Bazı şeyler diğerlerine kıyasla biraz pistir okuyucu, yine de birilerinin onu yapması gerekir. Gel gör ki insanlar bunu görmez çoğu zaman, görmemeyi tercih ederler doğrusu; tabii sizin elinizi taşın altına koyuşunuzu da bundan memnuniyet olarak değerlendirirler, beyinleri böylesine sığdır fakat bunun farkında olmadıkları için sizi değerlendirme lüksünü her daim kendilerine hak görürler, varsın görsünler.Alptuğ'un artık yeterince sert olması

Tam her şeyi yoluna koymuşum, iyi kötü bir iş güç de tutturmuşum, okul desen iyi, yanımda iki üç aziz dost... (Doğrusu iki üç bile fazla geldi ama alışırız zamanla) İlla burnumun dibinde bitecek geçmiş di'mi? Hayır bir de beni takılı kalmakla suçlarlar.Hep aynı şey: Vakti zamanında beni bir başına, yalnız, acılar içinde, kapana kısılmış bırakanlar -ki inanın abartmıyorum-

Makineleştim artık iyice, yeterince vaktim olan onca şeye hemen dört elle kapsamlıca sarılıyorum, bir şeye sarılmadan düşerim gibi geliyor, belki de zaten düşük olduğumu fark ederim gibi."Bir daha asla"larla kurduğum o masum korkular uzaklaştırdı beni ihtimalin i'si ve her şeyden. Belki birinden hoşlanıyordum, belki kaybetmemek için söylemedim, belki haklı belki geç biriyim şimdi, peki fark ediyor mu en

Durduğum yerinde zamanın, o kadar fark etmiyor ki. Kabul edemiyoruz, etmek istemiyoruz belki ama süreksizlik kazıyor mezarımızı; eski bir en iyi dostum vardı mesela, en iyi olmasının sebebi ise yaptığı, benim için çok önemli olan fakat reelde aslında son derece sıradan bir şeydi, senelerce sırf o günü hatırlayarak en iyi dedim ona... Göremedim yahut görmek istemedim başka hiç

Bir iş için lazım oldu eski telefonumu açtım bugün, ben ne bileyim silemediğimi içindekileri, ben ne bileyim o eski Alptuğ'un o telefonda yaşadığını... Öyle numaralar duruyordu ki, bugün arasam açılmaz, bugün arasalar kendimi keserim; öyle fotoğraflar var ki mutlu ve kalabalık, benim fotoğraflarım ama o kadar mutlu ki yani, benle alakası yok gibi anlatabiliyor muyum? Ya mesajlar? Sahte

İnsan ışıklar gibi kapanmak istiyor bazen, acı değil mi sahiden ışıklar kapanınca açık kalmak. Bazen sanki elim kayıp dünya devriliyor, içinde yalnızca kalbim olan bir dünya. Kim buna dayanabilir Ölümşah? Doğru ki ben de bıraktım bir yerde. Eşi dostu bıraktım, insanların adına sosyalleşme diyerek zorunlu kıldığı şeyleri bıraktım; dışarı çıkmam, insan tanımam, tesadüfen tanıştımsa sanki gitmesini istiyor gibi

Ne garip okuyucu, bir fotoğrafa denk geldim bu sabah; güzel bir fotoğraf, daha doğrusu bir zamanlar öyleydi. Denk geldim dediğime de bakma sen benim, o orada diye atlayarak geçiyordum bir yıldır sayfayı da neyse...Bugün dedim "Alptuğ böyle olmaz. Senin bunu silmen gerek." Ama bu o kadar zor oldu ki okuyucu, o kadar ama o kadar fazla zor oldu

Göğsünü yardım zamanınKalbini söküp, yerine yattımBir rahim gibi sıcak ve anlayışlı olanO hepsi birazca kırık en güzel zamanlardanBir ben, bir dikenli ölü, bir şeffaf yoklukKaidem bozulmuş, yerine ne koysam, sallanırAnlar ahkam keser nefesimiAnlar gemici düğümü, gemi hep "gelecek" Anlamaz, nereden anlasınKalbi çalınan birinin yokluğunu bu dünyadaHer şey siyaha yazılıyorken,Henüz henüzkenUnutmak birazBenim hakkımDeğil midir kiZamana inatOlamamakKendimleMutsuzBile.

Fakir olduğunu anlamak ancak öyle olmayanı görmekle mümkün ya, başka bir ihtimali bilmek bildiriyor ya bizi bize aslında. Ben de şimdi bildim.Şimdi bildim, hiç hissettirilmediğim, yoksun olduğum ne kadar duygu olduğunu. Güçlü oluyor bilmezken insan, nesi eksik, kimi eksik, tam olarak neyden mahrum bilmezken.İyice kalın artık kalbim,Eninde sonunda iyiler kazanmıyor, unut bunuBen kaybettim okuyucu.Biraz kötüyüm artık, biraz başka

Neden bu kadar karanlık küçük,Şimdi mi fark ettim yıldızsızlığını geceleriminSeninle de bir yola çıkalım küçük,Geçmiş sıkarken boğazı dikiz aynasından.Durursak eksiliriz aman küçük,Ne kadar az kaldıksa da bakma gözlerimeDökülür uzun hikayeler, kayar düşeriz amanSıkı tutun küçük, aşağısı daha iyi değilBeni benimleyken unutma herkes gibi küçükElimi tutup da gözümü kapatma, yetişememGözlerim açılır, ellerin biter, kalbim yine kapanırYollar küçüğüm yollar, beni

Birini orada görmeyi sevmek vardı eskiden.Hani başını çevirip görürsün de, bilinçsiz gülümsersin...Şimdi boş oralar, manzarası köhne, aşı acıKim gelse otursa o masaya, yabancı.Ayağı kırık masanın; masa onu, o masayı yadırgarGöze batar müdavim yerinde, tanrı misafiri bileÖlüm haberiyle keşfettiğin şarkıcı gibi.Sahibi nerde o köşenin, bir zamanların mutlu, kalabalık masasının.Şahibi yok, kapandı servis, ışıklar söndü.Gidiniz efendim, ne size ekmek çıkar

Bağımsızlık, özgürlük ile teknik olarak aynıdır bu doğru. Birine, bir şeye bağımlı, muhtaç olmadığınız zaman bir kısıt yoktur zira üzerinizde. Fakat na ait olmak ile bağımsızlık karıştırılır genelde, bir yere ait olmayış özgürlük ile bir tutulur. Sizce de böyle mi? Değil bence.Aidiyeti olmayan insan (ister mekansal ister manevi) kayıptır, kaybolmuş birinin özgürlüğünden söz edilebilir mi?Aidiyetsizlik açıkça acıdır doğrusu,

Kendi kendine dönüyor dünya,Kaybedecek bir şeyin olması için Kayıbın tanımı gerekiyor önce Ordan oraya seken kayıp halim,İlgilendirmiyor beni herhangiEskiden bir yerdeydim, biriydim sankiOrada kaldı ben olan, benden olanŞimdi bir ruh gibiyim, değmiyor olan geçenHer şeye alışılıyor, herkes iyi yahut kötü görüyorİlgilendirmiyor beni herhangiBir tür simülasyon kadar etkisiz gerçek yalan,Mezar değil bahçede olsan, alışık değilsenMisafirlikte gibi en iyi ihtimalle, rahat edemezsinKendimi

Yahu bu tam olarak ne biliyor musun okuyucu? Hani o bir zamanlar, her şey güzel giderken gerçek sandığım eşler dostlar vardı bildin mi? Sanki hayatım orada kaldı benim, onlar benim için ölünce hayatımdaki kalan insanlar bir tür klon gibi. Hani gerçeğe çok yakın olabilir ama gerçek olmadığını bildiğin için rahatça davranabilirsin ya; bir oyuncak köpeği kesmek ile gerçek

Bir makine huzuru içindeyim sentetikDuygusal bağ kuramıyorum uzuncadırYakıcı bir yanım oluştu, ona kapılıyorumDurmayı isteyemiyorum, pişman olamıyorumKurşun gibi her yana harcıyorum kendimi deUmurumda olmuyor bile kandan eserimKayda değer değil yeterince hiçbir şey, kimseİster sevgi olsun yahut merhamet, yapamıyorumÇok eski bir el tetiğe davranıyor sanki elimdenBen tereddüt etmezken, bir şey ölmüş oluyorDeğişeceksin derlerdi ya, hayretNe zamandır alelade arkada bırakmak, bana

Kör bir ölüm oldum gidiyorumYangından arda kalan, hissi, acıması yokDeğiştim ve tatlı geliyorsa yakmak gemileriBurada gibi hissetmiyorsam hele kiYalnızca beden maruz gibi her şeye, yaşam dahilReelde kötü olan, tadına varınca dönülmeyenBir yıkım işte, benzeri gibi bazı günleriminBaşıma geleni gözlerimde mi görüyorum,Gözüm mü döndü kayıp mı oluyorumEhemmiyeti kalmamış gibi varlığınNaylon gibi geliyor insanlar,Nerde bağ kurmam, şefkatim, acımamKendimi cellatlarımın yerine