Ben öyle izbe bir çatı katında değil

Vurulduğum alnımda rastladım yalnızlığa

Anladım, sorguladım, nihayetinde alıştım

Verdiğim değerlerin karşılıksızlığına

Hakikaten betermiş alışmak iyi mi,

Bir tür yabancı madde tezahürü yapıyor insanlar

Kendi kendime kalmayı özlüyorum

Mutlak sessizlikler arıyorum, dışımda çıt çıkmasın

Tahammülsüzlük de değil bu, dedim ya, yabancı artık

Bunalıyor içim birileriyle, sanki yeterince kendim olamıyorum

Bünyem almıyor, eskiden çoksa şimdi hiç hissedemiyorum

 

Duyamıyorum yakınlık; birinden hoşlandım sanıyorum misal,

Bir ömrü onla geçirdiğim geliyor aklıma, olmaz gibi geliyor

Canlanmıyor dahi kafamda biriylelik eş olsun dost olsun

Öyle alışmışım ki, başka ihtimalin vizesini reddediyor gönlüm

Sindi belki de içime boktan bir sigara kokusu gibi

Bense kendi duymaz olmuş tiryaki

Yakmakla yanmanın buluştuğu bir yerden

Ve geri dönülmez biçimde artık;

Alışıyorum yalnızlığa

Karışıyorum kendime

Bir şey kalmayasıya