Tenha
Tenha bir iç dünyam var benim;sensiz ve bensiz,bizsizken kimsesiz Bir dünya.Sol yanımda bir dondurucu var sanki,her sensiz,her boş kalışında soğutuyor ruhumu.Uzullarımı ele geçirmiş sanki yüreğim,yazmak istemesem de yazdığım onca duygularım da bu yüzden işte,hakim olamıyorum kırılası parmaklarıma.Bazen senin de canını yaktığımı düşünüyorum,sanki gözüne sokuyormuş gibi;ama n'olur yanlış anlama olur mu,inan böyle bir niyetim yok...
Bir yandan da içim rahat biliyor musun;çünkü gerekirse herkesi bir kenara atıp yine de seni üzmek istemeyeceğimi,bildiğini sanıyorum en azından.İnkar etmezsin biliyorum,az mı şey yaşadık senle senelerce;tanımışsındır beni,belki de en çok sen tanımışsındır...
Bu tenhalık,bu karanlık;alıştım da artık,daralıyor ve nefes de alamıyorum ama alıştım.Tozlu bir defterdeki minik bir hikaye gibi hissediyorum bizi,başı yok sonu yok;bizden öncekileri ve bizden sonrakileri,hepsi bizimle aynı şeyi yaşıyor,her platonik aşk da öyle.Ama bizim bir farkımız var;biz olmamamızın yanı sıra sen ve ben bile değiliz artık.İki yabancı olamayız,çünkü ikimiz de seviyoruz;sen arkadaş,ben aşık...
Böyle devam ederdi bu,başka türlü olurdu ama içim bile yansa çok mutlu olurduk ikimiz de;lakin ben yapamadım,aşkı yaşayabilecek kadar gücüm vardı,ama yaşama desen yapamazdım...
Tersine çalışıyorum belki de ben,hayatın ve herşeyin;muhtemelen de bu yüzden bu hatalı gidişler,bende olsa gerek kabahat.Onca dostumun,sevdiğimin sözlerine inat yine kendimi suçlamaya devam edeceğim,çünkü iyi hissediyorum öyle olunca;kendiyle dalga geçen adamın özgüvenine de bu yüzden hayranım,kendi kendine gerçekten de mutludur belki...
Bir yandan da içim rahat biliyor musun;çünkü gerekirse herkesi bir kenara atıp yine de seni üzmek istemeyeceğimi,bildiğini sanıyorum en azından.İnkar etmezsin biliyorum,az mı şey yaşadık senle senelerce;tanımışsındır beni,belki de en çok sen tanımışsındır...
Bu tenhalık,bu karanlık;alıştım da artık,daralıyor ve nefes de alamıyorum ama alıştım.Tozlu bir defterdeki minik bir hikaye gibi hissediyorum bizi,başı yok sonu yok;bizden öncekileri ve bizden sonrakileri,hepsi bizimle aynı şeyi yaşıyor,her platonik aşk da öyle.Ama bizim bir farkımız var;biz olmamamızın yanı sıra sen ve ben bile değiliz artık.İki yabancı olamayız,çünkü ikimiz de seviyoruz;sen arkadaş,ben aşık...
Böyle devam ederdi bu,başka türlü olurdu ama içim bile yansa çok mutlu olurduk ikimiz de;lakin ben yapamadım,aşkı yaşayabilecek kadar gücüm vardı,ama yaşama desen yapamazdım...
Tersine çalışıyorum belki de ben,hayatın ve herşeyin;muhtemelen de bu yüzden bu hatalı gidişler,bende olsa gerek kabahat.Onca dostumun,sevdiğimin sözlerine inat yine kendimi suçlamaya devam edeceğim,çünkü iyi hissediyorum öyle olunca;kendiyle dalga geçen adamın özgüvenine de bu yüzden hayranım,kendi kendine gerçekten de mutludur belki...