Mağaradan Şiir

Yavaş yavaş tümüyle hissizleşiyorum genel olarak insanlara

En son ne zaman gümbür gümbür birini sevip önemsedim

Ya da vakit geçirmeyi isteyip keyif aldım bilmiyorum

Bakıp bakıp mutlu oluyorum hesabımdaki rakam çoğaldıkça

Yeterince boşa gittim insan konusunda, paraysa gelir çalıştıkça

Keşke sadece çalışabilseydim, bu kadar düşünemezdim.

Açıkça kandırıyorum kendimi var olduğum masalıyla

Son değeri çoktan verdim hiç farkında olmadan 

Hala korkmak isterdim birilerini kaybetmekten,

Benim için bir şey değiştirsin isterdim varlık-yoklukları

Benim geçmişe dair aradığım, o bokka insanlar değil, yalnız bu

İnsanların kalbimde sahi sıcak bir anlam ufade edebilmesini

Ve buna değmesini özledim.

Bu kadar farkında olmasaydım keşke neyi neden yaptığımın

Yalanın dahi tadı yok, onca süsün püsün, başarının 

Hepsi biraz boğazımda esasen, çaresi de yok

Çünkü biliyorum geri dahi dönsem geçmişe, o sıcak hislerim

Kapı eşiğinde yalınayak, yabancı bekleyecek.

Ve hiçbir yeni nefes, sahiden iyi bi'kadın bile çıksa inanır mısın

Yerine koyamayacak onları, illa bir gardım girecek aramıza

Kendini sorgulayacak nihayetinde ki en istemediğim şeydir

Sonrasını biliyorsun, kaçınılmaz ayrılık.

Oğuz Atay'ın bahsettiği mağaraya kaçıncı geri dönüşüm bu ki

Korkarım çıkmama ikna kalmadı da zaten artık

Çünkü sevmeye başladım ve alışmaya

Ömürlük sandığım eski dostlarım ve aşklarımca

Hiç sevilmediğim kadar.