Gözlerimle erişebildiğim bir yerde dursalar hep, geçmiş önümü kesip bıçak çektiğinde bakıp dinebileceğim denli yakın mesafede; her insan gibi benim de ihtiyacım var köşelerimin dolu olmasına, bilmezsin, beni yalnızlık değil eksiklik öldürüyor. Anladım kimsenin hakkımı aramayacağını, hesabımı sormayacağını da, bari diyorum ellerim bu kadar boş olmasaydı.

Birer el olsaydı hep ellerimde, bilseydim, bazı şeylerden emin olabilseydim, içimdeki var olmak ateşini yakabilseydim...

Beni dünyaya alıştıracak, hep burada olduğunu bildiğim birileri sadece, biliyorum çok şey istemediğimi çünkü ben yaptım, zaten değmediği için bu haldeyim ya... Ben burdayım deseydi birileri, ben yanındayım ve şimdi başımızı çevirip gideceğiz deseydi, boşver sen bana bak deseydi koluma sokulsaydı, çekilip alsaydı beni cehennemimden.

İşin açıkçası bu kadar kendi kendime kalmasaydım daha rahat olurdu her şey, sanki taşın altına ellerini soksunlar istedim insanlardan; yeterdi yalnız dokunmak, oradalık kafi bir mücadele örneğiydi benim savaşlarımda.

Fakat ben hep olduğum gibi her anlamda da yalnızdım; bütün düşmanlarımla, gecelerle, anılarla savaşırken hep tam olarak tek başımaydım. Eskiden sevdiğim bir şairin şiirindeki gibi: "Biri gözlerime baksın, ortalık fena karışık."