Bir sabah kalkacaksın Denizin ıslatmayı unuttuğu bir kaya gibi gideceğim. Aramayacaksın zaten, ağır bir kaya gibi dibine çökmüşüm olsa olsa kalbinin. Kimim desem adımı söyler, neyinim desem taş kesilirsin muhtemel. Sonra bir ufak çakıl düşecek önüne bir gün, Hadi aidin olmadım, üstüme de mi basmayacaksın?

Bir gün bir çocuk görürsün, ıslanmış içi dışı Kan ter içinde, evvela kan Yetmemiş kaldırma kuvveti gözyaşının Sorma, kim dövdü geçmişini senin Bir gün yine aynı çocuk, Aynı kavga altında kafası karışık Sorsana, yine nerede bölüştüğün Ruhunu, canını da "dost" dediğin

Vardığımda ki varmak, Biterken bir daha gerçekleşmeyeceğini bildiğin Bütün güzel buluşmalar kadar acıdır esasında... Kapalı bir kapıdan ayrı düșünülmeyeceğim. Ufukta olan ve kötüsü, hep ufukta kalacak o ışık Isıtmayacak artık umudumu, unutamayacağım Çünkü yenimin ihtimali kalmayacak Geleceği unutup, kendi geçmişim olacağım. Son kez aynaya bakmış olacağım bakarsam şayet, Kırıklarım batacak kendime, yumuşacık olsam da Kalır mıyım acır mıyım

Suyumdandır. Geçip gidenleri diyorum, kayıtsız kalan ve kaydı tutulamayacak kadar çok olanları, sevse bile bağrına basmamıș, öylece ve öylesine hayatında bulunduklarımı. Hani tekler ya insan zaman zaman... İş mi kana dokunması, abartı mı yoksa sahiden? Değil gibi, olduğuna itimat etmeye her an hazır olsan da önceden haklı çıkmış korkulu hisler keser nefesini. Benden cehennemi mi istiyorsun? Kendini sevdiğin

Hiç cesur olmadım, Seni kaybedecek kadar, Alelade de olsa varsın şimdi Bilsen ihtimalin mi kalır Hiç güçlü olmadım, Seni kaybetmeyi sıradanlaştıracak kadar Görmediğin, bilmediğin kaldım Orda bir yerde olsan da yeter Yalan söyledim yetmez, Ama bilirim kaybeder yetinemeyen Bir ihtimalin daha var, kalman mı dersin Emin olsam çoktan seviyorum derdim Yangına sardı iklimim Yok gibi varlığın yetmedi söndürmeye

Fanustaki balıksın benim için sevgilim; dokunamam sana, alamam avucuma, duyamam sesini, fanusu kırıp atamam... Ölür gidersin yoksa. Sadece bakabilirim, sen sadece bakabildiğim kadar benimsin... Fanus odamda durur, ben odamda dört dönerim sen fanusta. Tam sen de beni sevecek olursun, unutursun. Sen fanustayken hiçbir işe yaramam, senin balık oluşun fanusluğa iter benim de dünyamı; oysa yüzme bilmem hasret sularında.

Seni vurdum hatırladıkça kendime, Atmaya başladı göğsümdeki kara. Gözlerinin değmediği yarada... İzin kaldı, kanadım uzağına. Gün soludum hatırına en inceden, Ürkütmedim varlığını, sahi ne uzaktın; Bu kadar ben olma güzellik, Paylaşamam. Sensin her daim bileğimde atan, Döndüm acelelerden, Aşkınla açtım kuru bir kederden, Kıskanırsın bilme, kendini benden; Eyüp'e az kaldım, sana çok var, Kapa gözlerini, ince bu yollar.

Büyük adamları tanımak için evvela küçüklerden başlamak gerekir. Küçük adamlar düşünmez, sadece yaparlar, bu yüzden de tek varlıkları -ki onun da varlığı meçhuldür- fiziksel güçleridir. Genelde bu küçük adamlar birbirlerini eyler, birbirlerini gaza getirirler hatta gaza gelmeye yer ararlar; sadece hedef odaklı olduklarından, kestirmeden gelip önlerini kesebilecek şeylerden de her daim bihaberlerdir. Küçük adamları haklamanın en kolay yolu,

Senle ben artık birbirini bulmaya dahi utanan iki yorgunuz belki sevgili, gündelik koşturmalarımız diri bıraksa da bizi azıcık... Biliriz, aynı damla üzerimize düşen yalnızlıktan. Nasılından geçtim artık yaşamanın, orada bir yerlerde daha evvel hiç duymadığım sesinin anlattıklarına bunca yıl geç kalmış olmanın niyesi üstümde daha çok. Gerçi sanırım sen beni aramıyorsundur, muhtemelen başka birini ben sanıp ona hayran

Sevmek... En son ne zaman birinin... Neyse... En mümkünü bir yaşantı ileydi sevginin, mümkünse ortak olanından; zira bilhassa seninleyken kurulurdu birinin sende uyandırdığı his, çünkü ancak seninleki kişiliğine aşık olunurdu. Hepimiz aşık oluyor ve neden sevdiğimizi sorduklarında cevaplayamıyor fakat biliyoruz, onca yaşantının içinde bir asıl kırılma anının olduğunu... Bu anın olmadığı her şey biraz eksik, belki sevgi ama

İçimde bir yerlerde, öylece durmakla dahi kırılan adi bir yalnızlık, arz ettiğim önemin güneş tam tepemdeyken oluşan gölgemden daha uzun olmadığı aşikarken... Alıp başımı nereye, kime gideyim, kimin göğsünde mikronluk bir hava kabarcığından daha fazla ederim? Bilmiyorum, muhtemelen, bilhassa kesinlikle kimse değilim. Bir eşik boğazımda düğümlenir, ondan buğulu bakarım en mutlu fotoğraflarda bile; söyleyin kendi başıma, nasıl unuturum

Gözlerim kayıyor sevgilim, kafam karışıyor, herkes nerde? Kimse yok mu yoksa? Başından beri yok muydu kimse? Öyle bildiğimiz, dayandığımız, ekmeği bölüştüğümüz... Sen nerdesin, biz? Benim içimden başka bir yerde var mıyız, onlar var mı? Hayalin hayal olduğunu anlamanın acısı mı üstümdeki? Al n'olur, al bunu üstümden, beni al burdan, it umuda. Geç kalacaksın bak, zamanım daralıyor, görmüyorsun. Tek

Hani diyor ya şarkıda, yaşarken de ölünür; sen hiç öldün mü sevgilim? Ölme sahi, hem benim için falan da değil ha; ben hala havada olduğu için düşene kadar öldüğü fark edilemeyecek bir kuşum sade. Benim için yaşamak da neymiş zaten, kaydadeğer bir motivasyon bile olamayacak kadar yalnızım; benim için ölmek de neymiş, her yanım ağrı zati. Gelmeyen birine

Yirmili yılların iki buçuğuncu saatinden yazıyorum sana sevgilim, birkaç senedir olduğu gibi İncir Reçeli (2) izleyip birkaç göz yaşı akıttım öncelikle. Üzülme benim için, ışıklıdır yolların biliyorum. Yalnız bi'adamım ben kabul et, sanıldığının aksine tek senle de alakalı değil bu, içim tek benim. Bir yerim var, kimsenin dokunmaya yeltenmeyeceğini bildiğim bir yer, yalnızlık bu. Filmde de dediği gibi "Biri olmak