Ben de biliyorum pek tabii

Eski şarkılar gibi mırıldanmayı bekleyen o yanımı

Paranın bize düşündüğümüzden bile azını verebildiğini ve

Paramı arttırma arzumun sadece beni oyaladığı için olduğunu

Maverahünnehrin nereye dökülmediğini

Yanlış insanlara yaptığım "iyiliklerin" beni "kötü" hissettirdiğini

Her şeyin biraz mavi olduğunu ama asla öyle kalamadığını

Eskisi gibi kendiliğinden bir neş'em olmadığını

Sözünü ettiğim hiçbir gidişi -evet onu da- gerçekleştiremediğimi

İyiden iyiye yalnızlaştığımı ve bunun artık sağlığımı etkilediğini

Anormali kanıksayıp gitgide tuhaf bir hal aldığımı

İçimde "artık" kaynağı olmayan bir sinirin gitgide biriktiğini de

Şiirde dediği gibi sevgileri yarınlara bıraktığımı

Bir yanıyla kendime yazık ettiğimi bu "güvenli" yaşamla

Bir kilo göz yaşının çoğu tonla şeyden ağır bastığını

Hala geçmişin olumlu alternatifi rüyalardan uyandığımı bok gibi

"En yakın" diye bir arkadaşım olmadığını aslında yıllardır

Biri ters bir şey yapıp söylese de ezsem diye beklediğimi bazen

Hıncımı çıkaracağım hakikaten hak eden birilerini aradığımı

Bunun için bile isteye iğne batırır gibi konuştuğumu yer yer

Geçmişe dönsem hiçbir şeyin bu kadar bile iyi olmayacağını

İyi anılarımın dahi kötü olduğunu bilmediklerimle olduğunu

Çoğu insana az-çok değer verdiğimden salak hissedişimi

Aslında çalışkan veya başarılı olmayıp kendimi işe vurduğumu

Kimsenin hesabımı sormamışlığına dargın olduğumu

İçlerinden biri bana ihtiyaç duysun da sırt çevireyim istediğimi

Şu yazabilmek maharetine tercih edeceğimi lanetimin bitmesini

Onların mutlu, kayıtsız ve kaygısız hayatlarının beni incittiğini

Bunla barışıksam da bazen her şeyi bacaklarıma bağladığımı

Uzunca süre insanları yokluğumla sınamak istemişliğimi

Çoğu dost ve kesinlikle tüm aşk tercihlerimin yanlışlığını

Dışarıyı, bir şeyler bir şeyleri hatırlattığından sevmememi

Kalabalıklada aidiyetsiz ve yabancı hissettiğimi

Onca eş, dost, sevgili arasında kaybolamadığımı aksine

Ve çok dahasını...

Ben de biliyorum

Hala iyi bir insan olduğumu da

Bana bilmediğim bir şey söyle

Sonra da siktir kal!

Ben öyle izbe bir çatı katında değil

Vurulduğum alnımda rastladım yalnızlığa

Anladım, sorguladım, nihayetinde alıştım

Verdiğim değerlerin karşılıksızlığına

Hakikaten betermiş alışmak iyi mi,

Bir tür yabancı madde tezahürü yapıyor insanlar

Kendi kendime kalmayı özlüyorum

Mutlak sessizlikler arıyorum, dışımda çıt çıkmasın

Tahammülsüzlük de değil bu, dedim ya, yabancı artık

Bunalıyor içim birileriyle, sanki yeterince kendim olamıyorum

Bünyem almıyor, eskiden çoksa şimdi hiç hissedemiyorum

 

Duyamıyorum yakınlık; birinden hoşlandım sanıyorum misal,

Bir ömrü onla geçirdiğim geliyor aklıma, olmaz gibi geliyor

Canlanmıyor dahi kafamda biriylelik eş olsun dost olsun

Öyle alışmışım ki, başka ihtimalin vizesini reddediyor gönlüm

Sindi belki de içime boktan bir sigara kokusu gibi

Bense kendi duymaz olmuş tiryaki

Yakmakla yanmanın buluştuğu bir yerden

Ve geri dönülmez biçimde artık;

Alışıyorum yalnızlığa

Karışıyorum kendime

Bir şey kalmayasıya

Yavaş yavaş tümüyle hissizleşiyorum genel olarak insanlara

En son ne zaman gümbür gümbür birini sevip önemsedim

Ya da vakit geçirmeyi isteyip keyif aldım bilmiyorum

Bakıp bakıp mutlu oluyorum hesabımdaki rakam çoğaldıkça

Yeterince boşa gittim insan konusunda, paraysa gelir çalıştıkça

Keşke sadece çalışabilseydim, bu kadar düşünemezdim.

Açıkça kandırıyorum kendimi var olduğum masalıyla

Son değeri çoktan verdim hiç farkında olmadan 

Hala korkmak isterdim birilerini kaybetmekten,

Benim için bir şey değiştirsin isterdim varlık-yoklukları

Benim geçmişe dair aradığım, o bokka insanlar değil, yalnız bu

İnsanların kalbimde sahi sıcak bir anlam ufade edebilmesini

Ve buna değmesini özledim.

Bu kadar farkında olmasaydım keşke neyi neden yaptığımın

Yalanın dahi tadı yok, onca süsün püsün, başarının 

Hepsi biraz boğazımda esasen, çaresi de yok

Çünkü biliyorum geri dahi dönsem geçmişe, o sıcak hislerim

Kapı eşiğinde yalınayak, yabancı bekleyecek.

Ve hiçbir yeni nefes, sahiden iyi bi'kadın bile çıksa inanır mısın

Yerine koyamayacak onları, illa bir gardım girecek aramıza

Kendini sorgulayacak nihayetinde ki en istemediğim şeydir

Sonrasını biliyorsun, kaçınılmaz ayrılık.

Oğuz Atay'ın bahsettiği mağaraya kaçıncı geri dönüşüm bu ki

Korkarım çıkmama ikna kalmadı da zaten artık

Çünkü sevmeye başladım ve alışmaya

Ömürlük sandığım eski dostlarım ve aşklarımca

Hiç sevilmediğim kadar.

Atıyorum bir şeyin gelmesini isteyen birisiniz ve karşınızda "Ne olursa olsun sana onu getireceğim." diyen biri var, hakkında kötü düşünme ruhsatınız alınmış gibidir elinizden artık o kişinin; artık istediğiniz şeye olan duygularınızla o kişiye olan duygularınız birbirine karışır, dünyada belki en basit ama etkili manipülasyon budur.

Üstelik de bu insanlar hayatına aniden girip yapmaz böyle, uzun zamandır oradadır ama pusudan falan değil ha, çoğu birden kötü olur. Bir insan neden birden kötü olur diye sormak afili bir saçmalıktır esasen ve içten içe hak vermeye çalışılarak yapılır ama bunda yoktur kötü niyet, zira insanlar içten içe hak etmiş olmayı arzularlar çektikleri şeyleri ki gözleri açık kalsın içlerindeki adalet terazisinin.

Bu hissi tanırsın.

En kalabalık günlerim, artık bakamadığım her yerde kaldı

Artık bakmadan geçtiğim her göz değil suçlu

Dağlanmış bir yara yakınlığım, kuramıyorum artık kimseyle

En sevdiklerim yabancı geliyor içten içe, bir gün yapar her şeyi

Gardım bu mont değil, üşüyorum istemeden

Sevgiden önceki güveni oluşturamıyorum içimde

Nemrut bir herif değilim vallahi, billahi de değilim

Sade sıcak olamıyorum artık, unuttum sevip etmeyi

Uzaktan bakmayı daha sever oldum,

Anormale alıştım ideali unuttum

Bir tanıdığın kullandığı arabada gözlerini kapatabilmek benzeri

Yaşayamaz öldüm kendiliğinden ve olağan akışında hayatın

Pakete dahil olan, basit, sıradan tatminleri insanlara karşı

Yeni insanların hiç suçu yok esasen

Ben bir eşiği geçtim belli ki

Yanıt vermiyorum ne tedavi ne herhangi bir şeye

Dua ediyorum bazen, çalınmasın diye kapım kimselerce

Şu izole halimle dahi öylesine sıkıldım ki bir yerlerde geçmişe rastlamaktan, ben kendimi sosyal olarak erişilmezleştirdikçe selam çakması kanıma dokunuyor doğrusu öyle ya da böyle. Bugün aslında başka bir konuda yazacaktım, bir yeri sevmek demek orda olmayı istemekle aynı hesaba mı gelir gerçekten diyecektim ama şimdi düşünüyorum da ulan aidiyet duymadığın neyi sevebilirsin ki? Bir yer falan da değil ha insanı bile sevemiyorsun hale bak! Yok şimdi yanlış anlama benim kızdığım nokta bu değil, aslında sen de gayet iyi biliyorsun ki benim heptendir esas kızgınlığım, aidim damgası yediğim insanların, kusura bakma ama açıkçası boktan olan kapılarının kapalılığına. Madem boktan ben niye mi üzülüyorum? E çünkü öyle olmayabilirdi be, bu bariz ellerindeydi; zaten biliyorsun dünya böyledir, her şey birilerinin gayet de elindedir ama genelde hiçbir şey olmaz ve ne acı sırf paragraf bölmeden yazıyorum diye bu dediklerimi dahi anlamaktan aciz insanlar arasına öyle çok kişi dahil ki okuyucu, bilmem anlatabildim mi? Yani isteseler çok güzel olurdu ama neden ister gibi yaptılar... Beni ve her ne ise benimle birlikte o şeyin adı, ben ki benlik hesabını çoktan geçtim, bir kendime değer veriş biçimi olarak içime kapanıyorum tam aksine iddiaların; hem sanki yeterince mühim nasıl bir profil çizdiğim dışarı, beni asla içine almayacak bir dışarının dışında  zaten çok daha içeride hissediyorum ki umarım sen de aynı böyle düşünüyorsundur. Kanıma dokunan da bu ya, sen ben öyle ya da böyle düşünürüz lakin eylemsizdir onlar ve evet bilhassa kadınlar. Haklısın kızasım geldi benim yine, karşımda biri olsa bir şey yapsa da paralasam şöyle. Yahut yarın iş var, keşke başımı yastığa koyduğumda "Bok mu vardı da Dilruba'yı yeniden gördüm." diye düşünmeksizin rahat bir uyku çeksem.