“Beni bir gün unutacaksan, bir gün bırakıp gideceksen, boşuna yorma derdi; boş yere mağaramdan çıkarma beni. Alışkanlıklarımı, özellikle yalnızlığa alışkanlığımı kaybettirme boşuna. Tedirgin etme beni. Bu sefer geride bir şey bırakmadım. Tasımı tarağımı topladım geldim. Neyim var neyim yoksa ortaya döktüm. Beni bırakırsan sudan çıkmış balığa dönerim. Bir kere çavuş olduktan sonra bir daha amelelik yapamayan zavallı köylüye dönerim. Beni uyandır.”

Oğuz Atay'ın sözlerini devam ettirmekmiş meğer bana düşen:
Sorulmaz mı şimdi adama, sorulur da ben soramam, utanırım: Mağaramdan niye çıkardın beni o zaman Bilge denmez mi? Bir başına, hiçbir şeyi hiç kimsesi olmayan, hiç bir adamdım ben; niye hoşlandığını söyledin de güneş girdi mağarama öyleyse? Bıraksaydın orada eriseydim kendi kendime, mutlu değildim ama iyi durumdaydım en azından anlıyor musun?

Seviyorsan üzme, sevmiyorsan oynama diyemezdim sana, hala da diyemem ama öyle, üzgünüm, delice üzgünüm ki öyle... O en ağır soruyu sormuyorum üstelik, madem o kadar hoşlandın, madem annene dahi söz ettin de bir günde ne değişti diye sormuyorum, evet çünkü gayet tahmin edileceği üzere bunun cevabından ben de korkuyorum.
Sevilen bir adam değilim ben, asla olmadım ve olmayacağım; buna beni inandırıp neden gittin, ben alışkınım da sana zahmet oldu. Alınıp sokağa atılmış yavru köpeklerden farkımı söyleyin desem çıkar mı? Alıştırmak, alıştırmak ve en sonunda etten deri çeker gibi yok olmak.

Hayatıma girecek insanadır bu notum:
Bak ben ciddi yaralı, yarasını saklayamayıp böyle dümdüz söyleyecek kadar dip bir adamım; hoşlanıyorum, seviyorum diyip gideceksen yalvarırım gelme bile; hayatla aramda sahi ve soğuk duvarlar var, önce beni ona ısındırıp sonra temelli küstüreceksen tanışma bile benle. Hiç tutma, sakın, asla tutma elimden, şayet bir gün bırakacak isen. Okşayıp elini çekeceksen dokunma n'olur, her yerim kanıyor sakın dokunma bana. Kimseye verecek canım kalmadı, güvenim adeta fay hattı; sana güvenemeyişim baymasın şayet seviyorsan gerçekten beni, sebebini anlattım işte şimdi.
Dokunma ölülüğüme, kalp masajı yapıp hayata döndürünce boğacaksan. Gelme, hiç edip hiç olacaksan.
Bir ümidim kızım var benim, kimsem yok, hayalime girmeye yeltenip de yırtma, sakın dokunma mağarama, unutacaksan bir gün; hiç olacaksam kendi kendime olayım, kimsenin elinden bir tas istemez.

N'olur canımı yakmayın diye inliyorum, daha açık olabilir miyim bilmiyorum.

Bir gün bir kadın bana gelip demesin "Neden kadınlara güvenmiyorsun?" Öyle şeyler anlatırım ki, oturur oluk oluk kanar, kendi iyiliği için sormasın.

Nasılsın canım kızım? Ben de iyiyim, zaten babaların kötü hissetmeye hakkı yoktur bilirsin... Yalan söylediğimi de nereden çıkardın, iyiyim ben; yani tamam minicik bir şeyler olmuş olabilir ama boşver be güzelim. Çok özledim seni ben, düşünü kurmayı bile yani; eskiden seni ilk yaşlarında bir çocuk olarak hayal ederdim ama şimdi bir genç kız gibi düşünüyorum nedense, kendimi de ellili yaşlarda gri sakallı şişman biri gibi.

Nasıl büyüyeceksin kim bilir, bir yere kadar elinden tutacağım ama bir yerde karıșmamam gerekecek biliyorum ve bu daha şimdiden ne denli zor geliyor tahmin edemezsin canımın içi. O vakit biri seni incitirse ne yaparım hiç bilmiyorum, senin için birilerine zarar verirsem kızıp küsmen en büyük korkum.
Çok pis bu dünya güzelim, kimse annen ve ben gibi değil, ya canını yakarlarsa senin, ben n'aparım?
Keşke kaderini yönetebilseydim de daha ihtimalin dahi yokken böylesine evham yapmasaydım. Bu arada kısacık bir not: Sakın sigara içme olur mu, blogu okuduysan az çok biliyorsundur neden bunu istediğimi; içki de içmesen çok hoş olur ama sıkmak istemiyorum seni.

Olsan şimdi "Babacım!" derdin belki de "Ben kimin kızıyım, kimse bana zarar veremeyecek, hep yanımda olacaksın." sarılırdık sonra da. Korkularımı Simge halan, Beyza halan gibi giderebilsen ne güzel olurdu şimdi... Haybeye ağlattın güzel kız. Bir gün senin için endișelendiğimden kendimi kaybedip sana kızmam umarım. Biliyor musun bazen senin kalbini de kırdıklarını hayal edip sinirleniyor ve kafamda o kişilere neler yapacağımı düşünüyorum, annen duymasın ama ha.

Şaka bir yana ikinizin de içi rahat olsun, baban kötü biri değil güzelim, bunu bildiğini biliyorum, umarım aklın erdiğinde sana bıraktığım tüm bu yazıların bir önemi olur senin için.
Halalarının bir kısmından bahsetmișken, sen baban gibi yalnız olmayacaksın asla tamam mı benim biricik kızım, biriktirdiğim insanlar emin ol senin de yanında olacak, benim yetemediğim yerde annen olacak, umarım benimkilerin aksime senin seni asla bırakmayacak dostların olacak...

"Baba tüm bunları biliyorum, hem sen bana yetersin." dediğini duyar gibiyim, sahiden yeter miyim? Tamam kızma sen de hemen, sadece en kıymetlimi garanti altına almak istiyorum hepsi bu. Çok bekletme beni olur mu? Yani tahminen ben 25 iken falan doğmuş olman gerek ki torunumun büyüdüğünü de adam gibi görebileyim. Gerçi nasıl vereceksem seni ele, bu düşünce uyutmaz da bak şimdi.

Alış babanın bu haline, üstüne titreyiși seni sıksa da onu asla bırakma olur mu?
Çünkü onun senden başkası yok, sen yokken bile.

Birileriyle konuşmam lazım galiba ama kiminle bilmiyorum, ne diyeceğimi de bilmiyorum, yalnızca bu ihtiyacımın belirli aralıklarla tıpkı bir kalp gibi içimden dışarıya oldukça şiddetle attığını hissediyorum. Belki de birinin beni bütün o duygusal inadıma rağmen ısrarla ikna etmesi gerekiyordur şu ya da bu konuda yanlış bir şey yapmadığıma; şayet öyleyse muhtemelen herhangi biri değildir bunu yapacak kişi, az çok aklıma gelen kişilerden biridir muhtemelen.

Biriyle konuşmaya ihtiyaç duyan da, herkesle ama özellikle de "biri"yle konuşmaktan budalaca kaçan da benim, kader işte.

Aslında bal gibi de farkındayım, herhangi birinin diyebileceği hatta yapabileceği herhangi bir şey o biri'nin tek bir kelimesinden daha etkili olamayacak. Konuşsam olmaz mı, belki de olur lakin ben de bu sorumluluğu alamıyorum işte, meğer ne de benzermişiz. Şimdi şey diyebilirsiniz tabii: "E bize ne diye geveliyorsun Alptuğ, sus o zaman!" ki haklısınız ama zaten ben bu yazıyı biri okusun diye değil, hafifleteceğini umarak yazıyorum sadece. İçki içenler de böyle değil mi, içiyorlar içiyorlar ama bir şeyin değiştiği yok işte, hal böyleyken benim yazmam mı mesele?

Sizlere kızdığım için özür dilerim sayın okuyucular, beni asıl kızdıran şey kızacağım hiçbir şeyin olmaması, ortada bir suç ya da suçlu olsaydı -misal kendim, ki umarım öyle değilimdir- her şey çok daha kolay olurdu.
Benimse üzerinde durduğum şeyin adı kader, kimsenin suçlu olmadığı, bir şeylerin nedenli yahut nedensiz sadece yaşandığı, öyle olacakmış ve öyle oldu; düzeltilemez de muhtemelen, keşke düzeltilse. Aslında bunun cevabını aradım epey süre, kendime ve diğer herkese sordum, her şeyi yoluna koymak ya da en azından bir gram daha iyi hissedebilmek için ne yapabilirim diye, cevap yoktu. Zor soruların cevapları vardır ama imkansızlarınki böyle sıkıntı işte, neden hayatta olduğum gibi mesela...

Öyle bir konuşmam lazım ki okuyucu,
Hiçbir şey anlatmamam lazım, susmam lazım -kimle konuştuğuma göre değişir ama belki sarılmam lazım- her şeyi izah etmem lazım bakarak dahi olsa, öylece durmam lazım, kimle konuşuyorsam onun da -tabii buna konuşmak denirse- benimle "durması" lazım, belki ikimiz de ölene dek, kim bilir. Var mıdır bunu göze alan? Yoktur okuyucu yoktur, iyi pazarlar sana.

İlișmeyiniz bana efendim
Elbet su yükselir bir gün
Alır götürür beni, unuturuz
Ellemeyiniz tenhama sakın
Dönülmez akşamlardayız
Bi'șey gelmeyecek elinizden
Girmeyiniz koluma sakın ha
Tutmayınız elimden uykuda
Boşuna yorulmayınız bana
Yeltenmeyiniz umutluğa ha
Aşar sizi de sevginizi de
Merhametinizi de o yaralar
Çabalamayınız n'olur boșuna
Etmeyiniz endişe asla adıma
Aklınızı bana harcamayınız
Etmeyiniz inat ki kifayetsiz
Yanımda olmak hevesiniz
Kapatınız bir kutu gibi beni
Bi'yere koyup unutunuz hatta
Güzel hayatlardan ibaretsiniz
Derdime köreliniz rica ederim
Tadını çıkarınız hayatlarınızın
Kapanmayacak bu yaranın
Kanını ele bulaștırmayınız hiç
Diretmeyiniz yanımdalığı asla
Unutmasanız da ilgilenmeyiniz
En azından karışmadan toprağa
Alakadar olmayınız benimle ki
Bulaşmasın hüznüm kederim
Ne istiyorsam vallahi siz için
Uğrumda tükenmeye hazır asla
Olmayınız şayet dostumsanız

Hepiniz hakkınızı helal ediniz
Çoktan etmiş dahi olsanız.
Gidin diyemesem de n'olur
Lütfen kalamayınız ücramda.

Hayatı kaldırabildiğimden
Emin değilim albayım
Oksijen değil demir belki
Ciğerimde biriken

Bir gün ansızın
Bir yere yığılacağım
Aman bir gören olmasa
Nasıl anlatacağım

Kaybettim gözlerimi
Bi'haberim olmaktan
Gidiyor beyazım artık
Siliniyorum tarihten

Muma vuruyor eriyişim
Mağrurluğuma kamufle
Enerjim bari örtse
Ölü toprağını üstümde

Son kez yazıyor olsam şimdi
Vedadan ziyade soru sorardım
Nece sevdiniz beni
Nece unutacaksınız

En uzağından dışarının, bazen zihnim bedenimden çıkıp bedenim ufuk çizgisine varıncaya dek ondan uzaklaşmak suretiyle dönüp bedenime bütün zaman ve mekanlarla içre bir halde baktığında bile aidiyetsizliğim bir çıbanı andırıyor, üstelik ben de bu durumdan hoşnut olduğumu yeni öğrendim.

Ne ki yaşamak zaten
İbaret bir öksürükten
Dönen varsa son nefesten
Söylesin bari neden

Dibimde bir iltihap
Patlamış duruyor
Sanki kesik kesik
Bir ölü sırıtıyor

Ucundan tutuyorum
Tutuşuyor avuçlarım
Böyleymiş meğer
Bir dahakine hatırlarım

Çekiyorum
Her şeyimle çekiyorum
Dibinde kalmış bir gıdım
Mutluluğu pipetle

Gideceğim bir gün
Herhangi bir gün olacak
Israrla olacak
İmkansız olacak.