve emin olmaktır.