Dostunu da seçemiyor insan ne acı, yani seçim yapmış halim bu olmasa gerek. Keşke her biri yerine sırtımda cesetler taşısaydım, o cesetlerle onca yıl konuşup dertleşseydim, o cesetlerin doğum günlerini kutlasaydım falan ne bileyim... Gerçek ve tam manasıyla biricik olan tek bir dostum var ki o da bacağımdaki metal parçası. Ne kadar da birer eşya misali davranabiliyor insanlar insanlara ve üstelik bunu sığdırdıkları öyle süslü bahaneleri var ki, yazık.

Ben mesela bütün gün buraya yazıyorum, neden? Okunduğundan bile emin değilim ulan, hiçbir cevap yok, mesaj yok, hiçbir şey yok; sadece delirmemek için kendi kendime konuşmaktansa yazıyorum, hepsi bu. Neyse boşver.