Alptuğ'un Mekanı

25 Haziran 2014

Düşünmekten

Düşünmekten alıkoyamıyorum ben kendimi,hiç yapamamıştım belki ama bu sefer için yapamıyor olmam canımı acıtıyor.Ne mi düşünüyorum,herkesin düşündüğü bir O olduğu gibi ben de O'nu düşünüyorum.Acıması ise düşünmenin,düşlemenin bir yerden sonra yetemeyişinden kaynaklı.Beynimdeki sesi kulaklarım işitmedikçe,beynimdeki o gözlerle göz göze kalmayınca bakışlarım;kendimi ben gibi hissedemiyorum,o ben değilim...

Ben bana zaten yetemiyorum,düşlerim desen bir yere kadar,yazılarım desen asla bağırmadığım bir haykırışım gibiler...
Hepimiz birleşmesek bile birer tamız,ama ne hikmetse ki öyle değil işte.Biz birbirimizin herşeyiyiz aslında,ben,yazılarım ve düşlerimden söz ediyorum;ancak herşey bile olsak,bir sol yan edemiyoruz...

Sol yanımızda kalan en ufak bir resim,ses,doku,his bile yanıyor orada;söndürmeye çalışsam yoruluyorum,yine sönmeden yakıyor,yakıyor...

24 Haziran 2014

Masal İnsanı

Masallar insanları içine alır bazen;olmadıkça,var olursun.Olan veya olmayanın dengesi böyledir işte,bazen olmayan olandan daha gerçektir.Bizi seven herkes burada,yanımızda olsun;bir de bizim sevdiğimiz,o da bizi sevmeden çok uzaklarda olsun mesela.Yine en değerli odur bizim gözümüzde,bir başkası olamayacaktır...

Bir yerde adaletsizlik gibi anlaşılabilir bu;ancak gönlün adaletini yalnız gönül belirler,buna karışabilecek olan biz değiliz.Doğru veya yanlış olmuş ne fark eder,her türlü yine mutsuz olmayacak mı bu adam?

Haline üzülüyorum bazen,halime ve halimize,halinize de öyle.Keşke,keşke içimizden birileri;bizim yerimize sevip,aşık olup özlemeseydi.Lakin şöyle de bir durum var;

içimizdeki yapmasaydı yine biz yapacaktık,çünkü içimizdeki bizdi ve biz de içimizdeki.İçimizdeki bizdik biz,içimizdeki ile dışımızdaki aynıydı,aynı kişiyi severlerdi bu yüzden,aynısına aşık olup aynısını özlerlerdi...

Yani demek istediğim şu aslında;

Biz sevmeseydik,yine biz severdik;kadere bağlıydık biz,severdik...

23 Haziran 2014

İçteki

İçindekini söyleyemeyen insan çok daha kötüdür diğerlerinden,bir de söyleyenlerden yine hiç birşeyi değiştiremeyenler vardır.Bu kişiler ellerinde olmayan şeylerin pişmanlığını yaşar adeta;bir gün olsun''seviyorum'',''özledim'' vb. kelimelerini kullanmak için bir ömür verir bazıları.
Ama bunları söylemekten çok bunları duymaktır onların isteği,hepimizin istediği.Ben mesela;

İçimde ne varsa olduğu gibi,yazdım,söyledim;bütün bir yüreğimi ilmek ilmek dokumuşken ben satırlara,yine her akşam kendime geldiğimde herşey aynı kalıyordu içerimde...
Pişman olmadım,herşeyimi ortaya koydum ben bazen;bazen bir hiç pahasına yaptım bunu,bazen ise herşey için.Kaybettiğimi düşünmüyordum yakın zamana kadar;
Ama ne zaman ki aç olduğumu fark ettim sözcüklere,dokunuşlara ve hislere,o zaman anladım ki içinde yaşattığın onca duygu bile kullanamadıkça sadece yakıyor seni...

Güzel Bir Film

Pek çok insan sever,film izlemekten çok filmi sever genelde.Bazıları senaryosuna aşık olup onda bulur kendini,bazıları başrolde arar kendinden birşeyeri,bazıları figüranlara dikkat eder,bazıları ise can alıcı repliklerde kendi hayatının kapısını aralar.Ben de tam bu yüzden sevmem bazı filmleri,özellikle de duygusal ve romantik içerikli olanlarını;

Zaten kaçtığım bir hayatım var benim çünkü,en diplere gömüp en tozlu sandıklarda sakladığım her bir yanı örümcek ağlarıyla kaplı duygularım ve düşüncelerim.

Ben ne zaman bir senaryoda kendimi bulsam,başrolü kendim sansam,arka plana atılmış karakterlerin kendi kendilerine olan hüznüne tanık olsam,duygu dolu replikleri işitsem o zaman içim acır...

Tuhaf öyle değil mi,bir filmden bile zevk almasını bilemeyecek kadar sadist bir insan olduğumu düşünenleriniz çoğunluktadır sanırım.Ama bu neden biliyor musunuz,ben hiç bir zaman kendimi kendimden saklayabilecek kadar cesur olamadım belki de.

Hem baksanıza,şurada yazdığım iki-üç cümle bile ne kadar duygularınızı deşiyor ki samimiyette ve içtenlikte başarılı olduğumu söyleyebiliyorsunuz.

Yazış tarzımdan kızgın olduğumu falan da çıkarmayınız sakın,bu sadece geçen zamana olan hiddetli bir haykırış benim için.Yani ben aslında sizlerden çok doğrudan hayata,zamana,kendime ve de en önemlisi bir parça olsun ona yazıyorum...

Bir Ömür Yalnızlık

Sanki herşey,herkes biryerlerde yer edinmiş;bir biz kalmışız koca dünyada,bir biz!Oysa o biz dediğim de,aslında bir kişi bile etmeyiz.''...Hep yalnızlık var sonunda,yalnızlık ömür boyu...''demiş MFÖ,şimdi ne diyelim biz bunun üstüne.Böyleyken böyle,sen ne değiştirebilirsin gerçeği,ne de bekleyebilirsin gerçekleşmesini.

Çabala,tıpkı ağa takılmış bir balık gibi;ama yapamazsın,uçup kaçamazsın kelebek gibi.İmkansızı ömür boyu dilemek pişmanlık doğurmaz belki,ancak imkansız olduğunu her hatırladığında pişman etmek istersin onu,imkansız olduğu için.Suç ne senindir,ne de olmayanın;ama birine,birşeye kızmak istersin...

Gün gelip sana sorduklarında diyemezsin ki''Bu da geçer!'',çünkü artık ezberlemiş,beynine ve kalbine kazımışsındır bunun geçmeyeceği,geçemeyeceği gerçeğini.Kabullenmek istemeden de olsa kabul edersin bir yerden sonra,tıpkı devam etmek istemeden yaşamaya kıyamadığın gibi...

Bazı Sorular

Hayat dediğin sana sorulan sorular,sunulan teklifler ve senin bunları değerlendirmenden ibaret değil midir?

Bazen cevabı olmayan sorular çıkar karşına,cevap veremediğin değil de alamadığın sorular;öylece kalırsın,masum ve ürkek bir şekilde.

Acıyı yaşamış bir kimsenin tecrübelerinden yararlanmak için''Geçiyor mu?''dersin sadece.O hiç birşey diyemez sana;bazen bilmediğinden,bazen ise bilmeni istemediğinden.Üzmek istemediğin bir insan doğruyu söyleyemezsin,özlemeye yeni başlayan birine''Unutamayacaksın!''demek bile en ağır küfürdür bazenleri...

Buna çabalamıyor muyuz zaten,hayatın bize ettiği küfüleri sevdiklerimizin duymaması için ve bazen de onlara etmemek için...

Doğruyu söyleyen olduğumuz gibi onu dokuz köyden kovan da bizleriz zaten,bazen kimse bizi suçlamasa ve hatta bir suçumuz olmasa bile dinmiyor o vicdan azabı;çünkü birilerini üzmek için gelmedik biz bu dünyaya,bunu bildiğimiz için üzülürüz ya aslında.O birilerini yerine koyarız,sonra da alamayız kendimizi,bu kadar da vefalıyız...

Gece Fırtınası

Yine bir gece vakti,o zifiri karanlıkta klavyemin başında.Zaten ne beklenir ki benden,gece yatmaz sabah kalkmaz;ben bile kendime''Sen anca yaz!''Benim yapabildiğim ancak buydu işte biliyordum;yazmak,yaşamak,yaşatmak,sevmek,özlemek,beklemek ve buna benzer pek çok şey daha.Hiç yorulmuyor muydum,bıkmıyor muydum bir türlü ben bundan,ondan?Bilmiyordum,bilemeyecek kadardım,o kadar yalnız ve ıssız...

Ne saçmaladığımı bile bilmiyorum gecenin 2'sinde,yine gönlüm çınlamış olacak ki kalbimdeki her bir kelimeyi öylece sıraya sokuyorum burada.Geçenlerde dinlediğim bir şarkıda''Belki de bana beni gibi bir ahmak lazım!''diyordu,sanırım gerçekten öyleydi.
Tutarsız bir insan olduğumu ben de biliyorum,ya fazla ciddi ya da fazla çocuk;kabul ediyorum ayarım yok,o da standart kalamadığımdan...

Saçmalık tüm bunlar;
Sen,ben,o,aşk ve sevgi mesela.Ne yani,hayat dediğin şey güçlendirdiğin acıların senden aldıklarıyla seni güçlendirmesiyse gerçekten;alışamam ben buna,aşka güç katmakta üstüme yok belki ancak beni benden alsa bile benim olmayanı benden alıp bana aslında olmayan ancak hissedilen bir acı bırakmasına seyirci kalamam...

Umarım anlayışla karşılarsınız,gecenin bu saatindeki bu saçmalıklarla dolu beyin fırtınamı...

Daha Yeni Kayıtlar Önceki Kayıtlar Ana Sayfa

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )