Alptuğ'un Mekanı

06 Nisan 2014

Teslim Etmek

Karar verdim,ben kendime bakamıyorum artık.Birilerine güvenmem lazım,güvenebileceğim ve kendimi ona korkmadan teslim edebileceğim biri.Hafiflemek için yük boşaltmak gibi birşey değil bu,sadece artık emin olmak amacım.Bir kez olsun emin olmalıyım,düşünmek zorunda kalmadan.Kuşlar kadar hafif olmasam,göklerde süzülmesem de olur;ama nefes aldığımda yaşadığımın farkına varmalı,küçücük bakışlarda mutlulukla dolmalıyım.Elimden tutacak,beni zaptedecek,doğru yolu gösterebilecek bir kain var mıdır bu gözü körelmiş basit dünyada?

Aslında bütün insanların buna ihtiyacı olduğunu söylemek de pek tabi mümkün bir hadise,lakin benimkisi biraz daha farklı,farklı ve öte bir vaziyet.Öyle ki şimdi anlat desen anlatamam,zaten anlatabilecek olsaydım onca senedir onca yazı yazmaktansa tek kalemde bitirirdim.Kim anlatabilir ki bunu,birileri gelip tam manasıyla ifade edebilir mi?Zaten anlatmak kolay olsaydı,edebiyat doğar mıydı?Edebiyat dediğin bir hazımsızlık aslında,duygular ve hisler de;eğer onları çabucak atabilseydik acır mıydı yüreğimiz?
Keşke bunun da bir ilacı olsa,içince geçse mesela.

Tabi bu işin şakası,her alanında olduğu gibi burada da''keşke''ler ile dolu hayat.Asla tam değildir hayat,tam olsa bile olmayan lüksler eksiklik gibi görünür insana;sonra bir de bakmışsın,lükslerin uğruna kendini harcamışsın.Asıl ihtiyacımız sade mutluluk,lakin o dahi yok bazılarımızda...

Birşeyim Yok

Yazacak,yaşayacak,yaşatacak hiç birşeyim yok.Uzun zamandır yazmayı kestim/azalttım.Yazabileceğim tek şey bendim,ben,ben,ben...Artık sıkıldım kendimden,delicesine bıkkınlık duyuyorum herşeye.Kendimi değil de onu yazsam mesela,ama o da saçma;sen burada ömrünü yazıyorsun,ne değişen birşey ne de kazandığın birşey.Boşa debeleniyorum bana kalırsa,ne anlaşılıyorum,ne amacıma ulaşıyorum,ne de biraz olsun takdir görüyorum.

Şimdi bana yaşlı gibi konuştuğumu söyleyebilir bazılarınız;ama bir noktadan sonra sevgi istiyor insan,yanında hissedeceği,aşkını elde edeceği,onu mutlu ve güçü kılacak birilerini.Ya da sadece anlaşılmak;ama öyle normal bir anlayış değil,hissediş mesela.Hissedilmek istiyorum,tek bir dokunuşta bile bütün ruhumu çözümleyebilecek birisi.En çok da beni benden uzak tutacak,benim kendi kendimi kapatıp karanlıkta boğulmamı engelleyecek ve hislerimi dizginleyecek.

İmkansızı mı istiyorum,yoksa ben mi imkansızım?Keşke herkesin herşeye imkanı olsa;mutluluğa,özgürlüğe,sağlığa ve çok dahasına mesela.Sanırım bizde bir terslik,öyle kihep en uzaktayız;kimilerine göre ulaşılmazken,aslında ulaşamayan bizleriz.Zirve dedikleri dibimiz oldu,sanırım dünya tersine döndü.Neymiş efendim üst seviyedeymişim,iltifat ediyorsun eyvallah ama bilmiyorsun...

05 Nisan 2014

Aydınlık Tünel

Kim söylemiş işlerin böyle yürüdüğünü,ya da daha önemlisi kimin yürüttüğü?Madem biliyorsun nasıl yürüdüğünü,öyleyse söyle de önümüzü görelim;ben diyorum sonsuz karanlık,sen diyorsun tünelin sonu.Ne yazık ikisi de aynı şey,boğazına kadar karanlığa çıkıyor bu tünel.Kim soktu beni bu tünele,yahut neden ilerledim böyle?Böyle alışmadık ki biz,akla da mantığa da dağlar kadar ters düşüyor bu;hiç korkmadık ki çocukken tünellerden,elinde sonunda hepsinin daim aydınlığa çıkacağını bilirdik.Ama bilmezdik o zaman;her ışığın bir aydınlık,her aydınlığın aydınlık olmadığını.

Hiç tünelde olduğumuzu,tünelin uzunluğunu falan düşünmezdik ki,öyle ya da böyle aydınlığa çıkacaktık bir süre sonra.Tek korkumuz yıkılmasıydı tünelin;oysa ki şimdi anlıyoruz,asıl yıkılırsa aydınlanacağını.Paniğe kapılmazdık,çünkü çevremizdeki her insanın yaptığı gibi boyun eğmiş ve sorgulamaz olmuştuk sistemi,üstelik sadece onlar yaptığı için.
Neye ihtiyacımız olduğunu bilmiyorduk,öylesine aç durumdaydık ki aydınlık ateşiyle tutuşurken gördüğümüz en ufak bir parıltı bile gözümüzü kamaştırıp bizi karanlığın en derinine hızla sürükleyebilirdi.Bunu biliyorduk lakin korkmuyorduk,çünkü olabilecek en kötü şeyin o olduğunu,daha ötesi olmadığını adımız gibi biliyorduk.

Gün oldu karanlığa heves ettik,zaten bunca hayatımız sahte aydınlıklarda gerçeği arayarak kendini kaybetme macerasının ötesinde değildi.Bir kez olsun karanlığı merak ettik hepimiz,korkmadık çünkü yaşayıp inandıklarımızdan farklı birşey ümit ettik.Ama girince anladık karanlığa,anladık ki aydınlığı ararken bile karanlıkmışız.Daha kötü olmadı,ama hiç de iyi olmadı;ne beklersin ki insanoğlundan,bırak debelendin dursun sahte güzellik uğruna...

04 Nisan 2014

Anlamaya Çalışma

Ne kadar da saçmadır anlamaya çalışmak;oysa anlayabiliyorsan diretmezsin.Bunu herkes için söylüyorum,bu yazımı okuyan pek çoğunuz üzerine alınıp gelmesin yamacıma.Anlaşılmak da kötü bir diğer tarafta,anlayan için tabi;anlayabiliyorsa yaşamış,yaşadıysa da yanmış demektir.Bilemediler beni düşünen insanlar,beni bırakıp gitmeyi,kendi kendime yüzleşmem gerektiğini.Şu durum,adı her ne ise işte;yardım edilemez buna,hatta bazen yardımlar dahi yol açabilir felaketlere.Rüzgarla savaşım bu benim,ben onunla fırtına gibi eserken insanları dalgasına çekip dört bir yana uçuşturmasına seyirci kalamam,bunu yapamam.Hani kavgaların klasik bir sözü vardır ya''Adamsan tek gel!'',işte bu da aynı mevzu bir bakıma.Bu güne kadar hep iyi insanlara denk geldim çok şükür,ama şu an öyle bir durumdayım ki arkamda bir güvence yok,her yanım doludizgin bir boşluk.

Birilerine güvenerek hareket etmek benim işim değil,bariz bir risk gibi bu.Şahlanmak da,dibe inmek de kendi kendime.Keşke sevdiğimiz insanların hayatlarına müdahale edip onları koruyabilseydik demişiszdir hepimiz,ama eğer öyle olsaydı kimse kendisi olmazdı.Kavga dövüş bilmedik biz,haytalık,serserilik ve benzeri;bir dönem bu maskeyi de takınmaya çalıştım,lakin beni bilen hemen anlıyordu bunun sahte bir kimlik olduğunu.
Şimdi ise öyle böyle,her yönüyle ben olan bir ben yürüyor sokağın ortasında.Arkasına asla bakmadan,gram olsun şüphe barındırmadan;ama rahat da değil,dağlar kadar gergin ve bir o kadar yorgun...

Masumane

Ben desen masum,kader desen masum,sen desen ayrı masum.Kimi suçlayacağım ben,neye ya da kime yanacağım.Suçlu düşlerimdi belkide,her gece kabullendiğim gerçeklerle bastırmaya çalıştığım fakat yine de bir yolunu bulup bana kendini kurduran hayallerimdi ya da.Ama onlar ne kadar suçlu olursa olsun,onlar bile hak etmemişti bunu.Şuna baksana;kızabileceğim,nefret edebileceğim hiçbirşey yok;bari içimdeki gözyaşlarını aleve çevirebilseydim,daha az acıtırdı belki.

Bu masumane hayatta,bu masumane aşkta kayboldum;en azılı günahkâr kadar ateşe boğuldum.Neresidir caiz olanı;seni seven mi,senin uğruna ölen mi?Kaybetmek ya da kazanmak gibi,gitmek ya da kalmak.Hayatın bütün halleri koyuyor insana,iyi kötü bütün durumlar.Bu insanın kıllığından mıdır yoksa hayatın o şımarık çocuk havalarından mı?
Ahh,deli gibiyim;öylesine sorup duruyorum,oysa sorumu cevaplayacak,cevaplamaya cesaret gösterebilecek kimse yok.Günde 400 tık aldığım günler de oldu,pek çok ülkeden;belki herkes okudu,ama bir tanesi bile anlamadı beni.

Bugün neyi öğrendim biliyor musunuz;bazen adı gibi anlasa da birisi,yine çare olamıyor içinizdekine.O bile yaşasa aynısını,hem de tıpa tıp yaşasa;hep bir eksik kalıyor,eksik dediysem kocaman hani.Hani bunun adiliyeti,hani bunun şanı,şerefi?

03 Nisan 2014

İlk Günden Beri

Yazmaya başladığım,yaşamaya ve hatta sevmeye başladığım günden bu yana hiç birşey değişmedi.Hala aynı ben,aynı hayat,aynı hisler ve aynı yaşayış.Tıpkı kalıplaşmış gibi hissediyorum bazenleri,klasikleşmiş gibi.Herşey değiştirmesi imkansız öyle bir düzene kurulmuş ki sanki,dümdüz bir yol.

Sonunu ve nerede olduğumu biliyorum ancak asla durup başka bir yola sapamıyorum,düpedüz bir intihar gibi.Bile bile sona gitmek,üstelik istemeyerek;ne hissedersiniz o zaman,içinizde bendeki o karartının ne kadarı oluşur?

Kendi çizgimi oluşturmuş ve buna göre hareket ediyordum;lakin bir süre sonra bu çizginin aslında çok daha büyük ve eski olduğunun bilincine vardım.Bariz kader işte,ne diyebilirsin ki.Önünde dur,karşı dur ve diklen;yönünü değiştiremesen bile boyun eğenler kadar hızlı ve sert çarpmazsın duvara.

Madem ki kesin bir dayak yiyeceksin,hiç olmazsa birkaç tekme de sen sallamalısın;ünvanınla ölmek de var,ona buna yalakalıkla ayakta kalmak da.

Bildiğin ve değiştiremeyeceğini kabullendiğin birşey yormasın seni;hoş,sen bilmesen bile o hep aynıydı ki.Kaderin önceden belirli olduğu bir kaide,niye uğraşıyoruz öyleyse?Çünkü uğraşmayıp anlamaya diretmesek yaşamazdık,öylesine gelip giden bir kafile gibi dolanıp durmaktan farksız olurdu hayatlarımız...

Sen sen ol,kendini yarı yolda bırakma...

Olur Mu?

Olur mu böylesi,ne kadar caizdir bilemedim ki?Olmayanı,gelmeyeni sevmek;gelmeyeceğini bilip kabullenerek yine bıkmadan devam etmek.Acıların canını yakmasına rağmen yine de her parçasına aşık olmak,acıya ve acıtana bakmaksızın kapılmak.Yanlış değil,doğru da değil bu;peki ya nedir bu kardeşim,bu denli beter nedir bu kadar?

Bariz bir aptallık ya da deliliğin ta kendisi;lakin kimsede,hiçbir şeyde olmayan öylesine bir mantık ki bu.Ya da dediğim gibidir,belkide gerçekten sonsuz bir saçmalıktır;ihtimallerden önünü görememek dahi varmış demek şu hayatta.Şu işe bak,hiçbir ihtimalim ve çıkış yolum yokken hayat öyle farklı yüzlerle çıkıyor ki karşıma;sanırım biraz başımı döndürüyor,ya da tüm bunlar bir rüya.Rüya mı yoksa kabus mu bilemem tabi,ama içinde yine o.Bağışıklık kazanmışım ama hala bağımlıyım,ne de tuhaf bir durum.

Böylesine yaşamak koymuyor artık,iyi kötü idare edebiliyor insan;ama nereye kadar süreceğini bilmiyorum,nereye kadar direnebileceğimi ve normalmiş gibi sıradan bir hayatı yaşayacağımı.Daha nereye kadar saklayacağım,saklayabileceğim;herşey normalmiş gibi göstermek zor,uzun süre tutamam bu gizliliği.
Korkarım ki bir an gelecek ve tüm zincirler kırılacak,ben de hiç korumasız bütün duvarlar üzerime yıkılacak.Gerçek düşüşüm ne zaman olacak,tek kortkuğum bu.Eğer bütün bu kalkanlarım tek tek ortadan kalkarsa bakarsın ki uyuyor bir köşede,bir bakmışsın nabzı yok

Beynimi ve mantığımı çok zorluyorum şu sıralar,delirmemek ve ayakta kalmak için.Ama düşünmek öyle birşey ki;yine beni kendine çekiyor,ben de düşündükçe yıkılıyorum.Bundan kurtulmanın tek yolu hayal olan bir dünyada takındığım maskelerle hayat bulmak,ama bir yalana sırt dayayabilecek kadar da bilinçsiz değilim ne yazık ki...

Daha Yeni Kayıtlar Önceki Kayıtlar Ana Sayfa

Kaydol: Kayıtlar ( Atom )