Gönderilmemiș mesajlar gibi boğazda kalıyor

Kanla yüz yıkayıp has gecelere uyanıyorum

Kapanan perdeler arkasında ıssız bir gün gibi

Kemiği bıçağa dayayıp... Gidiyorum

Batmak için yola çıkan gemide, iş işten geçmiş

Tıkanmış yollar, ölü bulunmuş sevgilerimle

Son kez düşünmekle unutulmak arası bir yerde

Adı gitmek olan çocuklarım doğuyor onca

Kuru günlerin nihayeti yok, dönüp gitti ışıklar

Malumun ilanı darağacına asılı, yanık dalları

Yaşamın ve insanlığın kustuğu yalnız kokuları

Boğazımı kesiyor hayallerim, hiçbir şey kalmadı

Gün benden utanıyor, ben kalmaktan büklüm

Savaşımı veriyor kalp kırıklıklarım kalsın diye

Benden bir tutam iyi, bir nebze hoş bir şeyler

Eksik de olsa, henüz çok geç olmadan umuda.

Kaç dost bilir hatırlar, kimin kaçın gözü değer,

Son kertede ben, mesajı göndermeden.

Bu konuda yıllardır düşündüğüm ve açıkçası kendime bile itiraf edemediğim onca şeyi buraya böyle anadan üryan yazmak istemezdim ama sanırım son, en son kerte olarak bugün buna mecburum.

Arkadaş diyoruz ya, nedir bu arkadaş? Şöyle bir bakıyorum hayatıma da... Dediğim kadar varmış, dediğimden daha fazlaymış, it kadar yapayalnızmışım ben it! Anlıyor musunuz? Hayır efendim anladığınız falan yok!

Yakın arkadaş mesela, o nedir? Hemen söyleyeyim size, bir sıkıntın olduğunda tereddütsüz gittiğin ve sana gelendir, onunlalıktan büyük mutluluk ve gurur duyduğun, bunun için fırsat kolladığındır, birlikte gülüp birlikte ağladığındır... Bu liste uzar da uzar.

Ben peki? Bana bir dönüp bakalım mı, en köklü, en eski, en büyüüük arkadaşlığıma mesela:

Yakın arkadaşlık falan değilmiş bu, tanıdıklıkmış; ben derdimi anlatmışım senelerce, oysa sadece iyi bir insan olarak veya belki zorunda olduğu için dinlemiş, bana hiç anlatmamış bile. Sebep: "Anlatmayı sevmemek." Bu belki doğru olabilirdi ama sadece bana karşı mı böyle? Sevgilisi olmuş, onu bile kendim görüp öğrenmişim zamanında ama yakın arkadaş, birlikte tek bir fotomuz dahi yok ama yakın arkadaş, seneler içinde bir kere bile "Yahu ben seni özledim hadi buluşalım." gibi bir şey dememiş yakın arkadaş, karşıdaki dediğinde de boş geçmiş. Aramızdaki sohbetler mi? Kısa, kuru, gündelik... Allerjileri? En sevdiği yemek? Tatlı?.. Bilmyorum, o benimkileri biliyor ama ben bilmiyorum çünkü o benim en yakınım ama ben onun değilim ve üzülerek kendime de itiraf ediyorum ki muhtemelen hiç ama hiç olmadım, belki yaklaşmadım bile. Bir gün bir arkadaşım demişti zaten pek yakın durmuyorsunuz diye, ona öyle geldiğini düşünmüştüm ama görünen köy kılavuz istemiyormuş, zaten paylaştığın ortak bir şey olmayan biri neyin olabilirmiş ki, yeni anladık geçmiş olsun... Ya hadi tamam bunların hepsini at çöpe yak yık ez geç umurumda değil ama abi arkadaşı için tepki bile koymamış zamanında birilerine.

Koskoca bir ömrümün ilk yarısı ziyan oğlu ziyanmış, daha net bir açıklaması yok, ilk on hatta on beş yıldan kim kaldıysa hepsi ziyanmış bir gram fazlası değilmiş anlıyor musunuz? Hayır anladığınız falan yok hayır, asla da anlamayacaksınız! Çünkü sizler size bu yaşatıldıysa bile karşınızdakini bunlar ola ola sevmeye devam etmediniz, onun için ölmeyi göze alacak kadar tetikte falan beklemediniz. ÇÜNKÜ SİZ DE HERKES GİBİ BIRAKIP GİTMEYE ALIŞIKTINIZ VE İSTEMEDİĞİNİZ GİBİ OLDUĞUNDA KESTİRİP ATABİLDİNİZ, İNSANLARI ÇOK KOLAY UNUTABİLDİNİZ, GİDEBİLDİNİZ AMA BEN BU DÜNYADA GERİDE KALMAYI EN İYİ BİLENLERDEN BİRİ OLARAK BUNU KİMSE İÇİN YAPAMADIM VE YAPAMAM ANLIYOR MUSUNUZ? Hayır... Çünkü sizin için kimse bana ettiği kadar bir şey ifade etmedi.

Benim de kimseye etmediğim gibi.

Belki kız kardeşim ölmese böyle olmazdı. Biliyorum.

Yazıkmış di'mi bana, dediğim kadar varmış di'mi? Varmış tabii, bir varmış keşke hiç olmasaymış.

Şirazesi kaydı bu kitabın gönlü güzelim, ayrı düştü sayfaları ama ha kapandı ha kapanacak... Neredesin beyaz ihtimalim? Uzun zaman oldu yazmayalı sana; dostlar gitti, dostlar kaldı, yine de çürüdüm bir başıma. Sensizlik -kimsin bilmesem dahi- ağrı iyice omuzlarımda; öyle ki gelsen, sırtımı dayasam göğsüne, yıkmaktan korkarım ikimizi birden.

Kimim bilmiyorum bile uzunca zamandır, sen gibi oldum yani; kimde neyim, ne kadarım, bir akşam üstü unutulmaya hazır, yaşayıp gidiyorum öylece. Aşağı bakar oldum iyiden iyiye yolda, karşıma çıkacağına vermediğim ihtimalleri üç kuruşa okutuyor gibiyim umutsuzluğuna.

İnsanlarım var, insanlarım bol, güneşim yakın ama... Ne içlerindeyim ne dışarıda, ne güneş değiyor ne vuruyor ışığı.

Ne çok ihtiyacım vardı sana, ne değiştim, ne yabancıyım bir bilsen; sen gibiyim dedim ya, sen ne kadar varsan ben o kadar, sen ne kadar kimsen ben öyle kimse... Hududum kendimi aşamıyor, duruyorum öylece; sabit bir noktadan gelmeyişine bakıyorum, pili konmamış saatler gibi unuttuğunu hissediyorum ihtimalimi.

Bilseydim burada bir yerdeliğini, iltimat etseydim çekip çıkaracağına belki; biraz daha saklardım günü de geçse hayalleri, daha derin nefes alırdım, gözümü bile kapatırdım belki... Oysa uzaksın belli ki, güzeller uzak olur; hoş, her şeyin, herkesin, bilhassa en yakınların uzağındayım ya uzun zamandır, olsun. Belki sonu güzeldir, diye diye geçiyor ömrüm.

Bugün de yine bilmeye bilmeye özledim seni

Bir gün gelirsen affet, yokluğundaki duvardan duvara beni

Çok kızdım kendime ben, çok vurdum inan

Bir satır da sen vur tamam, sonra uyut yeter ki.

Birileri çıkıp, güneşimi kesen duvarı dümdüz edebilirdi... Bana rağmen.

Durduramıyorum uzunca süredir; ne duvar örmeyi... Ne ölmeyi.

Ben yapamıyorum ama pek tabii yapılabilirdi.

Birileri alaşağı edebilirdi gönlümdeki Berlin duvarlarını, sahiden bu kolaydı.

Beni inandırmak da hep kolaydı, bir tebessüme müsaitti her şey;

Unutturulmaya can atan yaralarım vardı, çimentolaştı kanları.

Değil dokunmak, üfleseniz tarihe karışırdı; rutubeti geçmiş kokan duvarlarım.

Yıkılmaya hevesli duvar mı olurmuş? O benim işte.

Yıkılsaydım birinin göğsüne, çocuk parkı olarak yeniden yapılsaydım.

Beni sevmek, benimsemek, bağrına basmak da kolaydı

İzim bile kalmadan ellerinizde.

Her şey kaybolmadan bir şansınız vardı, görünmez olmadan ben.

Kalınlaşırken gittikçe duvarlar, seyretmektense dokunsaydınız bile...

Bir umudum vardı zamandan son kertede, iş benden geçmişse de.

Yorgundu bu duvar, henüz yapılmadan bile.

Biri gelip el atsaydı...

Kendi başıma kaldırabiliyorsam bile, unutayım diye yükü.

Biri gelip alsaydı, depremden önce; molozların dışından, tutmasa bile dokunsaydı elime.

Ağır basmak istiyor insan,

Yokluğu sorun olsun çok mu?

Kaybedilmek hadi neyse de

Daha aranmadan alınır yenim

"İster istemez" olmamalıydım

Ne vardı tercih, talep olsaydım

Taksaydım ehemmiyet kemerimi

Kendim hariç sımsıkı tutunsaydım

Tüm aşağı inişlerimi asıp gitmek

Biraz kalabalık olmak vardı

Politik bir ölüm gibi zoraki değil, 

Belki tuhaf zamanlarda akla gelmek

Derinlerde yer edinseydim öyle sıcak

Sürmez uçuruma unuturdum anlasana

Ne olurdu kendimden eksilmeseydim

Ne akıl ne kalbinde yokken yerim birinin

Yanımdalıkları yaşatıyor uzak dostların

Hayrı dokunmaz oldu somut yakınlıkların

Çok pişmiş bir şeyler, çatlıyor, batıyor bile

Unuttum kalan neydi giden kim,

Eskidim bir mektup gibi, bir resim

Kayboldu göğsümde gül diyen sesim

Kana karıştı gül, güle değdi ölü'm

Yankısı bu esip üşüten geçmişin

Ardım ıslak, yaram kuru, günüm dün

Adil olan unutmak çoğu zaman

Ele gelmeyen bir yalnızlığım ben

Bilmem ki kimin neyi ve ne kadarım

Nasılım bir akşam üstü hatırında senin

Olmasam eksik miyimdir, oturur özler misin

Ben miyim ki gitmek, sende de yoktum di'mi?

İyi biri miyim ben? Söyle değiştim mi?

Aynıysam neden, bu buzu kim icat etti? 

İyi miyim, acıyor mu canım, sorsam bilir misin?

Bir cevap olsam verir miydin? 

 Hani adı konmamış, çıkış bulunmamış veya açık net kaçılmıș şeylerden zamana sığınır ya insanlar, yok işte su akar yolunu bulur falan... Ben o zamandan hep korktum işte, iliğimle kemiğimle korktum. Ölüm var bir kere, neyin zamanı bu. Hem zaman benim hayatımda hep yavaş yavaş yitirirken devreye girdi bir şeyleri. Biliyorum o filmi ben: Zamana bırakalım denir, önce konuşmalar azalır, öyle olunca paylaşım azalır tabii, merhaba merhaba kalır geriye, merhaba merhabadan geriye bir ben kalmaz ama işte... Yavaş yavaş ölmek kadar korkuncu var mıdır?

Zaman önceden geçmedi mi sanki, bugüne kadar geçti de ne değişti? Neyi, kimi unutabildim, neyin üstünü örtebildim; içine barut sıkışmış mermi gibi düne doldurdum zaten her şeyi... Ve o dün her an șakaklarımı yeni baştan deliyor.

Zaman demek sessiz sedasız yitmek demektir çoğu zaman, insan ilişkilerini zamana bırakmak hele... Bir ara verelim denen ilişkilerin bile kaçı dönmüş ki geri?

Kibar redler gibidir belki de zamana bırakmak, veya narkoz bilmiyorum... Hani yapışmış bir şeyi acımasın diye yavaşça çekersin ya, öyle işte; ki acı her neyse de, çekiyorsun işte o şeyi, o koyuyor anlasana.

<2>

Dalları hep kırılır, yeni bir dal bulup konulur eyvallah da... Düşün ki kanatlar kırıldı, düşeceğin yer bile kırıldı, bitmeyen bir düşüşün başındasın...

Soğudu belki buz kesti dümdüz, anlamı kalmadı olmuşun olacağın; kılıfı da olsa zaman, adı kopuş olan o keskin kılıcın.

Ağır bir suçtur artık inanılmamak sevgine dostluğuna; öyle ki bağla boynuna at denize, boğulurken gör artık mazi olan derin şeylerde.

Hiç bu kadar ağır basmamıștı gitmek, damarca kesesim var üstüme dikili insan ümitlerini, pes diyorum; perde kapanmadı bile, yandı. Kendim bile beklemiyorum, zamansız zamandan haricini. Her şeyi hiç olmamışça bitti kabul ediyorum.

Zaman hiç geçmedi, en başındayım bak şimdi

Bari ben geçseydim bir kere olsun,

Değmeden değişmeden.

Son bir ağıt geri kalan

Gösterebilseydim sevgimin derecesini

Zaman almadan... Almadan beni.