İlerinin neresi olduğunu bilmeden attığın her adım geri gitnez mi? Öyleyse kan gibi dibe çökene dek düşündüren ne? Bilmiyorum -ki bu söylemesi en kolay kelimedir aslında- hatırımda kalanların olup bitenden çok hepsinin oluşturduğu nihai olgudan daha fazlası edip etmediğini. Anlaşılan, gestalt sorunlu ama romantik bir dinamik.

Bakıyorum da yeterince bir şey değişmemiş göğsüm ilk delineli, öyle mi olması gerekirdi? Yanisi, herkes tutturmuş bir ders çıkarmak ama biliniz ki ben ders çıkaracak olsam şu an için en iyi ihtimalle 10 üzeri kişinin ölmüş olması gerekirdi... Sanki bir tadınız kaçtı? Evet şimdi beni anlıyorsunuz, neden her defasında ısrarla kalan olmayı tercih ettiğimi gidene kıyasla; fakat halen tam değil, çünkü siz gitmeyi savunup onunla bağdaşan insanlar olarak kalanla kurulabilecek empatiyi her zaman tiye alıyorsunuz. Zaten duygusal zeka gamsızıkla ters kolerasyonlu oluyor nedense; bundandır ki en ufak gamsız, ciddiyetsiz, goygoycu, rahat ve yavşak insana midem bulanırcasına bakıyorum her fırsatta.

İyiliğin tek tersi kötülüktür, birine "Bu kadar iyi olma ama asla kötü de olmamalısın." gibi bir şey diyemezsiniz, kaldı ki herkes bir şeyler buyurup meseleler ciddileştiğinde kendi mevzusu olmadığından balık derisi gibi kolayca sıyrılma eğilimi sergiler güzide ülkemde, bir bakarsın "yapmasaydın" deniliverir; evet ben de farkındayım hayatın siyahla beyazdan ibaret olmadığını ama mevzu gri olmak değil, gri olmaya siyaha mı yoksa beyaza mı daha yakın bir noktadan başladığın, bir diğer deyişle gidiş yönün. Belki de diyorum öylece durmak en iyisi, yeterince durursan her şey senin dışında akıp gider ve bunu bir şeyleri kaçırmak olarak görüyorsan bir şey diyemem ama canın yanmasın derdindeysen en geçerli yol default olmak belki de; yanisi kimseyle tanışmazsan kavga da etmezsin gibi, gerçi biliyorum şimdi kıl birileri çıkıp "Zaten öleceğiz e ne diye yaşıyoruz?" a kadar bağlar meseleyi ama benim derdim bu değil. Her şey neyi öncelediğimizle ilgili aslında, benim için çok uzun zamandır duygusal güvenlik bütün sosyal ihtiyaçların ötesinde; ha ama yalan yok içim kımıldanır arada, keşke bu kadar yalnız olmak zorunda olmasaydım, inanabilseydim birilerinin verdiği değere hiç ürkek olmadan. İşte tüm bunlar eğer şansım varsa uzun bir default sürece bağlı, ya bu süreçte iyice dibe çökeceğim ya da bir gün kalktığımda her şey yeni "gibi" olacak.

Neyse. Default biri olabilmek dileğiyle.

Yazılarım karışık da kafam değil mi sanıyorsun? ya kalbim?