Korktum Bir Noktada

Dün bir noktada çok korktum kendimden okuyucu, zira yalan olduğunu bal gibi bildiğim bir sevginin, sıcaklığın peşinden gidesim geldi bir an için. Neden mi? Yapmaaa, biliyorsun... Gerçi açıkçası ben bile bu kadarını bilmiyordum. Bu kadar yalnız, evet evet açık net yapayalnız ve içten içe muhtaç oluşumu.

Tabi uzun zaman içinde eğittim kendimi, delice istesem de bir şeyleri yapmamak hususunda; hala her gün aklımda onlarca kişi olsa da mesaj atmıyorum onlara, bana neden böyle yaptıklarını sormuyorum hınçla, sürekli bir anlamı olmayacağını ve hiçbir zaman tek birinin dahi umurunda olmadığımı, yüreklerinde vicdan veya sevginin zerresi olmadığını hatırlatıyorum kendime, hiç sevmediklerini ve hiçbir şeyin değişmeyeceğini...

Koptum okuyucu, kızıyorsunuz böyle deyince ama kopmamış gibi davranmam mı değiştirecek kopukluğumu? Bambaşka bir yerde duruyorum hayattan, insanlardan... Oldukça uzak. Bu beni ürkütüyor mu, üzüyor mu? Evet biraz. Ama bir alternatifi yok, en azından bu dünyada, hak ettiğimi alacağım da yok.

Yalnızım okuyucu, açık, net, bir başımayım işte.