İlk Günden Beri
Yazmaya başladığım,yaşamaya ve hatta sevmeye başladığım günden bu yana hiç birşey değişmedi.Hala aynı ben,aynı hayat,aynı hisler ve aynı yaşayış.Tıpkı kalıplaşmış gibi hissediyorum bazenleri,klasikleşmiş gibi.Herşey değiştirmesi imkansız öyle bir düzene kurulmuş ki sanki,dümdüz bir yol.
Sonunu ve nerede olduğumu biliyorum ancak asla durup başka bir yola sapamıyorum,düpedüz bir intihar gibi.Bile bile sona gitmek,üstelik istemeyerek;ne hissedersiniz o zaman,içinizde bendeki o karartının ne kadarı oluşur?
Kendi çizgimi oluşturmuş ve buna göre hareket ediyordum;lakin bir süre sonra bu çizginin aslında çok daha büyük ve eski olduğunun bilincine vardım.Bariz kader işte,ne diyebilirsin ki.Önünde dur,karşı dur ve diklen;yönünü değiştiremesen bile boyun eğenler kadar hızlı ve sert çarpmazsın duvara.
Madem ki kesin bir dayak yiyeceksin,hiç olmazsa birkaç tekme de sen sallamalısın;ünvanınla ölmek de var,ona buna yalakalıkla ayakta kalmak da.
Bildiğin ve değiştiremeyeceğini kabullendiğin birşey yormasın seni;hoş,sen bilmesen bile o hep aynıydı ki.Kaderin önceden belirli olduğu bir kaide,niye uğraşıyoruz öyleyse?Çünkü uğraşmayıp anlamaya diretmesek yaşamazdık,öylesine gelip giden bir kafile gibi dolanıp durmaktan farksız olurdu hayatlarımız...
Sen sen ol,kendini yarı yolda bırakma...